Inderdaad, vijfentwintig nummers maar liefst op de promo van Naomi Punk. Eerdere releases telden een tiental liedjes. Heeft Naomi Punk elke aanzet, elk idee, elke inval in de studio een titel gegeven? Na vele malen beluisteren verdienen de vijfenzeventig minuten punkrock heel veel lof. Yellow is een plaat die veel langer mee zal gaan dan 2017!
Naomi Punk is een drietal jonge muzikanten uit Olympia, Washington, USA. Er is geen biografie in voorraad met zoetsappige verhaaltjes over toevallige ontmoetingen in plaatselijke platenzaken, samen studeren of de vroege DIY-houding van het trio. Naomi Punk speelt in de beginjaren onopvallend en met weinig of geen positieve recensies in lokale zalen tot er een eerste ep, een album en een mixtape verschijnen.
Debuut The Feeling (2012) telt negen nummers. Opvolger Television Man (2014) stopt na tien liedjes. De muziek op beide releases is donker, hard, krijgt in recensies veelal de etiketten punk en grunge, maar is toch vooral punkrock. Tussen het debuut en de opvolger zit muzikaal weinig verschil. Een trio muzikanten drukt op de REC-knop van apparatuur in een wat obscure, rommelige studio en speelt wat op de podia gerepeteerde nummers. Zo klinken de releases. Met ruim een half uur muziek stapt Naomi Punk naar een platenlabel voor een release.
Om toch wat labels te plakken zijn hier de namen Parquet Courts en Wire. Kurt Cobain en Tom Verlaine zijn twee gitaristen die zonder enige twijfel op de draaitafels van het drietal hebben gelegen. De groepsleden noemen zelf Kate Bush als belangrijke invloed op de muziek. Naomi Punk is gemakkelijk te herleiden, maar klinkt na lang luisteren vooral als Naomi Punk. Een unieke band die in 2017 een verzameling nummers aflevert, die met het allerbeste van de genoemde namen kan wedijveren.
Parquet Courts brengt in 2013 een mixtape uit. Op deze verzamelaar staat ook een nummer van Naomi Punk. Na debuut The Feeling bleef het stil rond de groep uit Olympia, Washington, USA. De aanvankelijk alleen op vinyl uitgebrachte muziek levert slechts recensies in wat plaatselijke magazines op en optredens in zalen die de omvang hebben van een wat groot uitgevallen huiskamer. De hulp van Parquet Courts komt als geroepen. Naomi Punk kan nummers overleggen, die kwaliteit hebben, klinken als noise en gitaargeweld en wijzen naar het geluid van The Wipers, Nirvana en Sonic Youth. Het drietal maakt rocklawaai met veel meer dan een idee per nummer en stopt in elk liedje een fijne gitaarmelodie. De naam van de groep zoemt rond en Naomi Punk krijgt eindelijk de verdiende aandacht.
Television Man bevestigt de klasse van de groep. Het geluid is iets minder lofi en er is in de studio iets langer aan de liedjes gewerkt. Op het podium is het trio nog veelal een draaiende, kolkende gitaarorkaan, maar voor de release op vinyl en cd is de stoffige, naar lekkende olie riekende garage ingeruild voor een goedkope, rommelige studio.
Bij een eerste beluistering lijkt elke inval, elke aanzet te zijn gebruikt voor Yellow. Vijfentwintig nummers die in de afgelopen twee jaren zijn opgenomen nummers vullen een enkele cd of het dubbele vinyl. ‘Introduction I’ en ‘Introduction II’ openen. Tweemaal een introductie en beide nummers zijn opvallend. Naomi Punk beweert in het eerste nummer een basgitaar te hebben gebruikt, terwijl de bas in de line-up ontbreekt. In het tweede intro versplintert een ventilator de flarden muziek tot er slechts leegte in de studio is.
Na enkele malen beluisteren is ‘Cookie’ een eerste anker. Het vierde nummer op de release zou op elke langspeler van het Engelse Wire tot de uitblinkende songs behoren. ‘Cardboard’ is daarna een duel van de twee gitaristen. De strijd eindigt onbeslist, maar levert een track op die uit elkaar barst door de vele tempowisselingen. ‘Chapter II’ heeft een trage, slepende melodie en neemt de luisteraar mee op een wandeltrip door de modderige wateren rond Olympia, ‘Gotham Brake’ is een stampende rocker waaruit na diverse luisterbeurten een lieflijke gitaarriff omhoog borrelt en ‘The Sound Of Music’ lijkt in eerste instantie een aanzet, maar verandert daarna continu van kleur. ‘Scorpion Demo’ en ‘Perfect’ zouden muzikale oprispingen in de studio kunnen zijn, die gewoon zijn opgenomen en op de plaat gezet. ‘Matroska’ heeft een xylofoon die jarenlang achter in de garage stof heeft vergaard en ‘Yellow Cone Hat’ en ‘Motorcade’ zijn rechttoe rechtaan rocknummers. ‘Journey To The Top’ heeft een knipoog in de titel en komt gevaarlijk dicht bij een rocknummer met potentie voor een slechts door punkliefhebbers beluisterde hitparade.
Na ‘Cookie II’, het vierentwintigste nummer, volgt een korte pauze. De groep komt terug en het is alsof de luisteraar van Yellow een toegift krijgt. ‘Scorpion Theme’ is een nummer met een kop en een kont, drie minuten punkrock die niet naar explosieve apotheose leiden maar goed zijn voor een prima laatste track. Daarna trekt Naomi Punk de deur van de studio dicht. Het regent buiten en de druppels voelen fris op de vermoeide gezichten. Yellow is een heuglijk feit en het trio kan op pad om het goede nieuws te laten horen.