De shoegazerevival is alweer over het hoogtepunt heen maar het Mexicaanse Mint Field zit er nog middenin. Het duo, dat bestaat uit zangeres/gitariste Estrella Sanchéz en drumster/toetseniste Amor Amezcua leverde dit jaar de uitstekende debuutplaat Pasar de las Luces af. In dertien zeer sfeervolle nummers is shoegaze de belangrijkste muzikale drijfveer, maar de band draait de hand eveneens niet om voor post- en krautrock. Het brengt Mint Field op een koude zaterdagavond naar Vera.
Op het podium is de band een trio, aangevuld met bassist Andrea Villalón. En dat is een goede keuze om het dunne livegeluid wat meer body te geven. Hoewel de geluidsafstelling dik in orde is, had het volume wel een stuk hoger gemogen. De overrompeling zoals bij optredens van shoegazebands uit het verleden, waarbij je de muziek fysiek voelt en je broekspijpen trillen, blijft dan ook uit. Bij momenten kun je je afvragen of de grote zaal van Vera wellicht nog een stap te ver is voor het niet altijd even straf spelende en schuchtere Mint Field. Toch valt er in iets meer dan drie kwartier meer dan genoeg te genieten.
De uitstekende en bij vlagen hemels hoge zang van Estrella Sanchéz is daarbij een belangrijk ankerpunt. Het is heerlijk wegdromen en haar zweverige vocalen doen daarbij denken aan de ondefinieerbare zang van Elizabeth Fraser van shoegazewegbereiders Cocteau Twins. De heldere en meestal net niet tot een uitbarsting van geluid leidende gitaartonen versterken de stemmige sfeer, net als de slepende drums van Amezcua. De naar new wave neigende bastonen dichten de gaten.
Op Pasar de las Luces hebben de downtemponummers de overhand. Toch zorgt een aantal uptemponummers voor de broodnodige muzikale variatie. Om te voorkomen dat je helemaal wegdroomt, zorgt Mint Field ook op het podium met een aantal hecht gespeelde energieke nummers voor afwisseling. De songs, aangejaagd door de drumster en met fijnzinnige gitaarpatronen, roepen de vroege periode van shoegaze-iconen My Bloody Valentine op.
Ondanks de geringe podiumuitstraling en het brave geluidsvolume maken de zalvende tonen van Mint Field indruk. Alles komt samen in de schitterende afsluiter ‘Ciudad Satélite’, de compositie die ook op de plaat met afstand de beste is. Melancholieke en prachtig opgebouwde zang wisselt stuivertje met een fraai golvende gitaarlijn die Sanchéz met haar effectpedalen nog eens van extra cachet voorziet. Of Mint Field ook op grotere podia overeind blijft, is de vraag. Maar gold dat niet eveneens voor de introverte shoegazebands uit de jaren negentig?
Beeld: Jan Westerhof