Op deze koude novemberdag is er in de uitverkochte zaal van LantarenVenster genoeg gelegenheid om op te warmen. Voor aanvang vooral vanwege de temperatuur in het dicht opeengepakte publiek, maar later vanavond vanwege de hartverwarmende klanken waarmee zowel Villagers als voorprogramma Robin Kester de luisteraars zullen inpakken.
Robin Kester
De Utrechtse singer-songwriter Robin Kester mag de avond openen. In 2018 verscheen haar ep Peel the Skin en een nieuwe ep komt er binnenkort aan. Met haar twee bandleden die toetsen, drumcomputer en andere elektronische effecten bespelen en zichzelf begeleidend op elektrische gitaar brengt ze dromerige, sfeervolle indiefolk met hier en daar een vleugje triphop en jazz. Haar prachtige stem gaat van laag zwoel en mysterieus tot hoog feeëriek en sprookjesachtig, met een geluid dat af en toe doet denken aan Janne Schra of Beth Gibbons, maar vooral heel eigen is. Het betoverde publiek luistert muisstil en vol aandacht.
Villagers
Achter Villagers gaat de Ierse singer-songwriter Conor O’Brien schuil. In 2010 debuteert hij met Becoming a Jackal. Bestaat dat album nog vooral uit sobere, ietwat duistere folksongs, in de loop der jaren heeft Villagers een steeds rijkere stijl ontwikkeld. Op het meest recente, eind 2018 verschenen vierde album The Art of Pretending to Swim is ruimte voor elektronica en een meer orkestrale sound. Wat in die bijna tien jaar gebleven is, zijn de romantische sfeer van veel van de nummers en de zeer openhartige teksten.
Vanavond in Rotterdam gaat O’Brien vergezeld van een uitgebreide band inclusief blazerssectie. Ze openen met ‘Did You Know?’, een nieuw nummer van de een paar dagen geleden verschenen ep The Sunday Walker. Het is een lieflijk kabbelend, romantisch liedje met mooie instrumentale arrangementen. Ook het eropvolgende ‘Memoir’ wordt door de band subtiel opgebouwd.
Hierna lijkt de setlist in blokken verdeeld: eerst een paar nummers van de prachtplaat Darling Arithmetic (2015) en daarna een selectie van The Art of Pretending to Swim. In ‘Hot Scary Summer’ krijgen voor het eerst de blazers een prominente rol – het draagt bij aan de warme sound van het nummer, dat door O’Brien met veel gevoel ten gehore gebracht wordt. Later bespeelt O’Brien ook zelf – en niet onverdienstelijk – de trompet, bijvoorbeeld in ‘No One to Blame’ en ‘Trick of the Light’.
Dit laatstgenoemde nummer is een van de uitschieters van het concert. Vanuit een ingetogen begin wordt het muzikaal steeds uitgebreider en swingender, met een mooi intermezzo van de blazers. O’Brien zingt vol overgave en het publiek klapt mee bij het outro.
Zo is vrijwel ieder nummer op zijn eigen manier met veel oog voor detail opgebouwd en voorzien van een prachtige gelaagdheid, zoals de meerstemmige koortjes in ‘Love Came With All That It Brings’ en de instrumentale climax van ‘Again’. Een tikje jazzy is het hier en daar ook, bijvoorbeeld in ‘Long Time Waiting’, een opvallend uptempo en ritmisch nummer. Afsluiter ‘The Waves’ (van {Awayland} uit 2013) klinkt in het begin door de elektronische effecten en beats bijna als dance, en eindigt in een experimentele instrumentale jam.
Het hele optreden lang heeft O’Brien de boel tot in de puntjes onder controle en straalt hij perfectionisme en ambitie uit. Afstandelijk wordt het echter nooit, en dat heeft alles te maken met de breekbare stem van O’Brien, waarmee hij zijn hele ziel en zaligheid lijkt bloot te leggen. Dan weer kwetsbaar en ingetogen, dan weer met veel gevoel en vol overgave. Door alle schitterende instrumentale arrangementen heen weet hij de luisteraars hiermee extra te raken.
De toegift bestaat uit maar liefst vijf nummers. Het eerste is ‘Fool’ en wordt door O’Brien alleen achter de piano vertolkt. Hij legt uit dat hij ervan baalt dat hij er op de single zo veel aan toegevoegd heeft dat het in zijn ogen verpest is, en daarom nu deze sobere versie speelt. Ook ‘Nothing Arrived’ wordt grotendeels alleen door O’Brien (nu op akoestische gitaar) vertolkt, met subtiele ondersteuning van de band – en publieksparticipatie in de vorm van een achtergrondkoortje. Met het romantische ‘Everything I Am Is Yours’, feelgoodnummer ‘The Wonder of You’ (oorspronkelijk van Ray Peterson en ooit een hit voor Elvis) en slotnummer ‘Courage’, laat Villagers het publiek met een warm gevoel naar huis gaan.
Foto’s van Rotown huisfotograaf Govert Kreuk