Op de slotdag van Grauzone zagen we de evenknie van Siouxie, een jammerend orgel en Siberische postpunk.
Pol [foto hierboven] komt gewoon uit Nederland, de bandleden zien er gestileerd uit en ze maken al even gestileerde synthpop die flirt met de New Romantics van begin jaren tachtig. Een stevig uitgevoerde cover van ‘Adolescent Sex’ van Japan past dan ook prima in dat straatje. Ook New Orders ‘Blue Monday’ komt voorbij, als basis voor een eigen nummer. De gebroeders Ruben en Matthijs Pol vullen elkaar prima aan in zowel het lage als het hoge vocale segment. De analoge synths klinken al even ijl. Ondanks een prima nummer als ‘Boys Are’ lukt het Pol niet om het hele optreden de aandacht te blijven vasthouden. Veel optreden zal de band goed doen.
Een zangeres die zowel qua stem als uiterlijk lijkt op Siouxsie Sioux: het kan allemaal bij het Amerikaanse Death Valley Girls [foto hierboven]. En dat betekent natuurlijk dat Bonnie Bloomgarden over uitstekende vocale capaciteiten beschikt. De band speelt garagepop met psychedelische randjes. Na een opzwepende start met een aantal vuige nummers blijft het daarna allemaal binnen veilige marges, hoewel het orgel flink jammert. Ook het geluidsvolume blijft veilig, waardoor het psychedelische daardoor wel meer komt bovendrijven. In een kleinere zaal was Death Valley Girls beter tot zijn recht gekomen.
De outsiderpop van Thus Love [foto hierboven] klinkt op het uitstekende album Memorial zeker niet keurig, maar ook niet oorsplijtend hard. Op het podium is het een ander verhaal. De charismatische zanger en gitarist Echo Marshall trapt zijn effectpedalen bewust niet op tijd in, waardoor de gitaarfeedback hoogtij viert met soms een doordringend piepgeluid als gevolg. Het drietal grijpt terug op de melodieuze wave van The Chameleons, en de prachtige gitaarlijnen van Memorial blijven ook in het harde geluidsvolume overeind. 
Het mooie eikenhouten stemgeluid van Marshall maakt het helemaal af. Zo ontstaat een even grimmig als dromerig optreden, dat tot een van de beste van Grauzone uitgroeit.
Helemaal uit Siberië komt Ploho [foto rechts] (Russisch voor slecht) het volk verblijden met de donkere postpunk van het vorig jaar verschenen, zeer sfeervolle When The Soul Sleeps. Zanger en gitarist Victor Uzhakov zingt op gedragen toon in het Russisch, wat uitstekend past bij de melancholieke nummers. In de bomvolle zaal van Het Koorenhuis danst vrijwel iedereen in het publiek op een vulkaan, door de opzwepende beats maar vooral de speelse baslijnen van Andrei Smorgonsky en de fladderende synthtonen van Igor Starshinov. Zo onstaat er tegelijkertijd iets lichtvoetigs in de muziek, op een manier zoals hun landgenoten van Motorama dat ook zo goed kunnen. Niet elke song is even sterk, toch geeft Ploho een overtuigend concert.
De vleermuizenromantiek viert hoogtij bij het Italiaanse Ash Code [foto hieronder], dat de dagen van The Cure’s doemplaat Pornography laat terugkeren op het podium van de grote zaal van Paard. En dat doet de tweeling Belluccio heel goed in uitermate dansbare songs met als gemene tekstuele deler dat het leven bepaald geen pretje is. Rook, melancholieke beeldprojecties en sfeervol lichtgebruik versterken de stemmige sfeer alleen maar. Ash Code maakt muziek om jezelf volledig in te verliezen en vooral in de onontkoombare uptemponummers maakt het trio indruk, zoals in de uitermate stuwend gespeelde sethoogtepunten ‘Drama’ en ‘Dry Your Eyes’.
Na een lang en opwindend Grauzoneweekend is het in de Barth Kapel prima chillen bij de analoge cold wave en techno van Das Ding [foto hieronder], alias Danny Bosten uit Rotterdam. Hij is al sinds begin jaren tachtig muzikaal actief en leidde een tapecircuit van gelijkgestemde zolderkamerprofessoren die aan de slag gingen met de destijds betaalbaar geworden synthesizer en ritmebox. Zo kan hij moeiteloos schakelen tussen een compositie van veertig jaar geleden en eentje die hij vorige week maakte. De gelaagde en bedwelmende nummers zijn vooral in het hoge gebied uitermate prettig om over je heen te laten komen, met als uitschieter natuurlijk de cultklassieker ‘Reassurance Ritual’. Das Ding geeft het meest statische optreden van Grauzone, maar de zeer boeiende muziek van de vernuftig opgebouwde set vergoedt veel, zo niet alles.
