Mogwai – KIN Van de stoel in de huiskamer naar het bioscoopdoek en weer terug

No force is greater / No bond is stronger / Than family“.

De trailer van de film KIN is al een aantal weken op het internet te zien. Scènes overladen met familiaire broederschap en gevechten met futuristische wapens worden getoond, maar geven weinig verhaal prijs. De muziek speelt in de 2.34 minuten een grote rol. De Schotse postrockband Mogwai brengt op 31 augustus 2018, de premièredatum van de film, het album KIN uit. Het is de soundtrack voor de gelijknamige sci-fi-misdaadfilm en het eerste werk van de Schotten na Every Country’s Sun, de langspeler uit 2017.

Mogwai musiceert postrock. Vanaf 1995 maakt de groep – meestentijds – instrumentale muziek. Naast reguliere langspelers produceren de Schotten soundtracks. In 2006 verschijnt Zidane: A 21st Century Portrait, een release bij beelden van een voetbalwedstrijd. Daarna maakt Mogwai nog vijf albums bij films of televisieseries.

Negen tracks op KIN. ‘Eli’s Theme’ opent. Er klinken pianoklanken, een thema verwaait met misschien wel bij toeval ingedrukte toetsen. Natuurlijk instrumentaal. Mogwai ten voeten uit, nieuw en zo herkenbaar. Vanuit een muur van instrumenten is er breekbare muziek.

‘Scrap’. Tweede track. Synthesizerklanken met een plotselinge pianomelodie. Als er beeld zou zijn, zou de camera op de elektronica focussen. Het nummer is instrumentaal en geeft toch niets weg. Rockende, rollende, voortdenderende muziek. Maar er wordt niet gejakkerd, er is geen haast. Na twee tracks is er nog geen verhaal, alleen een ontluikende soundtrack. De muziek roept iets op. Het is te vroeg om te duiden, maar er is het begin van een vertelling. Er is een tempo in de muziek en dat zal terug te vinden zijn in de geschoten scènes.

‘Flee’. Is er een kop, een middenstuk en een kont aan het verhaal? Komt de vertelling op gang? Vluchtig aangeslagen gitaarsnaren in de song. Duister, het doek in de bioscoop zal donker kleuren. Een tapijt van tonen, een nauwelijks boven de oppervlakte vliegend kleed en oh, daar is de piano weer. Geen versnelling, maar een pas op de plaats. In een studio kleuren muzikanten verhaallagen.

‘Donuts’. 6.24 seconden. Natuurlijk mag ook de luisteraar even verdwalen. Elektronische klanken en een uit de achtergrond komende drumkit. Pianoklanken verdrijven zwart en brengen lichtere tinten.

‘Miscreants’. De piano is terug als leidend instrument. Alsof de film opnieuw begint. Krachtig ingeslagen toetsen. De luisteraar in de huiskamer wil de beelden op het bioscoopdoek zien. De dirigent van de muziek zit op de pianokruk, meanderende klanken, toetsen en kronkelende tonen.

‘Guns Down’. De rafels in de soundtrack voelen even onbehaaglijk. Ja, er is een verhaal en familie en wapens horen onlosmakelijk bij elkaar.

‘KIN’. Ruim zeven minuten rollende klanken, piano, gitaren. Het is alsof de muzikanten pas bij deze track in de studio bij elkaar zijn gekomen. Traag, zoekend, vindt de muziek uiteindelijk de connectie met de filmbeelden. Muziek met kippenvel.

‘We’re Not Done (End Title)’. Het afsluitende nummer en meteen goed voor een glimlach. Na dertig seconden gaat ‘We’re Not Done’ glijden en rocken, er zijn woorden, er is die muur van geluid. Natuurlijk is Mogwai niet klaar, ‘not done’.

KIN is Schotse postpunk en muziek die naadloos past bij filmbeelden. Op zoek dus naar het verhaal, fietsen naar een filmdoek. De beelden bij de muziek zien, uren gekluisterd aan een stoel om de cast, de woorden, de klanken en het ontrollende verhaal te beluisteren en bekijken. KIN zien in de bioscoop en luisteren naar Mogwai.

Twee uur film met Dennis Quaid, Zoë Kravitz en James Franco. Een sci-fi-thriller met veel plek voor familie, emotie, verhaal en muziek. En daarna naar huis om opnieuw naar KIN te luisteren. De nummers zullen alleen maar mooier kleuren en winnen aan kracht. KIN is een fantastische soundtrack, met en zonder beelden.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *