Loose Ends Festival, NSDM-werf Amsterdam (23-06-2019) Eerste editie Loose Ends voor en door liefhebbers

De gedurfde belofte van Loose Ends Festival: “Bands, beer, friends and whatnot. Only difference is that this one’s WAY more awesome.” wordt meer dan ingelost. Het festival dat door Friendly Fire wordt georganiseerd op de NSDM-werf richt zich volledig op garage-, punk-, postpunk- en waveliefhebbers en onderscheidt zich hiermee van de stortvloed aan muziekfestivals.

Muziek is emotie. Het raakt mensen en kan zoal leiden tot vervoering, vrolijkheid, ontroering, melancholie of zelfs ontlading van opgekropte boosheid. Andersom maken diezelfde emoties ook, in vele uitingsvormen, de muziek. Tijdens Loose Ends peilen we, geheel volgens de methode ‘psychologie van de koude grond’, de emoties die ten grondslag lijken te liggen aan de muzikale uiting daarvan en hoe deze worden beleefd.

Universeel gezien zijn er acht basisemoties. Deze emoties komen in elke cultuur voor en zijn op dezelfde manier waarneembaar. Alle nuances die wij emoties noemen zijn te herleiden tot deze acht basisemoties: liefde, angst, vreugde, woede, verdriet, verrassing/verbazing, schaamte en walging.

LIEFDE: acceptatie, vriendelijkheid, vertrouwen, aardigheid, toewijding, verliefdheid – in pathologische vorm: adoratie

Het Eindhovense viertal Mozes & the Firstborn speelt op Loose Ends natuurlijk ook nummers van zijn meest recente en derde album Dadcore. “Dadcore is voor ons een liefdesbrief aan rock en aan in een band zitten. Alles wat we vet vinden aan rockmuziek, dat probeerden we te bundelen in deze elf nummers”, zegt Melle Dielesen (zang/gitaar) in een interview aan 3voor12. Deze liefde zien, horen en voelen we terug tijdens hun performance op het hoofdpodium met nummers als het tragisch-komische ‘Sad Supermarket Song’ en ‘Scotch Tape Stick with Me’. Het luchtige ‘Blow Up’ heeft een echte festivalvibe en de bezoekers, hoewel het nog aan de vroege kant is, omarmen deze vibe van harte.

Ty Segall en John Dwyer (Oh Sees) stopten al hun liefde in garageband FEELS [bovenste foto] en brachten het eerste album – dat ze ook produceerden – uit. Terwijl zij bezig waren met het nieuwe materiaal, lag de focus op hoe het ‘voelde’ in plaats van het te intellectualiseren. Et voilà, de bandnaam was geboren. De garagerockformatie uit Los Angeles bestaat uit onder andere uit Leana Geronimo (bekend van soloproject Raw Geronimo) en singer-songwriter Shannon Lay. Ze spelen in de tent (die we herkennen als podium 5 van Best Kept Secret) een fijne mix van psych, punk, garage en fuzz. Soms agressief, soms lief en alles daartussenin. Het ‘voelde’ goed.

Als je het over liefde hebt kan je niet om publiekslieveling Pip Blom heen. Alles aan deze muzikanten ademt liefde en toewijding voor de muziek uit. Niet alleen hun eigen muziek; we zien Pip Blom ook regelmatig bij de andere bands kijken. Soms zelfs verliefd kijken. De frontvrouw support, met een brede glimlach, haar partner Willem Smit (Canshaker Pi) die met zijn nieuwe project Personal Trainer [foto hierboven] als eerste band mag spelen op het lommerrijke outdoorpodium bij café Noorderligt. Nou band…, ‘rockorkest’ is een betere benaming want er staat in no-time een hoeveelheid aan Top Notchindiemuzikanten te spelen (zelfs boven op de boxen) die niet alleen Pip verliefd achterlaten. Heerlijk dissonante gitaren, chaotische Logicgeluiden, pop zonder trainingsoutfits.

ANGST: bezorgdheid, ongerustheid, nervositeit, zorg, wantrouwen (kan leiden tot jaloezie), zenuwachtigheid, schrik – in pathologische vorm: fobie en paniek

Ze schrokken zich een hoedje, de twee jonge jongens vooraan bij het podium toen Elias Bender Rønnenfelt van Iceage [foto hierboven] hen een microfoon onder de neusjes hield om het refrein mee te zingen. Zenuwachtig maar gelukzalig blèrden ze keihard mee.

