Kurt Vile & The Violators + Meg Baird & Mary Lattimore – Paradiso, Amsterdam (01-11-2018) Kurt Vile houdt de aandacht amper vijfendertig minuten vast

Meg Baird en Mary Lattimore wandelen in een goedgevulde grote zaal het podium op. Lattimore neemt plaats achter haar harp en Baird plugt een gitaar in. Het duo speelt dertig minuten muziek die tussen klassiek en folk hangt. Vederlichte composities die zacht en intens worden uitgevoerd. Genieten van deze songs vraagt aandacht, concentratie bijna. En dat heeft het publiek in Paradiso vanavond niet. Na vijf minuten is de aandacht verdwenen, stommelt men naar de bar, wordt er luidruchtig bier besteld en vooral heel veel gepraat. Het gebeuren wordt na tien minuten gênant. Het lawaai uit de zaal is veel harder dan de muziek van het podium. Baird en Lattimore spelen stug door en bedanken de enkeling voor het podium die aandachtig luistert. Na dertig minuten verlaten ze de planken. Het Amerikaanse duo herpakt zich achter het gordijn en komt terug om de instrumenten op te ruimen. Twee dappere muzikanten gaan de confrontatie met een zich slecht gedragend publiek niet uit de weg. Klasse.

Voor Kurt Vile geldt een ander verhaal. Zodra de bezoekers de Amerikaanse langharige krullenbol ontdekken is er gejuich, geschreeuw en aandacht. Vile opent met ‘Loading Zones’, het eerste nummer van zijn laatste album Bottle It In. De zaal is stil en luistert. ‘Bassackwards’ duurt daarna een kleine vier minuten, terwijl in de studio bijna tien minuten werd gemusiceerd. Vervolg ‘I’m An Outlaw’ is een eerder hitje.

Kurt Vile & The Violators spelen indierock. Maar na zes of zeven nummers begint het te knagen, wordt er een herhaling duidelijk, verveelt de opbouw van het optreden. Vile laat een wat langzaam nummer (noem het een eerste versnelling) volgen door een wat sneller nummer (een tweede versnelling). Na een minuutje of vijfendertig is duidelijk dat Vile switcht tussen deze twee versnellingen. Hij serveert het publiek in Paradiso eigenlijk steeds dezelfde twee nummers! En geeft de songs telkens een andere titel.

De presentatie van Vile op het podium laat ook nogal wat te wensen over. Hij komt niet veel verder dan “yeah”, hij houdt van Amsterdam, “yeah”.

Nog voor de toegiften haasten mensen zich naar de garderobe. Ze missen Stephen Malkmus die bij de eerste toegift anoniem meespeelt op ‘The Hunchback’. Het hitje ‘Pretty Pimpin’ krijgt een redelijke uitvoering, waarna Vile afsluit met ‘Baby’s Arms’. Het is een vreemde toegift, een bijna akoestisch nummer dat vraagt om aandacht, terwijl de bezoekers willen feesten. “Thank you, love you, see you”, besluit Vile. Feesten met Vile en zijn begeleiders lukt vanavond niet. De krullenbol schudt zijn hoofd en verdwijnt achter de gordijnen.

In de bovenzaal treedt Moving Targets op. Het Amerikaanse trio speelt hardcorepunk. Ze spelen nieuwe nummers en tracks van het klassieke album Burning In Water (1986). In de zaal staan vijftig, zestig mensen. De muziek overrompelt, dreunt binnen, ontroert en heeft urgentie. Kurt Vile is in geen velden of wegen te zien, Jammer.

Beeld: Jaks Schuit

Een gedachte over “Kurt Vile & The Violators + Meg Baird & Mary Lattimore – Paradiso, Amsterdam (01-11-2018) Kurt Vile houdt de aandacht amper vijfendertig minuten vast

  1. Dat het publiek bier ging halen tijdens het optreden van Baird en Lattimore is niet zo gek: vanaf mijn plek was het een waardeloos optreden. Misschien niet hun schuld maar ze verzopen letterlijk in hun eigen geluid. Contact met de zaal was er nauwelijks, niet te verstaan. Het optreden van Kurt Vile vond ik uitstekend, tot en met de toegift. Toegewijde band, uitstekende sound, kwam uitstekend over. Zelfde minpunt als het voorprogramma, het contact met de zaal was idd minimaal. Waardeloze review eigenlijk, raakt niet de essentie…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *