Current Joys – Cinetol, Amsterdam (16-10-2018) Selfies en knuffels na rammelende lofi

Op het podium een gitaarkoffer en een microfoon. De zaal van Cinetol is vier minuten voor het optreden van Current Joys zo goed als leeg. Nick Rattigan (aka Current Joys) wandelt de zaal binnen. Hij klimt het podium op, pakt zijn gitaar, slaat wat akkoorden en stapt weer weg. Er staan drie mensen in de zaal. Vijf minuten later is Rattigan terug. Voor zijn neus staan zo’n twintig tieners die roepen en fluiten als hij zijn gitaar stemt. Daarbij zijn de mensen van het terras naar binnen geroepen.

I’m Nick. It’s the first show of the tour and I’m a little nervous. I’ve slept one hour the last three days. I got a few songs for you guys. I hope you like ‘em.” Tot zijn verbazing wordt er gejoeld. Vier minuten later is het eerste instrumentale nummer gespeeld. Rattigan stuitert van de zenuwen over de planken, kijkt nauwelijks naar de zaal en stemt tijdens het geschreeuw zijn gitaar. Hij legt uit dat het een oud instrument is en dat hij dit na elk nummer even moet doen. Current Joys is vanavond Nick Rattigan. De andere leden van de groep konden de overtocht blijkbaar niet konden betalen. De Amerikaan componeert, speelt en produceert lofi-indiepop met teksten die na  therapiesessies lijken te zijn geschreven. Hij maakt van zijn hart bepaald geen moordkuil.

Rattigan heeft zeven releases op zijn naam. Singles, ep’s en dit jaar verscheen de langspeler A Different Age. Na ruim vijftig minuten zegt hij zijn zenuwen onder controle te hebben. “Cool as a cucumber! I’ll be in Paris tomorrow. Playing at a poolparty. Rough crowd”, meldt hij grinnikend en stemt weer eens. Vanuit de zaal worden verzoekjes geroepen. “Desire”, schreeuwt een van de tieners. Rattigan gaat voor op het podium zitten, plant zijn microfoon op de grond in de zaal en zet het nummer in. ‘Televisions’ is het volgende verzoekje.

Het is na iets minder dan een uur een optreden geworden. Het publiek luistert naar een mix van eerder werk met de groep Surf Curse en tracks van de nieuwe langspeler. Rattigan meldt zich thuis te voelen en vooral de tieners laten zich na elk nummer horen. Ze knippen graag het tempo met de vingers als er een intro van een nummer mislukt. Na elke song wordt er instemmend geroepen en is er veel gefluit. “This is the best show I’ve ever seen”, meldt een van de bezoeksters. Rattigan is verbaasd en lijkt ook ietwat beschaamd. “Yeah, it’s nice”, stemt hij in en zet de microfoon weer op de planken. Hij zegt een laatste nummer te gaan spelen en zet ‘Fear’ van A Different Age in. Het liedje krijgt een fraaie uitvoering. Rammelende lofirock hoort zo te klinken.

De jonge bezoekers jengelen om “one more song, please.” Rattigan zet ‘Become The Warm Jets’ in en speelt net als bij het eerste nummer, zo’n vijfentachtig minuten geleden, een lang instrumentaal intro. Enigszins onwennig staat de Amerikaan daarna achter de microfoon en laat het overdonderende applaus over zich komen. Het is hem van harte gegund. Niemand neemt Rattigan de ervaring in Cinetol af. De tieners willen na afloop een persoonlijk afscheid. Selfies en knuffels volgen. De geluidsman zet muziek aan en de medewerker achter de bar tapt een biertje. Het is mooi geweest.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *