In februari bracht Moon Duo het eerste album in het conceptuele tweeluik Occult Architecture uit. De delen verhouden zich tot elkaar als yin (duisternis) en yang (licht). Ripley Johnson (Wooden Shjips) en zijn partner Sanae Yamada kwamen op het idee door de overgang van winter naar lente in hun thuisstaat Oregon. Deel twee komt daarom logischerwijs in de lente uit.
Occult Architecture Vol. 2 bestaat uit vijf lange tracks die inderdaad een stuk lichtvoetiger zijn dan de vorige plaat (hoewel we bij Moon Duo bij een lenteplaat ook weer geen songs als ‘T-shirt Weather’ hoeven te verwachten). Op het drie maanden geleden uitgekomen eerste deel hing duisternis als een donderwolk boven de plaat en in vergelijking daarmee is dit vervolg inderdaad een stuk zonniger. Toch zijn de songs ook weer niet zo vrolijk en aanstekelijk als het geluid van debuutalbum Mazes (2011), maar sinds die tijd heeft Moon Duo dan ook een zwaardere weg gekozen met meer geluidseffecten en drones.
Met name op eerste nummer ‘New Dawn’ van Occult Architecture Vol. 2 is de luchtigheid nog zeer subtiel aangebracht. Het zware synthgeluid staat immer als een muur overeind, hoewel Johnsons ingehouden gitaarspel en de achtergrondzang van Yamada voor wat verlichting zorgen. Dit nummer zorgt bij het achter elkaar afspelen van beide delen van het tweeluik voor een transitie van de duisternis naar het licht. Zo beschouwd is het logisch dat deel twee nog relatief zwaar van start gaat.
Na het wat saaie tweede nummer ‘Mirror’s Edge’ is op ‘Seven’ alle duisternis verdwenen. De synthesizers geven het nummer een vrolijkere sfeer, maar echt aanstekelijk wordt het ook weer niet. Het daaropvolgende ‘Lost in Light’ is de beste vertolker van het concept van de plaat. Het nummer is zo dromerig en licht als de titel doet vermoeden. Moon Duo sluit het album af met het tien minuten durende, instrumentale nummer ‘The Crystal World’, dat meer improvisatie kent en waarin ritme een grotere rol speelt dan op de rest van de plaat.
Conceptueel gezien is de opdracht van Moon Duo geslaagd. Yamada en Johnson hebben twee albums uit weten te brengen die los gezien elkaars tegenpolen zijn, maar achter elkaar afgespeeld een coherent geheel vormen. Beide albums zijn echter op zichzelf genomen niet het beste wat Moon Duo ooit heeft laten horen en dit tweede deel kabbelt wel erg voort, zonder al te veel tempo- of spanningswisselingen. De plaat is meer een verzameling van composities dan vijf op zichzelf staande songs en op die manier bekeken kan het album meer gewaardeerd worden.