Ondanks berichten over onenigheid in de band, heeft Foxygen een dikke twee jaar na het chaotische dubbelalbum …And Star Power toch een vijfde plaat uit: Hang. Wat meteen opvalt is de lengte: met acht nummers in een half uur is Hang bijna drie keer zo kort als zijn ambitieuze voorganger.
Niet dat Hang niet ambitieus is. Sterker nog, Foxygen slaat een radicaal nieuwe weg in en Hang is misschien wel het meest gedreven album van de band tot nu toe. Waar …And Star Power ambitieus was in het aantal uiteenlopende ideeën, kiest Foxygen nu voor een meer gefocuste aanpak.
Voor wie hoopt op de luchtigheid van de sixties-ode We Are the 21st Century Ambassadors of Peace & Magic (2013) is Hang waarschijnlijk een bittere pil. De muziek is zwaar georkestreerd en gelikter dan de toegankelijke psychedelica die de band eerder zo sympathiek maakte. Toch staat Hang net zoals zijn voorgangers vol met verwijzingen naar decennia oude muziek, ditmaal met name uit de jaren zeventig. Ook schrijft de band zoals altijd een aantal prima nummers, zoals de soulvolle opener ‘Follow the Leader’ en de softrock van ‘On Lankershim’.
Maar ondanks diverse fijne momenten overheerst de pompeuze productie te vaak. De grootse arrangementen gecombineerd met wollige teksten en de dramatische voordracht van Sam France maken dat Hang af en toe flink over the top klinkt. Zo zou de single ‘America’ niet misstaan in een Broadwaymusical, al moet gezegd dat het nummer een satirische dimensie krijgt door de opgeklopte instrumentatie.
Zo zal Hang door veel fans van de band als een tegenvaller worden ervaren. De speelsheid ontbreekt en de dramatiek van de muziek doet af en toe potsierlijk aan. Aan de andere kant kiest Foxygen met dit album – in tegenstelling tot de vorige plaat – wel dapper voor een duidelijke richting. Dat resulteert in een compacte en eenduidige collectie liedjes.