VREUGDE: geluk, plezier, opluchting, tevredenheid, vervoering, verrukking, geamuseerdheid, trots, sensueel genot, extase, voldoening, beloning, euforie – in pathologische vorm: manie.

Onder vreugde, en dan vooral de afgeleide emotie geamuseerdheid en plezier, scharen we Sports Team. Het Britse zestal maakt lekker postpunkgeweld met een vette knipoog. De teksten zijn vaak ironisch, soms zelfs grappig, maar snijden tegelijkertijd onderliggende emoties aan. In ‘Kutcher’ wordt Ashton’s relatie met Demi Moore zowel als metafoor gebruikt als op de hak genomen en het vertelt meer over de relatieperikelen van leadzanger Alex Rice zelf. Ze geven een show vol met lekkere oorwormen. Een deel van het publiek mosht – met klotsende oksels, het is inmiddels bijna 30 graden – op teksten als “I wanna buy you a flip-screen Motorola It’s gonna make you happier than you think” van hun single ‘Stanton’.

Tot grote vreugde van het zoontje van Bastiaan Bosma (Aux Raus) mag hij tijdens de set van Ploegendienst [foto hierboven] achter hem op het podium staan. Hij geniet en ‘high fivet’ met het publiek dat smelt van een jochie van een jaar of zeven in een te groot bandshirt. Het contrast van een kind op het podium met de hardcore-punk van de doorgewinterde punkcoryfeeën in combinatie met snoeiharde Nederlandstalige teksten over pikkie’s in sokken, menstruatiebloed en toeristenterreur is groot.

Tot een geheel ander soort van vreugde trekt rapper Ray Fuego (SMIB) al snel zijn kleren uit, pronkt met zijn getatoeëerde lijf en springt nog voor het tweede nummer de moshpit in. De band en moshers beuken liefdevol en doordrenkt van adrenaline, bier en zweet extra hard door.

WOEDE: furie, verontwaardiging, wrok, toorn, wrevel, verbolgenheid, ergernis, bitterheid, irritatie, vijandigheid – in pathologische vorm: haat (wat kan leiden tot gewelddadigheid)

Woedend zijn ze. Daarom begon de frontvrouw van Sunflower Bean [foto hierboven], Julia Cumming, de ‘Anger Can Be Power’-beweging waarmee ze jonge mensen (en dan vooral vrouwen) motiveert politiek actief te worden. Vandaag roept ze, haast dwingend met bijpassende gebaren, het publiek op om dichter bij de mainstage te komen. Hoewel ze inmiddels zelf geen tweeëntwintig meer zijn, spelen ze natuurlijk het nummer ‘Twentytwo’ van het laatste album Twentytwo in Blue. Cummings schoonheid (ze is niet voor niks model), kwetsbare, geëngageerde en geëmancipeerde teksten en het iets stuurse optreden verwarren. Of is het de onverbiddelijke zon die recht op het podium brandt?

VERDRIET: smart, rouw, vreugdeloosheid, zwaarmoedigheid, melancholie, zelfmedelijden, eenzaamheid, bedroefdheid, wanhoop – in pathologische vorm: depressie

De emotie ‘melancholie’ kan volgens de wetenschap worden teruggeleid naar de universele basisemotie verdriet. De songteksten van de Ierse Loose Endsheadliner Fontaines DC [foto hierboven] zijn doorspekt van melancholie. Deze mannen koesteren hun roots, geschiedenis en erfgoed. Zij dragen dit ook graag uit. De liefde voor Ierse poëzie en literatuur bracht het vijftal samen en verklaart de stroom aan poëtische toespelingen in hun, uiteraard met zwaar Iers accent gezongen, nummers. Zo introduceren zij in ‘Hurricane Laughter’ Johnny Fortycoats; een dakloze man uit de jaren dertig en veertig die door de straten van Dublin slenterde. De band is al lang niet meer opkomend maar zeer populair en terecht; ze spelen het dak van de Best Kept Secrettent eraf.

