Voorprogramma The Mighty Breaks is een groep uit Den Haag. Volgens hun bio bestaat de groep uit vier leden, op recente foto’s zijn zes bandleden te tellen. Op het podium in Oedipus Brouwerij begint de groep met vijf muzikanten, maar sluit de saxofonist al snel aan. Zes muzikanten dus uiteindelijk. De groep maakt met opener ‘Too Young’ lekker klinkende britrock. Op de setlist staan slechts afkortingen van titels. ‘Tickles’, ‘Kill U’, ‘Teen’ en ‘DOOM’ staan voor langere titels die mogelijk in 2017 op een eerste album zullen staan.
In Oedipus vliegen vier of vijf puntige nummers voorbij. En dan valt het wat stil. ‘YMCA’, een “best wel nieuw nummer”, aldus de groep, eindigt in een onduidelijke explosie van gitaargeweld. De aankondiging van laatste nummer ‘Doom’ blijft bij wat onduidelijk gemompel in de microfoon. ‘Doom’ is een song met weinig richting. Het optreden van The Mighty Breaks is in een vloek en een zucht voorbij. De groep speelt negen nummers in veel minder dan dertig minuten. Wat rest is verbazing over de amateuristische presentatie en het tekort aan plezier bij de groepsleden.
Bijna alle apparatuur moet daarna van het podium. Via een kleine trap wordt alles weggesjouwd. Speakers, gitaren en delen van het drumstel gaan door het publiek naar een ruimte aan de zijkant. Oedipus is een zaal waar het voor muzikanten wat behelpen is. De sfeer wordt er bepaald niet minder om. Iedereen maakt ruimte en helpt. Indian Askin doet een groepshug naast het podium. Vier muzikanten komen op. Vanaf de eerste seconden staat er een band die ervaren klinkt, hecht is en een gezonde portie arrogantie uitstraalt. Drummer Ferry Kunst trekt binnen vijftien minuten zijn T-shirt uit. Het is niet warm in de zaal, maar drummers willen vaak van hun T-shirt af. De belangrijkste taak van de roadie, zo is na drie nummers duidelijk, is het brengen van flesjes bier naar de bandleden. ‘Asshole Down’ en ‘Sexy Pants’ van debuutalbum Sea of Ethanol worden met overtuiging gespeeld. De grappen met een toeschouwer over het al dan niet spelen van ‘Candles’ zijn flauw, maar houden het optreden niet echt op.
Indian Askin is als geen andere band in staat om een nummer opwindend te laten klinken. Het is alsof de groep het nummer gisteren heeft geschreven en het met het nodige lef vanavond op het podium debuteert. In ‘Pardon Me’ vindt de groep de juiste versnelling. Chino Ayala soleert en Kunst hakt het nummer in hapklare brokken. Bert van der Elst twijfelt tussen de toetsen van de synthesizer en de snaren van zijn gitaar, maar vindt op de juiste momenten het goede instrument. Bassiste Jasja Offermans bast een superieure partij als fundament voor de gekte om haar heen. De slecht geacteerde aangeschoten aankondiging “het volgende nummer, anyways” door Ayala is flauw en zouteloos, maar de groep speelt direct daarna wel een prima uitvoering van ‘Answer’. Bij Indian Askin wisselen flauwiteiten en sterk spel elkaar af.
De groep gaat voor de toegiften niet van het podium af. Een wandeling door het publiek naar een ruimte die nauwelijks de naam kleedkamer verdient is voor de groep geen optie. In de laatste nummers van het optreden raakt Indian Askin de weg volledig kwijt. ‘Jingle Bells’ is een schreeuwerig en vals intermezzo in een van de nummers. ‘Drinkin”, de single die in wit vinyl op de tafel met merchandise ligt, krijgt een lallende aankondiging. Tijdens het nummer wordt duidelijk dat Indian Askin ergens tijdens het optreden uit elkaar gevallen is. Er staat geen groep meer op of voor het podium. Er staan talentvolle muzikanten met een overdosis alcohol in hun lichaam herrie te maken.
Indian Askin is muzikaal een fantastische groep met een vervelende en amateuristische presentatie. Misschien zou de wat vermoeid ogende groep niet in een brouwerij moeten optreden. Het zou ook zomaar kunnen dat de groep is uitgekeken op de nummers, die in een aantal gevallen al jaren en jaren worden gespeeld.
Beeld: Jaks Schuit
Ik vond het vooral stuitend hoe manager Van Leeuwen een zuiporgie veinsde door met water te gooien vanuit de coulissen. Er waren ook zoveel camera’s… Het overhandigen van de plichtmatige fles Jack. De rollende ogen van Ayala. Allemaal voor het concept. Tien minuten na het optreden liep hij weer kakelvers door de zaal…