Kevin Morby komt op in een wit pak. Op het jasje en de broek staan noten, muzieksleutels en de woorden ‘City Music’ – de titel van de vierde sololangspeler van de Amerikaan, die hij dit jaar heeft uitgebracht. De release krijgt lovende kritieken en levert goedgevulde zalen op. Kevin Morby en zijn drie begeleiders speelden eerder vandaag een set op het Cactusfestival in Brugge.
Voorprogramma Hand Habits is het project van Meg Duffy. Op het debuut Wildly Idle (Humble Before the Void) zijn breekbare, kwetsbare nummers te horen. Duffy komt op met gitaar en een beker thee. Ze zet de thee op een pianokruk en plugt in. De meditatieve muziek past aanvankelijk niet in een vollopend Paradiso en lijkt voor veel van de binnenschuifelende toeschouwers slechts behang. Er is veel geroezemoes, maar langzaam wint Duffy de aandacht van de bezoekers. Hand Habits speelt ruim dertig minuten en bij het afsluitende nummer is de strijd gewonnen. Duffy bedankt het publiek, pakt haar thee en wandelt weg.
‘I Wish I Knew How It Would Feel to Be Free’ speelt. Morby gebruikt het nummer van Nina Simone vaker om de aandacht van het publiek te krijgen en sfeer op de vloer te creëren. De track uit 1967 is een ode aan vrijheid, een tekst over de geketende mens en het recht om op elke plek vrij te kunnen zijn en op elk podium muziek te mogen maken.
‘City Music’ is het eerste nummer voor een volgelopen Paradiso. De groep neemt de tijd. Morby danst in zijn witte pak, maakt stapjes geleerd tijdens een dansles in zijn tienerjaren. Op gitaar is Meg Duffy terug op het podium. In volgend nummer ‘Crybaby’ blijkt ze elk gitaarduel met Morby met gemak aan te kunnen. Justin Sullivan en Cyrus Gengrass zijn op drums en bas een prima ritmesectie. ‘1, 2, 3, 4’ is een uptempo ode aan The Ramones: “Joey, Johnny, Deedee, Tommy / They were all my friends and they died”.
De essentie van de muziek van Morby in drie nummers. Hij wil schrijven over de reizen die hij maakt en de steden die hij bezoekt. Daarnaast durft hij te bewonderen. In zijn americanarock komen deze twee zaken telkens terug.
Obligaat en nog niet helemaal warmgespeeld bedankt Morby de zaal. Amsterdam is een van zijn favoriete steden en hij stapt met ‘Aboard My Train’ – weer – in een trein. Voor ‘Harlem River’ kruipt Meg Duffy achter de toetsen. Ze maakt opnieuw indruk. Duffy is een bescheiden, maar zeer overtuigende muzikante. Morby omringt zich graag met goede musici.
In Woods, de noiseformatie waarin hij op basgitaar debuteerde, speelde hij een dienende rol. In 2013 verliet hij de groep om solo verder te gaan. In de tussentijd bracht hij met The Babies in 2011 en 2012 twee albums uit en heeft hij veel van de nummers geschreven.
Het album City Music verhaalt over de avonturen en indrukken van Kevin Morby onderweg. Hij trekt de wereld rond om zijn muziek te spelen. ‘Harlem River’ heeft een heerlijk huppelend middenstuk. De pasjes van de les klassieke dans worden ingeruild voor wat pogobewegingen. ‘Destroyer’ is opnieuw een nummer met Duffy in een hoofdrol. Bescheiden soleert ze het nummer naar een prachtige apotheose. ‘I Have Been to a Mountain’ is een van de prijsnummers van Singing Saw (2016).
Morby is meer dan een uur onderweg. In het verleden speelde hij tien of elf nummers en kwam dan voor één toegift terug. Vanavond is alles anders. ‘Come to Me Now’, ‘Downtown Lights’ en ‘Beautiful Strangers’ krijgen voortreffelijke uitvoeringen. Er is niets meer obligaat, het is feest en het mag even duren. Na ‘Downtown Lights’ meldt Morby nog een nummer te spelen, maar hij wil eerst iets kwijt. Hij vertelt meerdere malen in Paradiso te hebben gespeeld. “I’m gonna play one more song. We played here before, we played in the room upstairs. I sat on the balcony and saw Ani DiFranco play and I thought: men, if only. And here we are. Thank you.” Hij speelt solo ‘Beautiful Strangers’, de single die is uitgekomen om de organisatie Everytown For Gun Safety te ondersteunen. De protestsong is bedoeld om het geweld door wapens aan de kaak te stellen.
Morby en de groep spelen al langer dan zestig minuten. Ondanks Brugge, de reis en het grote aantal gespeelde nummers komt de groep terug op het podium. De band wil een foto en gaat met de ruggen naar het publiek staan. Het publiek werkt zwaaiend en joelend mee. Een medewerker klimt achter het drumstel en drukt af. ‘Cut Me Down’ is de eerste toegift. De kwaliteit van de muziek bepaalt de extase van apotheose en niet het tempo of de dansbaarheid van de nummers. ‘Dorothy’ is een breekbaar liedje en een volgend hoogtepunt. Morby zingt over afscheid: “Tears will gather in my eyes”.
Afsluiter ‘Rock and Roll’ is een cover. Velvet Underground bracht het in 1970 uit. Het is een waardig afsluitend nummer. Morby speelt americana, ballades en breekbare liedjes over geweld, emoties en liefde. In minder dan een kwartier is er een foto gemaakt en zijn de drie toegiften gespeeld. Het applaus is ovationeel. Morby houdt het afscheid eenvoudig: “See you next time.”
Beeld: Jaks Schuit