VERRASSING/VERBAZING: schok, verbijstering, verwondering

Verrassend snel en verbazend hard zet de muziek van de Engelse posthardcore-/punkband Crows [foto hierboven] je op een dwaalspoor. Leun je eerst lekker tegen de hypnotiserende gitaren, val je ineens in een gitzwart gat om plots meegezogen te worden in de gitaarruis. Met nummers van hun laatste album Silver Tongues heeft Loose Ends toch een heel klein beetje IDLES in huis want IDLES’ manager Mark Bent (mede-eigenaar van Balley Records) bracht dit album uit.

WALGING: minachting, ontzetting, verachting, misprijzen, verafschuwing, aversie, afkeer, weerzin

Ondanks de naam schijnt Korfbal [foto hierboven] toch een aversie te hebben tegen korfballers. “Ze zijn heel irritant in de kroeg altijd”, lezen we in een interview met Vice. Zelf is de band, opgebouwd uit leden van The Homesick, Canshaker Pi, Price en Real Farmer [foto hieronder], verre van weerzinwekkend. Ze weten de eerste bezoekers op de vroege middag in de tent te vermaken met hun nonchalant uitgevoerde garagepopliedjes.

Als de Britse Jason Williamson ergens van walgt is het ‘the upperclass’. Sleaford Mods maken dan ook, volgens eigen zeggen, muziek voor de arbeidersklasse. Hun nummers zijn woedende uitlatingen over de samenleving met onderwerpen als werkloosheid, kapitalisme, modern beroepsleven, beroemdheden en popcultuur. Williamson uit zijn walging en furie door de teksten luid in de microfoon te fulmineren. Collega Andrew Fearn legt er een functionele basis onder van niet hoogdravende beats, hier en daar een keyboardriff en af en toe een gitaartje.

SCHAAMTE: schuldgevoel, verlegenheid, teleurstelling, wroeging, vernedering, spijt, gêne, berouw.

Van teleurstelling, als in de afgeleide emotie van schaamte, is geen enkele sprake. Loose Ends is voor liefhebbers en door liefhebbers georganiseerd. Het lost de gemaakte belofte in: “It’s a festival. We could tell you a lot more, but you know the drill. Bands, beer, friends and whatnot. Only difference is that this one’s WAY more awesome.” We verheugen ons op de edities die gaan komen. Waarschijnlijk zonder de kinderziektes, met aandacht voor de verbeterpuntjes en nog meer bezoekers.

Loose Ends : een rollacoaster van emoties.
De emotionele reactie op muziek is heel complex en heeft veel te maken met hetgeen we tijdens het luisteren en kijken zelf inbrengen zoals ervaringen, herinneringen en verwachtingen. Dat muziek mensen bindt, staat buiten kijf. We zagen op Loose Ends een heilzame, liefhebbende saamhorigheid van ruim drieduizend bezoekers.

Make a Fuzz vroeg een aantal festivalbezoekers naar hun emoties en beleving en deze langs de ladder van de acht emoties te leggen.

John Cees Smit (zanger Scram C Baby) : “Ik voel vooral vreugde. Mijn zoon (Willem Smit) en schoondochter (Pip Blom [foto hierboven]) spelen beide op dit festival. Het is fantastisch als je kinderen in je voetsporen treden hoewel ze het volledig op eigen kracht doen en hun eigen weg gaan. Het was vanmorgen alsof je vandaag een cadeautje uit gaat pakken waarvan je al weet wat erin zit. Vreugde dus.”

Wouter Touw (liefhebber): “Verrassing is toch wat de boventoon voert. Ik hoorde vooraf wisselende geluiden over Fontaines DC. Hun optreden op Eurosonic zou tegen zijn gevallen. Dit optreden verraste me daarom enorm: een volwassen band met een serieus geluid. Een mooie show. Hoewel het geluid tijdens het eerste nummer ‘Chequeless, Reckless’ (dat moet een hit worden) niet optimaal was, klikt het met het tweede nummer allemaal mooi in elkaar.”

