Midnight Oil en Senior Citizens – Paradiso, Amsterdam (23-06-2017) Twee bands staan na 29 jaar opnieuw samen in Paradiso

29 jaar is niet niks. Je bent volwassen geworden. Of je kinderen zijn het inmiddels. Je weet een beetje wat je kan, en wat je wil. Of juist helemaal niet (meer). Je bent één of vele relaties verder. Je weet eigenlijk niet goed meer waar je je indertijd echt druk om maakte. En ach, die lieve kat of die trouwe hond van toen… Jezus, lang geleden.

Het lot bepaalt dat Midnight Oil en Senior Citizens (in 1988 nog als Finnegans Wake) 29 jaar na het optreden in Paradiso in 1988 [zie fotocollage hieronder] opnieuw samen in de grote zaal van Paradiso optreden. Beide bands treden in nagenoeg dezelfde bezetting op als in 1988 – met name voor Senior Citizens een speciaal weerzien. Make A Fuzz ging met ze mee en maakte een sfeerimpressie in woord en beeld van een bijzondere avond.

Senior Citizens: dóórspelen

In de kleedkamer van Senior Citizens is de sfeer voor het optreden betrekkelijk ontspannen. Op de vraag hoe bijzonder het voelt om na 29 jaar terug in Paradiso te zijn en dan wéér met Midnight Oil, wordt geantwoord:  “Ja, dat is toch bijzonder. Het is zo lang geleden en zowel Midnight Oil als wij spelen nog in vrijwel dezelfde bezetting. Ze vonden het grappig toen we het ze net vertelden. Een van hen zei dat hij ons herkende, maar we geloven er geen snars van, haha! In 1988 was hun optreden strak geregisseerd, ze werden nogal afgeschermd. We mochten wel hun drumstel gebruiken, maar we mochten daar niets aan verstellen. Het podium stond vol met ‘outback stuff’, je weet wel: autobanden en natuurlijk olievaten. We spelen straks zes nummers. Niet veel natuurlijk, maar we hebben wel een mooie opbouw in onze setlist. Ook al is daarbij ons enige vrolijke nummer, ‘Sunday’, wel gesneuveld, haha!”

Veel meer tijd is er niet, ze krijgen het teken dat ze op mogen. Tijdens het eerste nummer is het even aftasten voor Senior Citizens en de zaal, die gelukkig al flink gevuld is. Gaandeweg pikt het publiek de refreinen op en met de laatste twee nummers komt de flow er goed in – de countryachtige riffs en mooie breaks in ‘Sedated’ en de fraaie symfonische opbouw in ‘Brothers and Sisters’ pakken goed uit: de Citizens veren op en de zaal reageert erg enthousiast.

“In ieder geval op ons hoogtepunt gestopt. En echt heel goed contact met de zaal!”, klinkt het gretig, wanneer ze nahijgend en zwetend weer in de kleedkamer zitten. “Na de eerste nummers zit je erin, dan gaat het draaien. Eigenlijk wil je dan graag dóórspelen, zeker met zo’n enthousiaste zaal.” Helaas, het lot van een ‘opwarm-act’. Maar de avond kan eigenlijk niet meer kapot voor Senior Citizens. Rendez-vous over 29 jaar, in 2046? “Ha, zeker! Dit smaakt naar meer en dan zijn we pas echt senior natuurlijk…”

We lopen de drummer van Midnight Oil, Rob Hirst, nog tegen het lijf bij de koffieautomaat. “I liked it, thanks for warming up, mates!”, klinkt het welgemeend. Kalm rommelt hij wat met de automaat, minder dan een half uur voor zijn optreden.

Midnight Oil: geoliede machine

Dan de hoofdmaaltijd, geserveerd door Midnight Oil. Ook dit optreden staat in het teken van weerzien. Sinds leadzanger Peter Garrett [foto bovenaan] in 2002 stopte, is er nauwelijks nog opgetreden. Het bloed kroop kennelijk waar het niet gaan kon (en Garrett hing zijn politieke carrière in 2013 aan de wilgen), want dit jaar is de ambitieuze comebacktour The Great Circle gestart, met wereldwijd zo’n tachtig optredens. Na vijftien jaar blijkt de hunkering groot bij de ‘Oils’ én bij de fans.

Van het begin tot het (lange) eind denderen de Australiërs er 25 nummers doorheen alsof hun levens ervan afhangen. Er loopt opmerkelijk weinig zand in deze geoliede machine. Instrumentaal staat Midnight Oil als een huis en vocaal is Peter Garrett overtuigend; indrukwekkend gezien zijn leeftijd (64) en de time-out van vijftien jaar. Wat in het olievat zit, verzuurt dus niet en kennelijk is deze tour zeer degelijk voorbereid. De boomlange Garrett ontploft op het podium bijkans van de energie. Hij gebaart continu druk en maakt dansmoves à la Ian Curtis.

De kracht van Midnight Oil – de tomeloos opzwepende energie waarmee de uptempo nummers vol overgave aan elkaar worden geregen – is ook enigszins een zwakte. Ter afwisseling zou een enkele tragere, meer breekbare song prettig zijn geweest. Nu moeten het publiek het doen met de korte statements over milieu, gelijkheid en globalisering waarmee Garrett de aanjagende nummers met elkaar verbindt. Niet dat het de zaal lijkt te deren. Het publiek, waarvan overigens zeker de helft Engelstalig lijkt te zijn, zingt van begin tot eind woord voor woord mee. Het trekt het optreden zelfs naar zich toe als het de ‘Oils’ wachtend op hun toegift trakteert op het refrein van ‘The Dead Heart’. Na zoveel met hart en ziel geleverde klassiekers lijkt iedereen gelukkig en voldaan met de oude liefde die na zoveel jaren wachten (‘Forgotten Years’!) eindelijk weer langskwam om te tonen waar die liefde ook alweer over ging.

Na afloop kletsen we in de coulissen nog met twee aardige vrouwen van de ‘Oils’ – de tour blijkt een familieaangelegenheid. “A year away from home, it has a lot of greats and a few downs. I really do not miss the boring stuff you also have to do, back home”, zegt een van hen. Ze kijkt geamuseerd toe hoe Paul Sinha, de Nederlandse r&b-artiest die in de kleine zaal optrad, met begeleiding net na het optreden hyperactief schreeuwend de kleedkamer in dendert: “There: the future”, zegt ze met pretogen.

De jongens rondom Paul Sinha lijken nog geen 29, maar de cirkel is rond.

De avond van Senior Citizens in beeld

Beeld 2017 Senior Citizens: Peter, Beeld 2017 Midnight Oil: Hans van der Linden
Beeld 1988 (collage): Frans de Jong (Finnegans Wake) en Hans van der Linden (Midnight Oil)

Met dank aan Hans van der Linden en Senior Citizens

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *