Bassist Thom Stewart is ruim twee meter lang en musiceert stoïcijns. Hij pompt de nummers van Methyl Ethel net even voller dan de uitvoeringen die bekend zijn vanuit de studio. Het tweede deel van de ritmesectie is Chris Wright, een drummer die bijna onzichtbaar speelt. Na tien nummers op het podium van de kleine zaal van Paradiso is er geen duidelijke herinnering aan Wright. Eén ding is wel duidelijk: de ritmesectie legt een stevig en meer dan solide fundament voor de liedjes van de groep uit Perth, Australië.
Jake Webb begint in 2013 in de kelder van zijn ouderlijk huis op een viersporenrecorder met het opnemen van eigen liedjes. Zijn composities leunen op shoegaze en pop; stukjes Visage, Human League, Ride en Primal Scream zitten hoorbaar, maar goed verborgen in de muziek. Webb maakt graag en veel gebruik van Engelse invloeden, maar slaagt er steeds beter in originele nummers te schrijven. Onder de naam Methyl Ethel brengt hij twee ep’s uit. De droompop scoort positieve recensies en krijgt etiketten als ‘experimenteel’ en ‘vernieuwend’. In 2016 verschijnt debuut Oh Inhuman Spectacle. Ruim een jaar later is opvolger Everything Is Forgotten klaar. De groep is met de komst van gitarist en toetsenist Hamis een kwartet geworden.
‘Shadowboxing’ opent het optreden in de volgelopen kleine zaal. Na ‘Rogues’ vertelt Webb tot hilariteit van het publiek: “We have a new record. We’ll play some songs from that one, too.” ‘No. 28’ is een catchy nummer. Het publiek knikt mee, zingt af en toe wat woorden en geniet. Methyl Ethel speelt daarna kriskras nummers van de twee langspelers. Jake Webb musiceert en zingt met veel vertrouwen en enthousiasme. Gitarist Hamis verruilt af en toe de gitaarsnaren voor de synthesizertoetsen en vult subtiel de laatste delen van de liedjes in.
‘Twilight Driving’ is een bescheiden hoogtepunt tijdens het optreden. De single wordt in 2016 door radiostations in Australië opgepikt en krijgt daarna ook radiotijd in Engeland, België en Nederland. Universiteitsradio in Amerika zet het nummer zelfs op de speellijsten. De verslavende, aantrekkelijke song heeft een melodie die in het geheugen van de luisteraar het woord ‘repeat’ beitelt. Methyl Ethel krijgt uitnodigingen voor festivals en speelt op steeds meer plaatsen als hoofdprogramma.
Na tien nummers heeft de groep ruim vijftig minuten gespeeld. ‘Drink Wine’ en ‘UBU’ zijn geen nummers die een dikke en explosieve punt achter het optreden zetten, maar hebben precies dezelfde kwaliteit als de acht voorgangers. Methyl Ethel speelt een set met ijzersterke tracks zonder echte uitschieters. Het zou logisch zijn als het viertal komende zomer een plek krijgt op de programmering van veel festivals.
De groep komt niet terug voor toegiften. De man achter de knoppen zet de muziek in, maar draait die weer weg. Het licht gaat aan en weer uit. En dan is er toch de muziek en springen de lampen aan. Met uitzondering van Jake Webb komt Methyl Ethel de trappen op gelopen. De muzikanten willen graag de reacties – en dat zijn in alle gevallen complimenten – horen en tekenen met plezier releases en de setlist. Methyl Ethel is een prima bandje, dat zonder veel pretentie en met veel kwaliteit moeiteloos het publiek in Paradiso vermaakt met experimentele en kwalitatief zeer goede indiepopmuziek.
Beeld: Jaks Schuit