Sports Team
Patrick de Jong (liefhebber): “Ik heb alles gevoeld tijdens Loose Ends.
1. Liefde: Crows – ‘Empyrean’. Door de geweldige community van IDLES ben ik op dit bandje gekomen. Het album sloeg meteen aan bij mij en m’n concertmaten. Een en al plezier en liefde voor elkaar!
2. Angst: Charlie and the Lesbians – ‘Lost Boys’. Na wat getreuzel van het publiek dat het duidelijk naar zijn zin had, begon na het zevende nummer eindelijk een leuke moshpit. Het podium had ook echt een perfecte pit om lekker in te raggen en dat het publiek bovenop veilig kan toekijken. Nou nee,  want de beveiliging kwam ineens in de pit staan en greep een paar gasten – samen met mij – bij de nek en we werden weggesleept naar de zijkant. “Normaal en rustig doen!” bleven ze schreeuwen, “anders zetten we de show stil.” Wauw. Een punk/rockfestival waar je niet mag moshen, dacht ik. Charlie en de band stond er ook maar raar bij te kijken maar speelde gelukkig nog een geweldig setje. Wel onder toeziend oog van vier agressieve securities…
3. Vreugde: Fontaines DC – ‘Boys in the Better Land’. Volg de band als sinds de Darklandsversies op Spotify verschenen. De band is zo enorm gegroeid en het publiek smulde! Ben supertrots op deze gasten en heb door deze band een hoop nieuwe mensen ontmoet.
4. Woede: Sleaford Mods – ‘Bang Someone Out’. Lekker de avond afgesloten met wat plat Engels geleuter over dat je iemand op z’n bakkes wilt slaan. Stiekem vind ik dit best vermakelijk.
5. Verdriet: Yak – ‘Words Fail Me’. Dit nummer is zo intens live en blijft voor mij een favoriet, ook op het album.
6. Verrassing/Verbazing: Iguana Death Cult – (Nieuwe tracks). Op ‘Pyramids’ en ‘Mutterschiff 308’ na spelen de Rotterdamse garagerockhelden een compleet nieuwe set! Dit viel heel erg in de smaak!
7. Schaamte: Ploegendienst – ‘Babaganoush’. Chaos in de moshpit, viel opeens plat op m’n gat met een mooie sliding door de natte biervloer.
8. Walging: Sleaford Mods [foto hieronder] – ‘Stick in a Five and Go. Jason Williamson gaat weer lekker los op alles wat hij haat en niemand houd hem tegen.

Kayleigh Bergwerff (medewerker PR&Marketing PAARD): “Bij mij overheerst een gevoel van vreugde want ik kom net bij Fontaines DC vandaan. Jezus, wat vind ik die vet! Daar maak je mij als postpunkfanaat echt heel blij mee. Fontaines DC zag ik voor het eerst op Eurosonic Noorderslag met mijn collega’s van (poppodium) Paard. Ik was echt direct helemaal hooked en had ze eigenlijk graag in Paard willen hebben, maar met de lovende recensies die ze kregen werden ze de meest gewilde gast van ieder festival. En terecht!”

Bas Leurs (liefhebber): “Bij IceAge, aan het begin van de avond, werden onze vreugde en liefde er vakkundig en traag uitgebeiteld. Even tevoren hoorden we de soundcheck al: op de achtergrond bij Lewsberg. Deze band stond al een aantal maanden op het verlanglijstje. We waren blij verrast door de aandacht en stilte van het publiek. Tussen al het geweld van postpunk en punk was Lewsberg de band die net andere muziek bracht. Met rust en stilte tussendoor. En de soundcheck dus van IceAge. De zanger van Lewsberg vroeg droog aan het publiek of iemand naar die andere band wilde gaan om te vragen of het iets rustiger kon. Na Lewsberg een heel kort tochtje langs het water met uitzicht op het IJ, een schitterend geluk zo. Maar laat het maar aan IceAge over om liefde en vreugde te bedekken met een stevige laag zware, trage, donkere zang met bijbehorende gitaar- en baslijnen. Bij buitenkomst bleek de zon toch nog te schijnen.”

Fleur van der Vet (liefhebber): “Het optreden van Personal Trainer riep bij mij grote vreugde op. Over de lekkere muziek, over het plezier dat de bandleden uitstraalden, over het enthousiaste publiek, over de prachtige plek van het kleine buitenpodium aan het water. En over het feit dat ik in het zonnetje de nieuwe generatie Nederlandse muzikanten aan het werk zag. Genieten!”

Beeld: Jan Rijk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *