s In 2014 bezoeken de Spaanse meisjes Ana Perrote en Carlotta Cosials een festival waar vrienden optreden. Zelf spelen ze tot dat moment samen wat covers, maar nu begint er echt wat te prikkelen. Terug in thuisstad Madrid schrijven ze voor het eerst eigen nummers, zoals ‘Bamboo’ en ‘Trippy Gum’. Een paar maanden later brengen ze hun eerste nummers uit en nog eens twee maanden later spelen ze hun eerste show als viertal, met Amber Grimbergen en Ade Martin. Na debuutalbum Leave Me Alone (2016) verscheen eerder dit jaar opvolger I Don’t Run. Het kan snel gaan in de muziekwereld. Make A Fuzz spreekt in Bitterzoet met Ana Perrote (zang en gitaar) en Amber Grimbergen (drums) over de nieuwe plaat, de positie van vrouwen in de muziekwereld, en hoe kleding na vier optredens onbruikbaar wordt.
I don’t run (anymore)
Net als op de cover van de debuutplaat staat op de voorkant van I Don’t Run een foto van de vier bandleden van Hinds, maar bij een vergelijking is duidelijk te zien dat de band in twee jaar gegroeid is. Ana knikt bevestigend: “We hebben zo veel gedaan in twee jaar en we zijn erg gegroeid. Het voelde soms alsof we tegen de klok speelden. We doen erg ons best om aan elk detail aandacht te besteden en alles persoonlijk te houden: de merch, de website, onze banner, social media, voorprogramma’s, enzovoort. Ik heb het gevoel dat Hinds, als we met ook maar één van deze dingen zouden stoppen, niet meer hetzelfde zou zijn. Hinds is nu eenmaal een persoonlijk project.”
Voor een groep van muzikanten die pas vier jaar samen optreden, is Hinds al ver gekomen. Een van de oorzaken is uiteraard precies dat harde werken. In de afgelopen twee jaar hebben ze echter ook geleerd om pauzes te nemen van dat ‘rennen’. Vandaar de titel van het nieuwe album, I Don’t Run. “We wilden het album geen titel geven die overeenkwam met de naam van een song,” legt Ana uit, “maar een titel die beschrijft waar we op dit moment zijn als band. Na drie jaar toeren en tussendoor in alle haast een album schrijven, wilden we een pauze nemen. Een maand om ons te concentreren op het schrijven, daarna twee weken in de studio om het album op te nemen en het te mixen. Dat was de luxe die we ons wilden veroorloven. Het was het thema van Hinds op dat moment: ‘I don’t run anymore’. We hebben geleerd het rustiger aan te doen, zodat we trots kunnen zijn op alles rondom de plaat: van de cover tot de laatste song en het laatste gitaargeluid.”
‘Desamor’: wat na de liefde komt
Ana en Carlotta, de zangeressen van Hinds, zijn samen verantwoordelijk voor de songteksten. Ze schrijven niet ieder hun eigen nummers, maar doen alles samen. Dat is niet per se gebruikelijk, maar in dit geval wel logisch, aangezien ze alle nummers samen zingen. “Bovendien”, zo vertelt Ana, “willen we er zoveel mogelijk voor zorgen dat Hinds één stem heeft. We schrijven alles samen en verdelen daarna wie welk deel zingt. Sommige mensen verwachten dat we ieder alleen de stukken schrijven die we zelf zingen. Dat zou volgens mij raar zijn, alsof er twee liedjes in één nummer zitten. Een nummer en een plaat moet wat ons betreft een geheel zijn, en daarom gooien we al onze ervaringen op een hoop en werken we van daaruit verder.”
Net als debuutalbum Leave Me Alone gaat de nieuwe plaat over liefde, maar dan over een andere kant van dat onderwerp. In het Spaans is daar een woord voor, desamor, waar volgens Ana en Amber geen geschikte vertaling voor is. Ana omschrijft het als ‘liefde die gemist wordt’, Amber als ‘wat na liefde komt’. Wij zouden misschien zeggen: ‘als de wittebroodsweken voorbij zijn’. In ieder geval gaat het om de negatieve aspecten van liefde, over wat over is na de verliefdheid van het begin. Een moeilijker onderwerp om over te schrijven en zingen, zeker als je alle inspiratie uit je eigen ervaringen haalt. “Er was wat moed voor nodig,” aldus Ana, “we kwamen op een punt dat we moesten beslissen wat we wilden doen met onze muziek. Blijven we gewoon lijden zoals iedereen, of gaan we dat leed gebruiken om goede nummers te maken? Op Leave Me Alone verborgen we ons gevoelens en ervaringen vaak achter metaforen, met I Don’t Run besloten we om er geen doekjes om te winden. We willen ons niet schamen voor onze ervaringen en we willen dat iedereen begrijpt waar we over zingen.’”
Vrouwen in een mannenwereld
Voor een groep van vier jonge vrouwen uit Spanje die (hier en daar gebrekkig) Engels spreken met zwaar Spaans accent is het niet niks om op eigen kracht uit te groeien tot een band die overal ter wereld optredens kan boeken. Het doorbreken als vrouwenband is echter niet makkelijk volgens Amber: “Het is zoveel moeilijker voor een vrouwengroep om te groeien in de muziekwereld dan voor een mannengroep. Vrouwen krijgen te maken met zoveel meer oordelen dan mannen en moeten zich constant bewijzen.” Ana somt op: “Dat je slim bent, dat je goede teksten schrijft, dat je weet hoe je ze moet zingen en hoe je live moet spelen.”
In een wereld van perfect ogende vrouwelijke popsterren is het moeilijk maar belangrijk om een vrouw te zijn die haar imperfecties niet verdoezelt, vervolgt Ana. “Wij zijn normale vrouwen met veel gebreken, zoals eigenlijk iedere vrouw of man die heeft. In de wereld van rock-‘n-roll kan een man op het podium zijn piemel uit zijn broek halen en de gekste dingen doen, maar voor vrouwen gelden andere normen. Als vrouwen schreeuwen, zijn ze niet punk, maar irritant. Als wij op het podium een borst uit ons shirt zouden halen, dan zouden we ervan beticht worden ons lichaam te gebruiken. Mannen kunnen doen wat ze willen. Laat mij als vrouw ook gewoon mijn rock-‘n-rollding doen. Dit is de tijd van de ophef, het rumoer en de controverse rondom de positie van vrouwen. Het is het begin van een daadwerkelijke verandering, hoewel die wel tijd nodig zal hebben.”
Voor vier twintigers is het niet niks om allerlei comments op YouTubevideo’s te krijgen waarin wordt gezegd dat ze slecht spelen, vals zingen of nog erger. Inmiddels hebben de vier meer zelfvertrouwen gekregen en een manier gevonden om met de kritiek om te gaan. Nu hopen ze een voorbeeld te kunnen zijn voor meisjes die naar hen opkijken. “Als meisjes tijdens of na optredens naar ons toe komen en ons smeken om niet te stoppen met wat we doen,” vertelt Ana, “maakt dat ons duidelijk hoezeer mensen er behoefte aan hebben om ‘gewone’ vrouwen op het podium te zien. Vrouwen die zweten, fouten maken en er lelijk uitzien als ze schreeuwen. Ik denk dat dat enorm belangrijk is.”
Kleren maken de vrouw
Het leven van een beginnende garageband kent weinig luxe, en dat maakt toeren nog wel eens vermoeiend. Ana: “Het klinkt stom, maar hoe vermoeid we zijn, hangt vooral af van de logistiek. Hoe ver de stad is en hoe duur; wat we ons er kunnen veroorloven. Als we in een dure stad een kamer delen met vijf anderen, dan kan dat best vermoeiend zijn.”
Om dan toch maar weer terug te komen op het feit dat Hinds een vrouwengroep is: het valt niet mee om een maand van huis weg te zijn en kleding voor vier weken in één koffer te stoppen. Amber en Ana vertellen dat Hinds de theorie heeft dat je T-shirts als je eenmaal vier shows hebt gespeeld onbruikbaar zijn. Zelfs als je ze niet hebt gedragen. Ana wijst naar Ambers feloranje trui: “Deze trui is nieuw, dus als we naar de wasserette gaan, zal hij een vlek in mijn witte shirt veroorzaken, waardoor ik die niet meer kan gebruiken. Je kleding beïnvloedt hoe je je voelt als vrouw. In elke outfit voel je je anders en het is leuk om elke avond iets anders aan te kunnen doen. Tegenwoordig proberen we dat effect te bereiken door onze make-up per avond aan te passen. Hetzelfde T-shirt voor tien dagen, maar andere oogschaduw. Zo blijven we leren.”
Het liefst speelt Hinds op festivals, en deze zomer komen ze daar uitgebreid aan toe, onder andere op Best Kept Secret. Ana sluit af: “Tijdens een tour ben je soms zoveel alleen. Als je dan in plaats van een reguliere concertlocatie een festivalterrein op loopt, voelt het alsof er een verjaardagsfeest voor je georganiseerd is. Je kent allerlei bands en hun leden. Onderweg zijn kan eenzaam zijn, maar optreden op festivals is het tegenovergestelde.”
Hinds speelt op 10 juni op Best Kept Secret.
Beeld: Peter