Russische bands die westerse indierock maken dien je, bijna dertig jaar na de val van De Muur, nog steeds met een vergrootglas te zoeken, zowel op westerse podia als op plaat. Toch timmert Motorama in Europa en Zuid-Amerika al sinds 2005 aan de weg, niet in het minst door vier uitstekende platen. Postpunk is een belangrijke inspiratiebron voor de donkere klanken van de formatie uit de Zuid-Russische miljoenenstad Rostov aan de Don, maar daarnaast ook zeker de janglepop uit het Nieuw-Zeeland van eind jaren tachtig en begin jaren negentig.
De avond voor het optreden op newwavefestival Grauzone in Den Haag – waar de band uitstekend past en eigenlijk al veel eerder had moeten staan – speelt Motorama in een redelijk bevolkt Vera.Op plaat nemen de toetsen een steeds belangrijkere rol voor hun rekening, zoals te horen is op het uitstekende en sfeervolle laatste album Dialogues uit 2016. Toch is juist de toetsenist thuis in Rostov aan de Don gebleven, zodat we het vanavond voor een groot deel moeten doen met synthtonen die letterlijk uit een doosje komen.
Het gevolg is dat het tot een trio uitgedunde Motorama bij momenten nogal star de voorgeprogrammeerde elektronica moet volgen tijdens het uitvoeren van de nummers. De stuurse maar wel authentieke Oostblokuitstraling van de bandleden maakt het er ook niet makkelijker op, hoewel die uitstraling wel uitstekend past bij de wave-sfeer van de muziek. Af en toe spelen zanger/gitarist Vlad Parshin en gitarist Maxim Polivanov op een pocket-keyboard, wat het optreden wat levendiger maakt.
Het geluid staat wat dun afgesteld en ook de baritonstem van Parshin komt niet altijd even goed uit de verf. Toch lukt het Motorama om de aandacht vast te houden, omdat de formatie in vrijwel elk nummer het spanningsveld tussen aan de ene kant muzikale naïviteit die zich uit in helder twinkelende gitaartonen en aan de andere kant zwaar aangezette postpunk op vernuftige wijze uitbuit.
Zeker wanneer de synth- en gitaargeluiden wat meer in balans komen en de volumeknop wat meer open komt te staan, leidt dat tot muzikaal fraaie momenten, zoals in het naar New Order anno 1981 neigende ‘I See You’ of in het uitermate dansbare en zeer beeldende ‘Reflection’. Het maakt Motorama op het podium tot een ongrijpbare band, die melancholieke klanken koppelt aan lichtvoetigheid, met als beste voorbeeld het eveneens zeer dansbare ‘Heavy Wave’, waarin de groep zwaarmoedige teksten verpakt in weidse, toegankelijke gitaargolven.
De voetjes gaan naarmate het optreden vordert steeds meer van de vloer bij het voornamelijk jonge publiek en ook Parshin komt wat meer los wanneer hij tijdens afsluiter ‘Lottery’ de bekkens van metronoomdrummer Oleg Chernov met drumstokken bewerkt. Het is de apotheose van een zorgvuldig opgebouwd en vooral ongrijpbaar optreden.
Beeld: Jan Westerhof