Het nieuwe album van Ripley Johnson en Sanae Yamada, partners in liefde én in muziek, is het eerste deel van een tweeluik. De twee platen zouden zich tot elkaar verhouden als yin en yang. Het eerste deel weerspiegelt yin en daarmee duisternis en het album is bewust uitgebracht in de winter. Het tweede deel zal in het voorjaar uitkomen en staat voor yang en daarmee voor licht en zon. Het duo kreeg het idee van dit tweeluik tijdens de opnames in Portland, die van de winter doorliepen naar de lente. “There’s something really powerful about the changing of the seasons in the Northwest”, zo is te lezen op Moon Duo’s website.
Dat Occult Architecture Vol. 1 de duistere kant van Moon Duo verkent, is bij het lezen van songtitels als ‘The Death Set’, ‘Cold Fear’, ‘Cult of Moloch’ en ‘Will of the Devil’ in één oogopslag duidelijk. Ook bij het luisteren wordt snel helder dat dit niet het speelse Moon Duo van debuutalbum Mazes is, maar dat het meer in de lijn ligt die het tweetal met vorig album Shadow of the Sun inzette. De gitaren zijn zwaar en de synths zorgen meestal niet voor verlichting – integendeel. Kleine details zorgen voor extra griezeligheid. Het zich herhalende mantra “There’s a sound in my head” in ‘The Death Set’ geeft de luisteraar het gevoel in een donker bos te zijn beland, te midden van een sektebijeenkomst.
Op ‘Creepin” na is er weinig melodie op de plaat te bekennen en vooral veel repeterende kraut. Dat is waar Moon Duo goed in is, maar het leidt af en toe wel tot eentonigheid. Het album staat bol van duisternis en ‘repeat-o rock’, de term waarmee het duo het eigen geluid omschrijft. Bij nummers als ‘Cult of Moloch’ treedt daar wat verzadiging van op. Moon Duo heeft net als op de vorige plaat wat moeite om de luisteraar voor de volle lengte van het album aan zich vast te kluisteren, hoewel het duo daar live goed in slaagt.
Het eerste deel van dit conceptuele tweeluik slaagt er met vlag en wimpel in de duistere kant van Moon Duo in geluid te vatten en doet tegelijkertijd toch wat verlangen naar de lichtheid die het tweede deel belooft te vertegenwoordigen. Maar wellicht was dat ook wel de bedoeling – net zoals veel inwoners van Portland (en eigenlijk ook van Nederland) de winter tegelijk zullen omarmen én verachten.