Op dag twee van Grauzone zagen we groepsdansjes, veel ontroerends en poseurs.
Drummers moet je met een vergrootglas zoeken op Grauzone, zo blijkt ook weer bij Ritual Howls [foto links]. Toch komen de beats goed binnen, maar de prijs voor een van de mooiste baritonstemmen van het festival gaat naar zanger en gitarist Paul Bancell. Een naam die daarbij opborrelt, is Bauhaus’ Peter Murphy. Het drietal uit de Verenigde Staten maakt straffe darkwave met als meerwaarde twanggitaarinvloeden, zodat de sfeer van een film noir ontstaat. Voeg daarbij ruimtelijke en bij momenten onheilspellende synthpatronen en je hebt een muzikaal interessante en boeiende start van de tweede festivaldag te pakken.
DEADLETTER [bovenste foto] komt uit Engeland en speelt neurotische postpunk in de lijn van Gang of Four. De toevoeging van een saxofoniste geeft de muziek soms de geest van krautrock mee. En ja, dan gaat de herinnering ook naar Pigbag uit. Zanger en poseur Zac Lawrence gaat het publiek in, maar zijn strapatsen komen soms iets te bedacht over. Niet alle songs zijn even sterk, maar prijsnummer ‘Binge’ is een absolute indiedansvloervuller. Het vormt samen met het onderhuidse ‘Zeitgeist’ een ijzersterk slot van een energiek optreden. Maar of het genoeg is om boven het grote maaiveld van de vele postpunkbands uit te komen?
De soundcheck van de Amerikanen van Algiers [foto hierboven] gaat lang na aanvangstijd nog door. Het brede instrumentarium (twee drummers!) heeft dit kennelijk nodig, want het is niet makkelijk wat je te horen krijgt. Algiers is een band die je niet in eerste instantie zou verwachten op Grauzone. Ze maken geen rechttoe rechtaan postpunk of darkwave, maar avontuurlijke pop met die doet denken aan TV on the Radio of The Dears. Franklin James Fisher is een uitstekende zanger en rijgt moeiteloos vocale invloeden uit bijvoorbeeld gospel en soul aan elkaar. Algiers is even ongrijpbaar als muzikaal interessant en geeft een verrassend sterk optreden.
Het is een raadsel waarom Emma Ruth Rundle [foto hierboven] niet in de Barth Kapel speelt, want haar pastorale piano- en gitaarsongs komen hier misschien wel als eerste voor in aanmerking. Toch is het publiek in de grote zaal van het Paard muisstil voor de minimalistische, zwaarmoedige songs van het prachtig ingetogen album Engine of Hell, met als tekstuele gemene deler het omgaan met verdovende middelen. En ja, tezamen met de lichtafstelling en de even onheilspellende als zalvende fluistervocalen van de voormalige metalartieste, leidt dat tot een bloedstollend mooi optreden. Wanneer Jo Quail met haar cello komt assisteren, is muzikale magie niet ver weg en zijn sommigen in het publiek tot tranen toe geroerd.
Er is ook plek voor shoegaze op Grauzone met Whitelands [foto hierboven] uit Londen. Het kwartet heeft een ontwapenende uitstraling en de drummer kwebbelt er lustig op los tussen de bij vlagen sfeervolle nummers door. Het haalt de vaart wat uit het optreden, dat bij momenten beklijft. Het geluidsvolume in de kelder van The Grey Space in the Middle staat niet bijzonder hoog afgesteld, zodat de broekspijpen niet gaan trillen. Wat een shoegazeconcert toch onontkoombaar zou moeten maken. De zang hangt wat boven het geheel, zodat de som der delen niet zorgt voor een meerwaarde. Maar goede songs schrijven kunnen ze.
Jo Quail [foto hierboven] is een celliste uit Engeland die eerder op de avond al meespeelde met Emma Ruth Rundle. Zij staat wel in de drukbevolkte Barth Kapel, waar haar evocatieve klanken perfect passen. De innemende muzikante heeft net nieuwe looping-apparatuur aangeschaft en ze hoopt dat het allemaal goed gaat. Er lijkt weinig mis te gaan in haar lang uitgesponnen composities. Ze gebruikt onder andere de klopgeluiden die ze op haar cello maakt als input om geluiden te loopen. Zo ontstaan af en toe tribale en machinale maar vooral ruimtelijke symfonieën, geïnspireerd door thema’s als de aarde en de zee. Een staande ovatie is haar terechte deel, wat haar zichtbaar en oprecht raakt.
Behalve de drummer bestaat Panic Shack [foto hierboven en onder] uit Wales louter uit meiden, die uit een stripverhaal ontsnapt lijken te zijn. Ze spelen pakkende punkpop die, als het echt ruig gaat, aan Motörhead doet denken. De aanstekelijke nummers met titels als ‘Who’s Got My Lighter?‘ of ‘Jiu Jits You‘ gaan over jongerendingen, en zangeres Sarah ‘Hardbeats’ Harvey zegt soms furieus waar het op staat. Toch illustreren groepsdansjes en poses wat het belangrijkste is voor Panic Shack: lol maken op het podium. Dit slaat over op het wild springende publiek, dat uit de hand eet van het ontwapenende vijftal.
