Natuurlijk heeft Motorpsycho geen voorprogramma meegenomen naar Amsterdam. De Noren hebben veertien nummers op de setlist gezet. Precies om 20.30 uur stapt de groep het podium op en zet ‘In Every Dream Home’ in. De track is te vinden op het album The Tower uit 2017. Vijftien minuten later wordt ‘The Alchemyst’, een track uit 2011, ingezet. ‘Mountain’ – uit 2007 – volgt en neemt een volgend kwartier in beslag. Motorpsycho is drie nummers onderweg en heeft al een kleine vijfenveertig minuten gespeeld. Goede muziek mag tijd vragen en betekent niet dat er vooral nummers van de laatste release worden gespeeld. Motorpsycho speelt door de jaren heen.
In december 1990 debuteert Motorpsycho met de langspeler Lobotomizer. Het trio, opgericht in Trondheim, Noorwegen is ruim een jaar bezig en heeft tot dat moment slechts een demo gemaakt. De Noren cruisen door het land en spelen in elke zaal. Het drietal vindt de naam voor de groep bij een film van de Amerikaanse cultregisseur Russ Meyer. Motorpsycho! uit 1965 is een film over meisjes met een goedgevuld T-shirt.
Het zesde nummer op de setlist is ‘The Crucible’. Het titelnummer van de laatste langspeler van de groep duurt bijna eenentwintig minuten. Bassist Sæther kondigt de track aan. “We’ve got a new album. I think it is number forty eight.” Het oeuvre van Motorspycho is vuistdik en imponerend. Psychedelische rock wordt gelardeerd met jazz en heavy metal, maar de groep speelt net zo gemakkelijk een folk- of popliedje. De merchandisetafel in de hal is meer dan goedgevuld. Niet alleen heeft de groep heel veel vinyl meegenomen, achter de tafel hangen een aantal fraaie T-shirts en op een tweede tafel liggen boxen speciale uitgaven. Fans staan likkebaardend voor de tafels.
Motorpsycho houdt van het grote gebaar. Muziek moet het hoofd en het hart van de luisteraar raken. Op het podium verliest de groep zich soms in de brij van progrock. Heel af en toe is de muziek nauwelijks te beluisteren, maar de Noren weten deze momenten in alle gevallen op te lossen door op lichtvoetige wijze deze slecht te verteren pap te verlaten. Muzikale problemen zijn voor de groep luchtig en leveren in alle gevallen een glimlach op. Daarbij zijn er volop invloeden en goed gekozen covers. Van groepen als MC5 en Wishbone Ash komen in de setlists regelmatig nummers langs, invloeden van Black Sabbath zijn in veel nummers te vinden. Bij Motorpsycho vullen de invloeden de muziek aan, de groep kopieert graag en goed.
‘The Pilgrim’ van Wishbone Ash, als origineel een track van een minuutje of acht, wordt door de wasstraat van de Noren getrokken. De trip van de pelgrim van Motorpsycho doet een minuut of twee langer over de reis.
‘Hey Jane’ is het laatste nummer van de reguliere set. De groep staat langer dan twee uren op het podium. De stonerrock waarmee Jane wordt bezongen is zuigend, hard en bedwelmend. Gastmuzikant Reine Fiske, bekend van de groep Dungen, soleert op gitaar het nummer naar een overtuigend einde.
Natuurlijk komt de groep terug voor een toegift. ‘Fools Gold’ is een ingetogen liefdesliedje met twee explosies. De lichten in de zaal van het Tolhuis gaan aan en de Noren op het podium en de bezoekers in de zaal kijken elkaar in de ogen. Muzikanten en luisteraars staan naast elkaar. Bassist Bent Sæther en drummer Tomas Järmyr loodsen het nummer naar een prachtig einde. Gitarist Hans Magnus Ryan soleert nog eenmaal en vindt een extatisch slot. Fiske vult de spaarzame gaten in het liedje met klanken uit zijn synthesizer. Motorpsycho besluit een gedenkwaardige avond op gepaste wijze. Het was lang, luid en lekker.
Beeld: Petern