Klaus Johann Grobe; een wat stoffige naam voor een band. Toch hebben we het over een zeer aanstekelijke band die in de afgelopen jaren de psychedelische kraut inruilde voor dansbare elektronische muziek met een zeer aanwezige bas. Eind vorig jaar werd de groep in Amsterdam beroofd van alle instrumenten en merchandise, maar vanavond zijn de Zwitsers vol goede moed terug in Nederland, waar ze in de ACU in Utrecht optreden.
Vorig jaar bracht het duo – live aangevuld met bassist en toetsenist – derde langspeler Du Bist So Symmetrisch uit, een plaat vol aanstekelijke bliepjes en basloopjes. Luister ‘s avonds naar ‘Von Gestern’ en de dag erna zal het geluid ‘van gisteren’ nog immer in je hoofd zitten.
De zaal van de ACU is goedgevuld en dat blijkt een hele opluchting voor de bandleden. Zanger/organist/gitarist Sevi Landolt geeft aan dat de groep jaren geleden in EKKO stond en dat er toen zo’n dertig mensen aanwezig waren – de bandleden van het voorprogramma meegerekend. Waar de band eerder met drie optrad, heeft er zich sindsdien een toetsenist bij het gezelschap aangesloten. En dat niet voor niets, want de nieuwste plaat kent een stuk meer disco en elektronica dan bijvoorbeeld het debuut. Tijdens aardig wat nummers zorgt de bas nu voor het enige gitaargeluid.
Het kwartet trapt af met ‘Discogedanken’, een nummer dat zowel live als op plaat een perfecte opener vormt. De setlist die Klaus Johann Grobe voor vanavond gekozen heeft is sowieso zeer zorgvuldig en geslaagd samengesteld. Diezelfde kwaliteit en ervaring blijkt uit het instrumentenspel, dat strak en nu eens ingetogen, dan weer uitbundig is – altijd op de juiste momenten. Het zijn duidelijk muzikanten die al jaren samenspelen, en nog duidelijker is het dat ze nu echt hun eigen geluid gevonden hebben.
In het publiek wordt volop gedanst op nieuwe nummers als ‘Geschichten aus Erster Hand’, met de toepasselijke tekst “Come on baby / wir gehen tanzen” en een einde van een zich herhalend “tanzen tanzen tanzen (etc.)”. Duits mag misschien niet de meest voor de hand liggende taal voor psychedelische disco zijn, in dit geval geven de zangerige Duitse vocalen de dansbare tunes een edge die de muziek een eigen geluid geeft.
Tussendoor blijken de Zwitsers een zeer vermakelijke droge humor te hebben. Zo geeft Landolt aan de toetsen van zijn orgel moeilijk te kunnen bespelen aangezien hij in een maand vakantie veel pasta heeft gegeten. En hij had al van die kikkervingers, geeft hij melodramatisch aan.
Na een uur en een kwartier verlaten de vier onder luid applaus het podium. Ze komen terug voor een toegift van twee nummers, eindigend met ‘Schlaufen der Zukunft’ van de debuutplaat, met de toepasselijke kernzin “Ist das das Ende?” De muzikanten nemen zeer bescheiden het overweldigende applaus in ontvangst en weten zichtbaar niet goed hoe ze er mee om moeten gaan. Als ze op de voet van vanavond door zullen gaan, zullen ze daar echter snel aan kunnen gaan wennen.
Beeld: Nienke Franzen