Rammelende indierock met een dikke knipoog naar de glamrock. De muziek van Ezra Furman is eenvoudig te omschrijven. De Amerikaan stopt één idee in elke liedje. Een nummer staat bol van de gitaarrock óf is een lieflijke ballade. Na iets minder dan drie minuten wordt er afgerond en een volgend intro ingezet.
Furman houdt van veel spelen. Op 10 februari musiceert hij met zijn begeleidingsgroep The Visions in Folkstone, Engeland; ze spelen vierentwintig nummers. Een paar dagen eerder in Arts Club, Liverpool stopt de groep pas na vijfentwintig nummers. Ezra Furman and the Visions staan graag en lang op de planken.
In Bitterzoet schuifelen vier muzikanten in het wit het podium op. ‘Come Here (Get Away from Me)’ wordt ingezet. Furman, gekleed in een zwarte jurk en panty’s en zwaar opgemaakt, stapt naar de microfoon. ‘I Lost My Innocence’ en ‘Anything Can Happen’ volgen. Zoals alle nummers van Furman zijn de teksten persoonlijk, zijn het gebeurtenissen uit het leven van de liedjesschrijver.
“I didn’t dream of performing in stadiums but in rooms like this one”, vertelt hij quasiverlegen en zacht mompelend na het derde nummer. Het is meer dan duidelijk dat hij zich thuis voelt op een podium. Furman mag graag enige verlegenheid spelen, maar is in een zaal als Bitterzoet als een vis in het water.
De op 5 september 1986 in Chicago geboren Amerikaan debuteert in 2007 met de langspeler Banging Down the Doors onder de naam Ezra Furman and the Harpoons. In 2012 brengt hij het soloalbum The Year of No Returning uit. Ezra Furman and the Boyfriends is vanaf 2013 de naam waaronder releases verschijnen. Transangelic Exodus is eerder dit jaar de tweede sololangspeler.
In Bitterzoet speelt hij vooral materiaal van zijn soloplaten. Elk nummer duurt ongeveer drie minuten, heeft een pakkend refrein, telt niet meer dan één idee en heeft één tempo. Furman schrijft uptempo nummers of ballades met verhaaltjes uit het eigen leven. In de snellere nummers mag hij graag refereren aan een band als T. Rex.
Na vijftien nummers is het even genoeg. Furman and the Visions stappen van het podium. Natuurlijk komt de groep terug. ‘Townes’ is een ode aan Townes Van Zandt en wordt door Furman solo gespeeld. Na ‘Restless Year’ komen ook The Visions terug. De groep speelt nog vier nummers waaronder ‘Hounds of Love’ van Kate Bush.
Voor afsluiter ‘I Wanna Destroy Myself’ speelt Furman opnieuw verlegenheid, verschuilt hij zich achter zijn gitaar – “The pain of being an artist”, mompelt hij – maar het publiek luistert nauwelijks en vraagt om nog een drieminutenliedje. Vol overgave speelt Ezra Furman de laatste drie minuten. De wens van het publiek staat voorop. Terecht.
Beeld: Peter