Low + Hilary Woods – Vera, Groningen (04-02-2019) Louterende hoogmis

Voor een band die al meer dan vijfentwintig jaar platen maakt, eindigde laatste plaat Double Negative in 2018 onverwacht hoog in jaarlijsten. Het gaat hier over Low, het diepgelovige trio dat aan de wieg stond van de slowcore van de jaren negentig, maar met invloeden uit bijvoorbeeld rock, wave en elektronische muziek dit stadium allang voorbij is. Het laatste album is met een bij momenten ontoegankelijk, gruizig dronegeluid geen gemakkelijke kost, maar dat maakt de muziek des te meer intrigerend. Het brengt Low naar een vrijwel uitverkocht Vera.

Hilary Woods

De Ierse Hilary Woods opent de avond met sfeervolle, minimalistische soundscapes. Ondersteund door een drummer schakelt ze tussen piano en gitaar, met als gemene deler haar lome vocalen. Namen die te binnen schieten bij de beeldende klanken zijn Marissa Nadler en, jawel, haar landgenote Enya. Wanneer relatieperikelen aan bod komen in haar teksten, legt ze wat meer emotie in haar zang en weet ze je te raken met de kracht van de vocale herhaling. Ondanks het korte optreden maakt Hilary Woods bij vlagen indruk.

Low

Op het podium kiest Low voor een traditioneel bandgeluid met bas, drums, gitaar en zang: de elektronische toevoegingen van de laatste plaat komen niet aan bod. Toch blijven de songs van Double Negative ook in deze opstelling met gemak overeind, zoals in het met gruizige gitaarlijnen opgesierde ‘Quorum’. Het muisstille publiek ondergaat de spaarzame, pastorale maar soms ook dreigende tonen als een louterende hoogmis van diep op het gemoed inwerkende muziek.

Het belangrijkste ankerpunt hierbij is de schitterende samenzang van het echtpaar Alan Sparhawk (zang, gitaar) en Mimi Parker (zang, drums). Zalvend, ijl en elkaar perfect aanvullend stijgt het duo keer op keer naar grote hoogte. Het leidt tot ontroerende hoogtepunten, zoals het repetitieve ‘Nothing But Heart’, of het met ingehouden melancholie gezegende ‘Always Try to Work It Out’. Maar er is ook ruimte voor lawaai: de minutenlange wolk van gitaarnoise van ‘Do You Know How to Waltz?’  vormt de opmaat voor oudje ‘Lazy’.

Het is niet alleen de muziek die indruk maakt: de fragmentarische lichtprojecties op de achtergrond versterken de intense sfeer van het bijna zeven kwartier durende optreden. De combinatie van beide zorgt ervoor dat Low regelmatig tot grote hoogte kan stijgen, zoals in het zeer beeldende en door Parker zeer kwetsbaar gezongen ‘Fly’, of het van drone ontdane ‘Tempest’ dat eigenlijk gewoon een heel mooi liedje is. Met een stemmig maar bovenal prachtig optreden toont Low aan dat het onverminderd een van de meest indrukwekkende livebands is.

 

Beeld: Jan Westerhof

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *