Preoccupations – Tolhuistuin, Amsterdam (29-11-2016) Ongeïnspireerde herhaling van zetten

Preoccupations is een viertal muzikanten uit Canada. Eerdere groepsnaam Viet Cong kon vooral in Amerika op veel kritiek rekenen en na een debuutcassette en een succesvol album werd besloten de naam te veranderen. Bij optredens worden zowel de nummers van Viet Cong en van de eerste plaat onder de nieuwe naam, het gelijknamige Preoccupations, gespeeld.

Joyfultalk is een voor velen onbekend duo uit Canada en verzorgt het voorprogramma. Jay Crocker en Dice Parks schuifelen het donkere podium op. Na veertig seconden ontstaat er iets dat lijkt op een soundscape. Het geluid is onnavolgbaar. De twee toetsenisten harken, toveren, slepen, graven en musiceren klanken uit hun synthesizers, die bij momenten verleiden, maar veelal blijven steken in aanzetten tot klanktapijten. Er bewegen twee hoofden in de Tolhuistuin: die van Crocker en die van Parks. Het is volkomen onduidelijk of Joyfultalk één compositie speelt of drie nummers aan elkaar musiceert. Na twintig minuten is er een aan- en een afkondiging. “We are Joyfultalk en we’ll play some more songs. This is our last gig.” Na drie weken in het voorprogramma van Preoccupations te hebben gespeeld, zal het duo na vanavond het vliegtuig pakken. Vijftien minuten later is het optreden afgelopen. De reis naar huis lijkt een verstandige beslissing. Het optreden van Joyfultalk is voor de meeste toeschouwers bepaald geen pretje om naar te luisteren.

Matt Flegel en Mike Wallace speelden aanvankelijk in postpunkgroep Women. Een journalist omschreef de muziek als volgt: “Women speelt zonnige Beach Boys popmuziek, die in een verkeerd en donker steegje ernstig toegetakeld is.” Daniel Christiansen en Scott Munro sloten aan om Viet Cong te vormen. Deze groep speelde in diezelfde steeg, net als Preoccupations nu doet. Er wordt lo-fi postrockmuziek gemaakt, waarbij  de urgentie uit de speakers knalt.

Het album Preoccupations (2016) werd met gematigd enthousiasme ontvangen. De negen composities liggen volgens de criticasters te veel in het verlengde van de releases van Viet Cong. ‘Anxiety’ is het openingsnummer van de langspeler en krijgt op de bühne een wat trage uitvoering. Het zou de opmaat naar een boeiend concert kunnen zijn. Vervolgens worden ‘Silhouettes’ en ‘March of Progress’ gespeeld. Opvallend is vooral dat de groep experimenteert met het intro en het outro van elk nummer. Er is alleen aan het begin en aan het einde van elke song sprake van een beetje avontuur. In ‘Memory’ breekt Daniel Christiansen een snaar van zijn gitaar. Met het grootste gemak dirigeert de groep naar een vroegtijdig einde en wisselt Christiansen van gitaar. ‘Continental Shelf’, het hitje van Viet Cong, krijgt daarna een wat lompe en vooral korte uitvoering.

Het wordt duidelijk dat het Preoccupations op het podium aan energie ontbreekt. De band is al maanden onderweg – Viet Cong toerde ook eindeloos en onderbrak het reizen alleen voor tijd in de studio. Op het podium oogt het viertal als een kopie van Viet Cong, maar is het in feite niet veel meer dan een vermoeide herhaling. Een oud nummer als ‘Select Your Drone’ klinkt platgetreden. De groep is daarbij niet in staat om de nieuwe nummers fris en urgent te laten klinken.

In afsluiter ‘Death’ verandert de zang van Matt Flegel in geschreeuw. Onverstaanbaar worden de woorden de microfoon in gespuugd. Natuurlijk wordt er minutenlang verlengd. Het viertal ramt (nou, ja!), raast (enigszins!) en raust (het laatste beetje energie?) door het outro van het nummer. De bezoekers kijken naar een wat ongeïnspireerde herhaling van bekende zetten. Preoccupations wil elk concert in chaos beëindigen. In de Tolhuistuin is de chaos zonder energie en matig gedirigeerd. De technicus achter de knoppen zet na de laatste tonen het licht en de muziek aan. Een slechte discoversie van ‘Funtime’ van Iggy Pop vult de zaal. Verschrikkelijk!

Beeld: Jaks Schuit

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *