Bijna een decennium nadat de groep uit elkaar ging, verscheen dit jaar toch weer een nieuwe plaat van gitaarband Johan. Spil van de formatie Jacob de Greeuw kreeg de geest van het liedjesschrijven weer te pakken, met als resultaat Pull Up, een gevarieerde plaat die qua sfeer wisselt tussen licht psychedelisch en zeer stemmig. In lijn met uitstekende voorgangers als Pergola zijn er geen spectaculaire muzikale veranderingen in de elf nummers te bespeuren. Bij Johan weet je al sinds 1996 wat je krijgt: prima in de jaren zestig gewortelde songs met regelmatig een donkere ondertoon, met name tekstueel. Nummers die nergens echt uit de bocht vliegen.
De Kleine Zaal van De Oosterpoort is volgestroomd met veertigers die waarschijnlijk niet hadden verwacht dat Johan ooit nog eens een plaat zou maken. Het lijkt dan ook eerder op een reünie dan op een doorstart: nieuwe aanwas van liefhebbers van de muziek van Johan dien je met een vergrootglas te zoeken. Op het podium zijn bassist Diets Dijkstra, drummer Jeroen Kleijn en natuurlijk De Greeuw overgebleven van de laatste bezetting ten tijde van 4. Gitarist Robin Berlijn en toetsenist Jan Teertstra zijn de frisse krachten.
De Greeuw en consorten hebben het nooit van podiumuitstraling moeten hebben: Johan laat liever de muziek voor zich spreken. Maar dan moet de geluidsafstelling wel in orde zijn, anders reiken de klanken niet verder dan de eerste rijen bezoekers. Helaas neigt die afstelling in het eerste halfuur van het optreden naar het brave: de zang is erg op de voorgrond, de gitaren zijn naar het tweede plan verdreven. En dat is jammer, want met name Berlijn toont soms zijn finesse, maar echt overkomen doet het niet. Bij momenten van samenzang komt er wel wat pit in het optreden.
Vanaf ‘Pergola’ gaan de dingen anders. Teertstra pakt er – gelijk een gitaargod uit de jaren zeventig – een gitaar met dubbele hals bij. In combinatie met een venijniger afgesteld geluid wint het nummer aan gewicht. Net als een gloedvol ‘Swing’, met een prima rol voor Kleijn, die met prachtige drumbreaks zijn stempel op het nummer drukt. Een ander hoogtepunt is ‘It’s Five O’Clock’, dat het vijftal scherp en vol drama speelt. De toetsenist bewijst op het podium zijn meerwaarde met zalvende jarenzestigtonen, zoals in een van de betere songs van Pull Up: ‘Just Because’.
Johan doet vanavond aan een muzikale langeafstandsrace, waarin de variatie tussen de songs van Pull Up op het podium meer dan op plaat aan zeggingskracht wint. Daarnaast komen spitsvondige gitaarlijnen en melancholieke vocalen, zoals in ‘Walking Away’, steeds meer samen. Johan heeft de oude fans opnieuw in het hart gesloten met klanken waar die fans tien jaar geleden al op vertrouwden. Of het veel nieuwe fans zal opleveren, is de vraag.
Beeld: Jan Westerhof