De tweede editie van Freezerock Festival vindt plaats in It Badhûs te Zwaagwesteinde, of – voor de Friezen – de Westereen. Een locatie die nog niet zo lang geleden haar deuren opende en wordt gezien als een metalpodium. De line-up van vanavond richt zich meer op de stonerrock, doommetal en hardcore(punk). Met namen als Komatsu, El Camaro en Uhgah Wugah hoopt de organisatie van het festival de tent vol te krijgen.
Camp High Gain
De Brabantse punkrockformatie Camp High Gain maakt haar opwachting in een nagenoeg lege zaal en grapt dan ook dat ze blij zijn dat de tien mensen die er zijn gekomen zijn. Deze gloednieuwe band kwam eind vorig jaar met debuut-ep On the Word Of No One. Eén ding wordt direct duidelijk: het wordt vanavond luid. De bas staat zo hard dat het gitaarspel van zanger/gitarist Helmer Lathouwers nauwelijks te horen is. Door de muur van geluid is Amerikaans aandoende punk te horen en drummer Jorg verzorgt de achtergrondzang, waardoor het geheel veel wegheeft van bands als NoFX en Blink 182. De nummers worden in sneltreinvaart achter elkaar gespeeld en duren allemaal niet langer dan twee à drie minuten. Punk kan ongecontroleerd en chaotisch zijn, maar wat de heren hier laten horen is zeker geen rommeltje en zit goed in elkaar. Er gebeurt vrij weinig op het podium en de set wordt snel afgewerkt.
Uhgah Wugah
De naam Uhgah Wugah moet een soort oergevoel oproepen bij de luisteraars. De muziek van de band is hard, snel en luid. In 2012 kwam de band met de eerste ep en in maart van dit jaar komt er een nieuwe plaat. Zanger Martijn Wassenaar geeft aan dat de plaat al helemaal klaar is, maar dat ze nog even wachten met de release. Tijdens het eerste nummer ‘Conspiratio Infinita’ wordt de aandacht van het publiek naar het podium gezogen. Invloeden van Jello Biafra en Victims Family zijn duidelijk te horen in de metal-/funk-/punkmuziek die de band produceert. Bassist Jurjen Kah staat als een idioot te slappen op zijn basgitaar en maakt hiermee enorme indruk op de toeschouwers, die nog wel voorzichtig achterin blijven staan. Tussen de nummers door is er geen geouwehoer te horen en Uhgah Wugah werkt razendsnel de setlist af. De ritmesectie van deze band staat als een huis. Drummer Reinee Huizinga slaat zo hard op zijn drumstel dat er continu bekkens omvallen en bij bassist Kah knapt er op een gegeven moment zelfs een snaar. Dit legt het optreden plat en zanger Wassenaar probeert de boel te redden door wat te jammen. De muzikaliteit van Uhgah Wugah druipt er bij elk nummer vanaf, met een hoofdrol voor bassist Kah.
Chelsea Smile
Na het muzikale geweld van Uhgah Wugah is het de beurt aan Chelsea Smile om te proberen het stugge Friese publiek mee te krijgen. Zanger Stephan roept direct dat iedereen naar voren moet komen, maar na meerdere pogingen legt hij zich erbij neer: het wordt niets. Die frustratie blijft gedurende de set van zijn gezicht af te lezen. Chelsea Smile maakt typische New Yorkse hardcore en zanger Stephan staat dan ook geen moment stil. Het geluid staat nog steeds op elf in de kleine zaal, maar hoe luid de bandleden ook spelen, het publiek weten ze niet te bereiken. Het nummer ‘Euthanisia’ laat nog wat doominvloeden horen, maar een eigen stijl is ver te zoeken. Het publiek is zo ongeïnteresseerd dat er na afloop niet eens een applaus te horen is.
El Camaro
Het uit Utrecht afkomstige El Camaro staat bekend om zijn extravagante shows. Belangrijk is dat er goed gefeest wordt en dat het gezellig is. Wanneer de eerste tonen klinken, wordt duidelijk dat er iets mis is met het geluid. De bas staat zo luid dat het lijkt alsof er continu enorme feedback is, waardoor de rest van de muziek nauwelijks meer te horen is. Daarnaast lijken de bandleden allemaal onder invloed te zijn, want er wordt allesbehalve strak gespeeld. De drummer loopt telkens achter de feiten aan en alleen de gitarist weet er hier en daar nog een lekkere solo uit te persen. Door alle bagger heen is keiharde speedrock en punk te horen, maar steeds blijft het geluid een probleem. De trouwe fans vooraan besluiten een fles champagne leeg te spuiten over de aanwezige fotografen, waardoor het toch nog lijkt alsof het een leuk feestje is. De zanger werkt hard om het publiek voor zich te winnen, maar slaat hierin door, op het arrogante af. Ook nu hebben de toeschouwers geen zin om de band te belonen met een applaus. El Camaro haast zich met de instrumenten naar de auto om met gierende banden te vertrekken uit het pittoreske Zwaagwesteinde.
Komatsu
Deze Eindhovense sludge-/stoner-/metalband wordt geprezen om de enorm sterke liveoptredens. Aan de soundcheck te zien neemt Komatsu dit optreden iets serieuzer dan het infantiele El Camaro. Tijdens het eerste nummer ‘Recipe For Murder One’ weet Komatsu de bezoekers weg te trekken van de bar. Zware gitaren worden gecombineerd met inventieve drumritmes vol met gekke breaks. Bassist Martijn Mansvelders geeft aan dat het altijd leuk is om in het Noorden te zijn. “Dit was de lange rit zeker waard”, aldus Mansvelders. Deze vleierij doet het publiek goed en dat belonen de toeschouwers met complete aandacht voor de band. Het dynamische ‘Against All Odds’ laat een verscheidenheid aan stijlen zien, met als hoogtepunt een prachtig zwaar en loom intermezzo. Het instrumentale, spiksplinternieuwe nummer ‘Surfing on a Landslide’ bewijst dat gitaren de zanglijnen prima over kunnen nemen. Van zware stonerrock tot snelle metal: Komatsu laat zien dat het alle kanten op kan en maakt de enigszins teleurstellende avond toch weer goed.
Beeld: Oscar Anjewierden
Volgorde beeld (van boven naar onder): Chelsea Smile (bovenaan artikel), Camp High Gain, Uhgah Wugah, Chelsea Smile, El Camaro, Komatsu
Een gedachte over “Freezerock – It Badhûs, Zwaagwesteinde (28-01-2017) Bands vechten voor aandacht van toeschouwers”