Eind jaren zeventig ontstaat ook in Nederland een bloeiende postpunkscene. Een aantal bands breekt zelfs internationaal door zoals Mekanik Kommando, Clan of Xymox, Minny Pops of Nasmak. De zoektocht naar muzikaal avontuur heeft interessante muziek opgeleverd. Het erfgoed van deze creatieve periode wordt de laatste jaren gelukkig aan de vergetelheid onttrokken door digitale heruitgaves van platen van illustere namen als De Div of The Visitor.
Alle platen van Nasmak verschenen eveneens recent op streamingsdiensten. De Nederwave-klassieker van die band, 4our Clicks, werd zelfs opnieuw op vinyl uitgegeven. De plaat bevat unieke, experimentele trancewave, die sterk gedomineerd wordt door vindingrijke bas- en drumtonen. De dwingende struikelritmes zijn uitermate dansbaar. Nasmak klinkt op deze plaat zoals geen enkele Nederlandse band daarvoor: golvend, maar bovenal bezwerend.
En alsof het allemaal nog niet genoeg is, ziet de cd The PM Series: 1 Perpetuum Mobile: It’s Long Since You Last Did Me het licht. Een titel die uiteraard uitleg behoeft. PM staat voor Plus Minus, omdat niet alle bandleden die tijdens 4our Clicks in de band zaten, nog meedoen. De afkorting geeft tevens de mogelijkheid van incidentele samenwerkingen aan. Daarnaast refereert de titel aan bewerkingen van Nasmak-materiaal uit de jaren tachtig.
Een aantal bandleden is in informeel verband altijd muziek blijven maken. Het heeft een grote hoeveelheid nieuw materiaal opgeleverd, waarvan deze plaat de eerste weergave in een serie is. Het is de bedoeling om na verloop van tijd ook volledig nieuw materiaal uit te geven. Wat meteen opvalt aan bijna al de negen composities, is de sterke nadruk op inventieve ritmes en dus op dansbaarheid. Het onweerstaanbare ‘Bubbles Everywhere’ gaat dan ook over dansen in je eigen bubbel. Het tribale albumhoogtepunt ‘Steam Spirit’ is al net zo onontkoombaar.
Een andere gemene deler die de nog altijd experimentele klanken kenmerkt, is onderhuidse spanning die meestal niet tot een ontlading komt. Een fraai voorbeeld is ‘Unequal Arms’, waarbij de modern pruttelende elektronicatonen vindingrijk overgaan in grimmige gitaargeluiden uit de postpunk. Hoewel Nasmak PM je ook hier geen hapklare muzikale brokken voorschotelt, kom je er gaandeweg deze uitstekende plaat achter dat de formatie soms veertig jaar oud werk op een geraffineerde wijze naar de eenentwintigste eeuw katapulteert. Knap gedaan.