Het optreden van New Order valt samen met het Amsterdam Dance Event (ADE) en is zelfs officieel onderdeel van dit meerdaagse dansfestijn. Danceliefhebbers moet je in de uitverkochte Afas Live met een vergrootglas zoeken, die kom je in de even verderop gelegen Ziggodome wel tegen bij Tomorrowland. Toch is de invloed van New Order op elektronische dansmuziek evident met bijvoorbeeld het album Technique uit 1989, maar vooral door de in de jaren tachtig verschenen maxisingles waarvan ‘Blue Monday’ nog altijd de best verkochte aller tijden is.
Het voornamelijk veertigpluspubliek in de Afas weet waarschijnlijk beter wat een maxisingle is dan het publiek in de Ziggodome. De grijzende groep danst in de jaren tachtig al dubbeltjeszoekend op newwavemuziek. Ondertussen ontwikkelt New Order zich vanuit het zwaarmoedige van Joy Division via gitaren en toetsen naar lichtvoetiger elektronische muziek. Bijna 35 jaar na het laatste cluboptreden in Rotterdam geeft de groep eindelijk weer eens een zaaloptreden in Nederland.
Toeval of niet, maar New Order gaat meteen van start met een van de meest dansbare nummers uit het oeuvre: ‘Age of Consent’ uit 1983. IJskoningin Gillian Gilbert haalt in deze opzwepende opener meteen haar gram met zalvende toetstonen. Al snel is het tijd voor een tweetal nummers van Joy Division. En natuurlijk kan niemand de eikenhouten vocalen van Ian Curtis vervangen, maar de dunne zang van Bernard Sumner doet ‘She’s Lost Control’ weinig goed. IJzersterke drummer Stephen Morris eist daardoor de meeste aandacht op met zijn straffe klappen, maar hij roept daarnaast ook de hilarische dakscène uit de film 24 Hour Party People op.
Net als op de platen van New Order is het daarna lange tijd wisselvallig wat de band het hunkerende publiek voorschotelt. De zang van Sumner, al nooit een ankerpunt geweest, zweeft lange tijd boven de rest van het geluid. Het tilt ‘Tutti Frutti’ en ‘Superheated’, toch al niet de prijsnummers van laatste plaat Music Complete, niet boven de middelmaat uit. Op zulke momenten verlang je naar een podiumpersoonlijkheid als Peter Hook, de meesterbassist die New Order zo’n tien jaar geleden verliet.
Van diezelfde plaat komt het stuwende ‘Plastic’ dat, in combinatie met de fraaie lichtshow, uitgroeit tot hoogtepunt. Het luidt een enerverend laatste deel van het concert in, waarin alles op zijn plaats valt. Zang, instrumentarium, licht en beeldprojecties: het is één geheel, met een stemmig ‘True Faith’ en een nog altijd onontkoombaar ‘Blue Monday’. Gevolgd door een met de begintonen van ‘Street Hassle’ (Lou Reed, Simple Minds) ingeleid ‘Temptation’, dat eveneens overrompelt. De toegift bestaat uit ‘Atmosphere’ en het onvermijdelijke ‘Love Will Tear Us Apart’ van Joy Division. Wederom niet geheel vlekkeloos uitgevoerd, maar uitgevoerd door twee overgebleven bandleden maakt het toch indruk. Volgend jaar Kraftwerk dan maar op ADE?
Foto’s door RL GNZLZ genomen op 9 januari 2018 (cc)