Black Honey – Bitterzoet (03-11-2018) De 'verborgen parel' is niet meer zo verborgen

Black Honey, de uit Brighton afkomstige indierockband, heeft zich de afgelopen jaren al aardig op de kaart gezet in Nederland. Geen verrassing dus, dat het viertal hier maar liefst twee keer het podium betreedt tijdens de tour.

Het is druk in de zaal, erg druk. De warmte grijpt je direct en je kan er eigenlijk niet omheen: hier gaat iets gebeuren. Nonchalant verschijnen gitarist Chris Ostler, bassist Tommy Taylor en drummer Tom Dewhurt achter de instrumenten. Het publiek wordt muisstil wanneer frontvrouw Izzy B. Philips opkomt. De band zet ‘I Only Hurt the Ones I Love’ in en met behulp van de doordringende blik van Philips is iedereen direct ingepakt. ‘Madonna’ komt goed binnen, maar men moet er nog even inkomen. ‘All My Pride’ krijgt dat zonder moeite voor elkaar.

Philips laat haar fantasie de vrije loop wanneer ze, improviserend, ‘Somebody Better’ in een nieuw jasje probeert te steken. Ze zet haar altijd hese stem nog meer aan en de heren lijken het spoor even bijster te zijn. De oh zo populaire track is amper te herkennen en het publiek mag bijna van geluk spreken dat ze haar focus nog op de uithalen heeft liggen. Een grote misstap, maar met ‘Crowded City’ herpakt Philips zich meteen. Ze zet de toekomstige single uitermate strak neer en het poprockmengelmoesje had het kind kunnen zijn van Lana Del Rey en Blondie.

De energie van Philips werkt aanstekelijk en ze is zonder twijfel een feest om naar te kijken. Met de witblonde pruik, rommelig aangebrachte make-up en het vintage geruite broekpak, trekt ze de aandacht naar zich toe. De excentrieke dame kan niet vaak genoeg beamen hoe dankbaar ze is voor de Nederlandse support. Natuurlijk is het publiek net zo dankbaar voor Black Honey, want het viertal maakt er zeker iets unieks van. De sfeer is vooral te danken aan Philips, die met haar grote, glinsterende ogen in je ziel weet te kijken. Vurig en dramatisch, want dit is háár show.

Niet veel later kan je een speld horen vallen in de zaal. Het lijkt algemeen bekend te zijn dat er, wanneer je de intro van ‘Spinning Wheel’ hoort, geen geluid wordt gemaakt. De debuutsingle van de band begint rustig, maar gaat langzaam de hoogte in tot een bijna wanhopige schreeuw. Loepzuiver, maar met ongelofelijk veel inspanning, raast Philips de ene na de andere arrogante krijs eruit. Met een soepele overgang naar ‘Baby’ laat het viertal zien dat het zeker niet bang is voor ballads. Klein en lieflijk: een geheel nieuwe kant van Black Honey. Het siert ze. De lampjes gaan de lucht in.

De Britten hebben zichzelf altijd gezien als een ‘geheime band’, een ‘verborgen parel’. Vanavond is die parel uit haar oester gevallen en ligt open en bloot op straat. Een band als Black Honey zou niet verborgen moeten blijven.

Black Honey

Foto’s door Paul Hudson (cc) genomen @ Shepherds Bush, april 2017.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *