Stephen Malkmus & The Jicks + Spinning Coin – Melkweg, Amsterdam (31-10-2018) Achteloos en met veel kwaliteit

Stephen Malkmus is vooral bekend van zijn werk met Pavement. Mogelijk maakte deze Amerikaanse groep in de vorige eeuw de beste rammelrock ooit. Samen met The Jicks speelt Malkmus na het verschijnen van het album Sparkle Hard in de Oude Zaal van De Melkweg, die gaandeweg de avond volloopt.

Voorprogramma is Spinning Coin [foto hieronder]. De sympathieke Schotten spelen acht nummers en laveren met de sound tussen het relaxte geluid van Pavement en de agressie van Oh Sees. In de indierock is Malkmus te horen, in de iets stevigere nummers lijkt John Dwyer op het podium de groep een handje te helpen. Bassiste Cal Donnelly is de drijvende kracht achter de band. Soeverein plukkend aan de snaren is ze bepalend voor tempo en geluid van het kwartet. Het vorig jaar verschenen Permo is een debuut dat aandacht verdient. Spinning Coin zal zonder enige twijfel terugkomen voor meer optredens.

Stephen Malkmus & The Jicks zijn al lang geen rammelend groepje meer. Ze spelen foutloos, losjes en met veel plezier de sterren van de hemel.  In dit geval van de Melkweg. The Jicks heeft met bassiste Joanna Bolme en drummer Jake Morris een ritmetandem van allure en toetsenist/gitarist Mike Clark is muzikaal minstens zo fenomenaal als Malkmus. De frontman, zanger, componist en gitarist is als een vis in het water voor het gewillige publiek. Hij soleert en legt waar gewenst zijn gitaar in de nek.

Na ‘Bike Lane’ en Pavementnummer  ‘No Tan Lines’ volgt ‘Cast Off’, het openingsnummer van de laatste langspeler. Na een heerlijk bombastische opening op toetsen van Clark barst het nummer open. Indierock van grote klasse en zoals altijd lijkt de kwaliteit moeiteloos uit de mouw te worden geschud. Dat is misschien de enige kritiek op Malkmus en zijn kompanen. Elk nummer staat op zichzelf, er is geen sprake van een doorgaand concert. Daarbij is Malkmus vanavond weinig spraakzaam. Los van een grapje over een te koop aangeboden fiets in donker Amsterdam, “bike for sale?”, komt hij niet.

De geluidsman duwt na ‘Cast Off’ wat pedalen de schijnwerpers in. Na twee minuten ‘Kite’ stapt Kurt Vile het podium op. Hij plugt in en overstemt The Jicks. Het malheur is snel verholpen en Vile speelt bijna onhoorbaar mee bij het laatste nummer van de reguliere set.

Er volgt een toegift met onder meer Neil Youngs ‘Barstool Blues’ en Pavements  ‘And Then (The Hexx)’. Na een rockende, stampende en grappende uitvoering van Michael Jacksons ‘Thriller’ is het mooi geweest. Stephen Malkmus & The Jicks hebben een meer dan voortreffelijk optreden verzorgd. Het ziet er bij het viertal zoals altijd gemakkelijk uit. Dat zegt veel over de kwaliteit van deze groep. Terloops, gemakkelijk, achteloos en uiterst genietbaar.  Sparkle Hard.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *