Jera On Air verjaart. Al 25 jaar brengt het festival een exquise selectie van punk-, ska- en hardcorebands naar het Noord-Limburgse Ysselsteyn. En dat doet het niet onverdienstelijk. Want Jera is inmiddels een vast onderdeel geworden van het tourschema van veel grote genrenamen en trekt elk jaar gestaag meer bezoekers.
Smith Street Band
De tweede festivaldag opent aangenaam rustig met de Australische Smith Street Band. Een aanzienlijk deel van het publiek slaat de band gade met de ochtendkoffie nog in de hand en, eerlijk is eerlijk, de muziek van het viertal kabbelt lekker voorbij. Maar helaas is dat ook alles. Het klinkt allemaal wat braaf en nergens wordt het ook maar een beetje explosief. Al gaat het publiek wel flink los als de Australiërs hun set afsluiten met de Nirvanaklassieker ‘Territorial Pissings’.
World Eater
Het Duitse World Eater ontketent in de kleinste tent van het festival vervolgens een echt hardcorefeestje. Erg origineel is het allemaal niet en ook op de strakheid van (vooral) de zang is nogal wat aan te merken. Maar dit is wel hardcore zoals hardcore het lekkerst klinkt. World Eater is rauw, boos, stoer zonder de onnodige attitude en ook zonder veel poespas. De vijf Duitsers spelen covers van Warzone, The First Step en sluiten af met ‘World Peace’ van de legendarische Cro-Mags. Ook geen heel originele keuzes. Maar wel een garantie voor een heerlijk ouderwetse hardcoresfeer.
No Turning Back
Nederlands hardcoretrots No Turning Back komt vervolgens op het tweede Jerapodium strak, hard, professioneel en op momenten soms zelfs té machinaal over. Het publiek, dat vanaf opener ‘Never Give Up’ ongenadig hard losgaat, boeit dat gelukkig helemaal niets. Ook No Turning Back verjaart en viert zijn twintigjarige jubileum. De Brabanders hebben in die tijd een hele trits albums afgeleverd om uit te putten en komt met een gevarieerde en extreem energieke set van oud en nieuw materiaal, hiphopsamples en wisselende backdrops.
Four Year Strong
De vier Amerikanen van Four Year Strong spelen vervolgens een nogal veilig optreden op het hoofdpodium. De band maakt stevige poppunk afgewisseld met aan hardcore herinnerende breakdowns. Op papier een leuke combinatie, maar het maakt ook dat Four Year Strong een beetje vlees noch vis is. Niet catchy genoeg voor poppunk en niet hard genoeg om toe te mogen treden tot de eredivisie van de hardcorescene.
Malevolence
Het Britse Malevolence creëert in de kleine tent van Jera een waar slagveld. De apocalyptische metalcore mist zijn uitwerking niet; het zweet druipt van de binnenkant van de overvolle tent af en buiten liggen mensen in het gras met bloedneuzen en andere verwondingen. Bij een hardcoreshow zijn dat goede tekenen.
The Charm The Fury
Het uit Amsterdam afkomstige The Charm The Fury zet onder leiding van in half doorschijnend shirt gestoken frontvrouw Caroline Westendorp een bijzonder gelikte rockshow neer. Voor iedereen die zijn (of haar) metal professioneel neergezet wil zien worden is het Nederlandse vijftal een absolute aanrader. Voor iedereen die van iets meer ziel in de muziek houdt iets minder. Helaas. Want de nummers en instrumentbeheersing zijn bij The Charm The Fury zeker aanwezig.
Singalong Riot
Singalong Riot bestaat uit een groep ervaren Nederlandse punkmuzikanten die hun favoriete punknummers ten gehore brengen met gastzangers uit het publiek. Het gevolg is een absoluut feest der herkenning voor de ware connaisseur van klassieke punkmuziek, inclusief grappen, grollen en een heleboel publieksinteractie. Het is niet voor niks dat de coverband al vier jaar achter elkaar acte de présence geeft op Jera On Air.
Undeclinable Ambuscade
Nederlandse punklegende Undeclinable Ambuscade [foto bovenaan] doet gedurende 2017 een reeks reünieshows. En hoe! Het Bossche zestal musiceert er lustig op los en doet dat niet veel minder energiek dan tijdens de hoogtijdagen twintig jaar geleden. De setlist bestaat uit een uitgebalanceerde mix van de snelle pretpunknummers van de oude platen en de meer uitgesponnen liedjes van het latere plaatwerk. Voor het toegestroomde publiek zijn vaderlandse punkhits als ‘Growing Older’, het ultieme liefdesliedje ‘7 Years’ en de met confettikanonnen opgeluisterde afsluiter ‘African Song’ een feestelijk feest der herkenning.
The Dillinger Escape Plan
Op het hoofdpodium tapt The Dillinger Espace Plan vervolgens uit een heel ander muzikaal vaatje. Op zijn afscheidstour lijkt de Amerikaanse mathcoreband bij tijd en wijlen iets ingetogener uit de hoek te komen dan in het verleden soms het geval was. Iets. Want niet veel later verliest The Dillinger Escape Plan zich alsnog in volkomen geflipte metal en rare ritewisselingen. De vijf muzikanten vliegen op en neer tussen maniakaal geschreeuw en harde jazz, verblindende stroboscopen en pure muzikale waanzin. Voor het overdonderde publiek is het dan ook onmogelijk om een dansje te wagen of zelfs maar mee te knikken op de muziek. Als de gitarist het optreden beëindigt door van de grote Ampegversterker van de bassist af te springen en zijn gitaar stuk te meppen op een monitorbox eindigt een geslaagd optreden in stijl.
Madball
De vier stoere mannen van Madball houden al jaren de vlag van de New York hardcore hoog. De band is onder leiding van de inmiddels langharige frontman Freddie Cricien uitgegroeid tot een machine die energiek en vol zelfvertrouwen over het publiek heen walst. De welbekende Madballgroove, de overduidelijke hiphopinvloeden en Cricien die over de jaren is uitgegroeid tot een ware publieksmenner. Madball kan niet zo gek veel fout doen en zorgt voor een goed (en vooral professioneel) hardcorefeest waar weinig op af te dingen valt.
Me First & The Gimme Gimmes
Afsluiter van Jera On Air is punkrockcoverband Me First & The Gimme Gimmes. Het is altijd een beetje een verrassing wie er met het in glitterpakken gestoken gezelschap zal meespelen. Dit keer heeft het gezelschap bassist Fat Mike (bekend van punkband NOFX) thuisgelaten. Gitarist Joey Cape en drummer Dave Raun (beiden Lagwagon) zijn wel van de partij. Wie er ook mee is gekomen, de professionele coverband doet wat de afsluitende act van een punkfestival moet doen. Een feestje ontketenen. Onder begeleiding van veel geouwehoer en verpunkte maar perfect meezingbare en goed vertolkte uitvoeringen van ‘Over The Rainbow’ en ‘Don’t Cry For Me Argentina’ kunnen zo de laatste biertjes van het vijfentwintigjarige Jerajubileum genuttigd worden.
Fuzzy foto: Hans Wetzels