Het contrast kan niet groter zijn deze avond in Het Paard: linksaf voor de ingetogen hersenspinsels van Spinvis en rechtsaf voor de wat minder subtiele metaforen en de rauwe energie van Gomorra en Burning Witches.
Deze bands bespelen vanavond de intiemere Kleine Zaal. Dichter dan dit kun je bijna niet op een band staan. Er zit maar twee meter tussen het publiek en de dubbele basdrums die kenmerkend zijn voor ‘old-school’ heavy metal. Dat genre wordt vanavond aangevuld met elementen uit de modernere trash- en powermetal. Ondanks de harde muziek en soms gruwelijke thema’s is de sfeer in het publiek op dit soort avonden veelal gemoedelijk en enthousiast. Vanavond wordt een Zwitsers avondje met een Nederlands tintje vanwege Laura Guldemond, de opvallende frontvrouw en zangeres van Burning Witches.
Gomorra [foto hierboven] opent de avond als opwarmer en dat nemen ze serieus. De Witches worden regelmatig genoemd tijdens hun optreden. Gomorra speelt heavy metal in de sfeer van Judas Priest vanaf Painkiller. Snelle, snoeiharde riffs met het kenmerkende contrast tussen lage vocalen en hoge uithalen met hier en daar een ‘grunt’. De zanger blijkt een sympathieke frontman die het contact met het publiek actief zoekt en die met zijn gedrongen lijf de teksten energiek de zaal in spuwt. De gitaren gieren ouderwets over een strakke basis van bas en drums. De drummer slaat de snelle ritmes strak met ontspannen lijf en hier en daar een glimlach. Tegen het einde klinkt een vermoedelijke verwijzing naar Judas Priest in het nummer ‘Stand United’. Judas Priest had in de jaren tachtig immers een hit met ‘United’ op het iconische album British Steel. Gomorra sluit zijn optreden tegen de achtergrond van schedels en kettingen opwekkend af met de tekst “Hope for the righteous, hope for the pure, hope for the innocent” en levert daarmee een prima voorprogramma af.
Nadat het podium in de pauze verder aangekleed is met middeleeuwse torens en kettingen, is het tijd voor Burning Witches [openingsfoto en foto hierboven]. De Zwitserse vrouwen met hun Nederlandse leadzangeres zijn net terug van een tour door het zuiden van Amerika, waarbij ze ook de beroemde ‘Whiskey a Go Go’ in Los Angeles aandeden. De Amerikaanse Courtney Cox valt deze tour in voor Larissa Ernst, die tijdelijk afwezig is. Cox speelde als ‘Adriana Smith’ bij The Iron Maidens en is muzikaal helemaal op haar plek bij Burning Witches. Zoals Eddie in de begindagen bij Iron Maiden over het podium doolde, verschijnt bij de Witches ook een mysterieuze zwarte verschijning tijdens een instrumentale break.
Burning Witches is een energieke en strakke band die snelle ritmische riffs combineert met een doorgaans melodieus refrein. Laura Guldemond zweept het publiek daarbij op om samen met de band voor de benodigde energie van een goed metalconcert te zorgen. De sfeer zit er goed in als het optreden wordt afgesloten met het nummer waaraan de band zijn naam ontleent. De bandleden drinken nog een biertje met het publiek en verkopen met plezier hun eigen merchandise. Dat is wat minder ‘old school’.
Zo komt er een eind aan een mooie metalavond in Het Paard met twee sympathieke bands uit Zwitserland. Heel vernieuwend is het misschien niet, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door muzikale uitvoering, energie en enthousiasme.
Tekst: Victor Hijl
Burning Witches
Gomorra
