Op 30 oktober 2015 brengt Inheaven de 7-inch Bitter Town uit. In 2016 verschijnen er nog vier singles. Dit jaar komt het titelloze debuutalbum uit met twaalf eerder verschenen bekende nummers. De recensie van NME besluit met de regel: “It’s Indie’s most dangerously exciting debut-album.”
Tien minuten voor aanvang van het concert staan twee groepjes van vier meisjes voor het podium. Ze hebben glitter op de wangen en de mobieltjes in de aanslag. Oneindig veel selfies leggen de momenten vast. Fans!
Iets voor half negen, het tijdstip van het concert, staan er drie mannen achter de bar en draait een dj muziek. Vier jongens stappen de zaal binnen en nemen plaats tussen de twee groepen meisjes. Voor het podium is geen plek meer. Achter de toonbank is overleg. Een van de barjongens groet en verdwijnt, de tweede neemt plaats naast de draaitafels van de dj.
Op het podium is de apparatuur van Inheaven opgesteld. Om de microfoonstandaards zijn rozen gewikkeld. Gitaristen James Taylor en Jake Lucas stappen van achter uit de zaal het podium op en stemmen de instrumenten. Ze zouden de twintig mensen in de zaal kunnen tellen. Na een kleine vijftien seconden wandelen ze langs de acht meisjes en verdwijnen. Natuurlijk wacht de groep nog even met beginnen.
Het is een kwartier later, vijftien minuten na de eigenlijke aanvang. Het podium is leeg. De straat voor Cinetol is stil. Veertig mensen wachten op muziek.
In Cinetol zijn drie fans verlaat en verhit binnengekomen. Het is 20.50 uur en wachten heeft geen zin meer. De dj zet een intro op. Op een soundscape zingt bassiste Chloe Little: “Everything is mine.” Drummer Joe Lazarus loopt het podium op en weer af. Het is een gebeuren met een charmante klunzigheid. Na nog eens dertig seconden komen de vier muzikanten van achter uit de zaal. Inheaven staat op de planken.
Natuurlijk wordt er geroepen en gefloten. ‘Bitter Town’ wordt ingezet en de groep lijkt lak te hebben aan de slechts half gevulde zaal. Na ‘Stupid Things’ meldt Taylor: “It’s good to be here” en zet hij ‘Baby’s Alright’ in. De alternatieve indiegitaarrock van Inheaven spat door Cinetol en vermaakt het publiek.
Voor ‘World On Fire’ vraagt Taylor om de kleinste moshpit ooit. Hij dirigeert de mensen vanaf het podium. Little zingt het nummer en Taylor formeert, boetseert en laat de moshpit van zeker twintig mensen uit elkaar ploffen. Elke opmerking van de groepsleden krijgt commentaar en elke tekst vanuit het publiek wordt door Taylor of Little van reactie voorzien. De sfeer in Cinetol is uitstekend.
Little meldt: “We’re very excited to play our first headlining tour in Amsterdam.” Ze zegt het tegen de resterende vijfendertig mensen in de zaal. De groep werkt naar een mooie apotheose. Er staan twintig mensen voor het podium. Doordrenkt van het zweet springen deze fans elk nummer naar een hoogtepunt. Daarachter staan vijftien mensen rustig te kijken, een biertje te hijsen en de nummers te becommentariëren. ‘Treats’ krijgt een wat schorre maar opwindende versie. Voor afsluitend nummer ‘Regeneration’ gaan Inheaven en een deel van het publiek nog eenmaal voluit.
Achter de tafel met vinyl en T-shirts staat Little en hij deelt wat routineus handtekeningen uit. Taylor is geïnteresseerd in Make A Fuzz. “I like a little fuzz“, zegt hij lachend. “Did you enjoy the gig?”
Beeld: Jaks Schuit