Het laatste concert in de grote zaal van Vera van het jaar 2019 komt op naam van I Am Oak en The Fire Harvest. Twee Nederlandse bands die dezelfde oefenruimte delen en die ook muzikaal enige overeenkomst hebben. Ze maken beide onthaastende muziek, waarbij I Am Oak de inspiratie uit folk haalt en The Fire Harvest uit slowcore, country noir en postrock. Bovendien brachten de twee formaties dit jaar elk een uitstekende plaat uit.
The Fire Harvest
The Fire Harvest (zie onderste foto’s) is geen band die hapklarebrokkenmuziek maakt, maar dat is juist het sterke punt. De Utrechters kiezen op Singing, Dancing, Drinking uit 2016 niet voor de gemakkelijkste muzikale weg, maar werken met acht songs op fraaie wijze in op het gemoed. Op het begin dit jaar verschenen Open Water gaat de band nog meer de diepte in, waarbij emotie en berusting op een stemmige manier om de aandacht vechten.
In Vera blijkt hoezeer de band live gegroeid is. De zang van Gerben Houwer is overtuigender dan ten tijde van de eerste plaat, en wanneer de emotionele lading in sommige nummers de overhand krijgt boven vertelzang, dan maakt hij de meeste indruk. Daarnaast komt de voelbare muzikale spanning van de donkere nummers vaker tot een ontlading in prachtig gitaarwerk, dat hij deelt met Nicolai Adolfs. Daarnaast is geen drumslag te veel en geen bastoon overbodig.
Nederlandse bands die aan de haal gaan met de muzikale erfenis van langzaamaanbands als Codeine en Karate en daarnaast met de onheilspellende sfeer van Songs: Ohia, zijn op één hand te tellen. De manier waarop The Fire Harvest dit vanavond met een prima afgesteld geluid doet, dwingt bewondering af. Het viertal verdeelt songs van beide platen gelijkwaardig over de set en stijgt met een prachtig optreden ver uit boven het niveau van een willekeurig voorprogramma.
I Am Oak
Frontman Thijs Kuijken nam voor laatste plaat Osmosis de piano als uitgangspunt voor de songs, in plaats van de gitaar. De natuurlyriek in zijn teksten is gebleven, maar de songs klinken meer uitgewerkt dan ooit. Bijgestaan door drie bandleden, en opgesteld tussen hoge gloeilampen, klinken de laidback songs van I Am Oak (zie bovenste en onderstaande foto) op het podium van Vera bij momenten als radiovriendelijk. En dat is een compliment, want de licht hese, fluwelen vocalen van Kuijken nemen je mee in een dromerige sfeer tussen folk, indiepop en zelfs een klein beetje shoegaze en postrock.
Een deel van het publiek lijkt praten belangrijker te vinden dan de muziek en dat is soms op zijn minst hinderlijk bij de fragiele klanken van I Am Oak. Dat kletsende deel mist dan wel de prima uitgewerkte folkpopsongs die meestal onderhuids blijven, en waarin Kuijken en gitarist Robby Wouters elkaar vinden in subtiele gitaargeluiden. Wanneer piano en gitaar elkaar omarmen in mooie melodielijnen, dan is het heerlijk wegzweven.
Dat I Am Oak hierbij een breed muzikaal spectrum tussen akoestische songs en rock beheerst, is ronduit knap te noemen. Het werk van Osmosis en de overige songs beklijven live iets meer dan op plaat, met als gevolg een bij vlagen enerverend optreden van vijf kwartier. Een concert dat tijdens de toegift uitmondt in repetitief en hard gitaarwerk, zodat sommige bezoekers de vingers in de oren doen. Het toont de veelzijdigheid van I Am Oak, dat tegenwoordig veel meer is dan ingetogen folk. Hulde!
Foto’s van Vera huisfotograaf Mischa Veenema.