Voor de ingang van Paradiso staat een lange rij vol tienermeisjes die tweemaal de hoek om gaat. Zij komen echter voor zanger Antoon in de grote zaal. De bezoekers voor Indian Askin, zo blijkt uiteindelijk, mogen gelukkig via een kortere weg naar binnen. In al deze chaos lukt het toch nog om een plaats vooraan bij het podium in de bovenzaal te bemachtigen. Die is óók uitverkocht, maar de gemiddelde leeftijd ligt hier iets hoger.
Nadat in oktober 2020 drie van de vier bandleden zijn opgestapt en alleen zanger-gitarist Chino Ayala overbleef, heeft de band een doorstart gemaakt. In het najaar van 2023 verscheen Lonely Citizen, het derde album van Indian Askin en het eerste in nieuwe bezetting. Die klinkt door in een wat duisterder, gruiziger geluid, maar de puntige indierock is overeind gebleven.
De band gaat zelfverzekerd van start met het stevig rockende ‘Outtaspace’, gevolgd door het door een stampende bluesriff ondersteunde ‘Possessed’. Vanaf dat moment komt ook de ravissante zangeres Funda Sevis erbij op het podium. Ze heeft niet alleen een talent voor wulpse dansbewegingen, maar ook voor songschrijven, zo blijkt wanneer het van haar hand afkomstige, perfect uitgevoerde en uiterst aanstekelijke ‘I Like Boys’ aan de beurt is.
De setlist is afwisselend, maar waarin de nummers overeenkomen is dat ze allemaal even strak en vol overtuiging gespeeld worden. En dat ze stuk voor stuk een vrolijke, uitgelaten stemming en onbedwingbare neiging tot dansen bij het publiek teweegbrengen. Van het meeslepende ‘Beat24’, het hoekig ritmische ‘On and On’ (dat halverwege ontspint in een lange gitaarjam om daarna weer strak verder te gaan), tot het dreigende ‘Levitate’. Net als bij het concert in Bitterzoet in 2019 ontstaat er een bescheiden doch gezellige moshpit, dit keer tijdens ‘Pardon Me’.
Chino Ayala is een showman en publieksmenner met bravoure. Strak in het pak gestoken, al gaat het jasje na een paar nummers uit, leeft hij zich regelmatig met heel zijn fysiek uit in zijn gitaarspel. En de geboren en getogen Amsterdammer zoekt de interactie met de zaal met veel gevoel voor humor veelvuldig op. Quasi-ontevreden als de vraag of iedereen het naar zin heeft met onvoldoende gejoel beantwoord wordt: “Publieksparticipatie: een zesenhalf. Ja, normaal worden er reviews over de band geschreven, maar wij geven een review van het publiek.” Om vervolgens ‘I Like to Party’ in te zetten – de publieksparticipatie blijkt daarna te zijn gestegen tot een achtenhalf. Ook grappig is wanneer Ayala het publiek gaat voorstellen in plaats van de band, door van willekeurige aanwezigen de naam te vragen en vervolgens voor hen te laten applaudisseren.
Overigens blijken er ook veel bekenden van de bandleden aanwezig, maar de sfeer slaat gelukkig niet om naar ‘ons kent ons’. Die goede sfeer spreidt zich uit over de hele zaal. Waarbij Ayala zich, buiten zijn gespeelde arrogantie om, meerdere malen oprecht dankbaar toont voor de aanwezigheid en aandacht van het publiek. Dat op zijn beurt na dit heerlijke optreden vol frisse, vrolijke energie de zaal verlaat.
