Platen van King Gizzard & The Lizard Wizard ontstaan niet door wat jammen in de studio met het idee ‘we zien wel waar het schip strandt’. Zanger Stu Mackenzie is het brein achter de platen en hij komt van tevoren met een zorgvuldig uitgedacht concept. Laatste plaat Nonagon Infinity bijvoorbeeld bestaat uit negen nummers die als een oneindige loop achter elkaar afgespeeld kunnen worden en waarin herhaling in de verschillende nummers ervoor zorgt dat ze vloeiend in elkaar overlopen.
Het concept achter de eerste van de mogelijk vijf nieuwe albums die dit jaar zullen verschijnen, Flying Microtonal Banana, is het gebruik van microtonale muziek: muziek waarin – in tegenstelling tot de gebruikelijke westerse muziek – gebruik wordt gemaakt van kleinere toonafstanden. Microtonal dus, maar waarom Banana? Nou, de microtonale gitaar die Stu Mackenzie bespeelt op deze plaat is geel. (Leuk weetje: de albums zijn voorzien van een scratch-n-sniff-sticker met bananengeur.) De microtonen zullen misschien onbewust wel voor een niet-westers tintje zorgen, maar duidelijker merkbaar doen exotische instrumenten als de zurna (soort Turkse hobo) dat, in bijvoorbeeld ‘Billabong Valley’.
Waar King Gizzard & The Lizard Wizard er op eerdere albums ontzettend goed in slaagde alle nummers te verbinden door een sterk concept, ontbreekt er op Flying Microtonal Banana wat eenheid. Opener ‘Rattlesnake’ doet qua energieniveau denken aan Nonagon Infinity, terwijl het daaropvolgende ‘Melted’ een rustig voortkabbelende, groovy song is. ‘Sleep Drifter’ is een prettig in het gehoor liggend nummer zonder al te veel opsmuk – vergelijkbaar met de stijl van het akoestische Paper Mâché Dream Balloon –, terwijl ‘Open Water’ chaotisch en allesbehalve poppy is. Dat zulke nummers na elkaar op een album staan, zorgt niet voor een soepele luisterervaring.
De creativiteit van King Gizzard & The Lizard Wizard is onbegrensd en het feit dat ieder album een nieuwe verrassing is, maakt het tot een van de interessantste bands van nu. Flying Microtonal Banana is geen flop, maar is simpelweg niet zo briljant als ander werk van de Australiërs. De lat ligt bij hen nu eenmaal hoger dan bij anderen!
→ Bekijk ook dit filmpje dat de bandleden opnamen over de verschillende manieren waarop ze hun instrumenten aanpasten voor dit album: