Against The Current + The Faim – Melkweg, Amsterdam (03-10-2018) Een sigaretje met vaders

Het schoolplein van een middelbare school in Amsterdam Centrum ligt voor een avond aan de Lijnbaansgracht, in de straat voor De Melkweg. Een steeds groeiende rij leerlingen wacht op opengaande deuren. Er staan her en der wat oudere bezoekers. Medewerkers van het culturele centrum wandelen langs de lijn. Of de desbetreffende meneer of mevrouw zeker weet in de juiste rij te staan. “In deze rij wachten jongeren op een bandje. Voor Babs’ Woordsalon is geen rij. Mag u meekomen.”

Eenmaal binnen De Melkweg is het opvallend druk bij de tafel met merchandise en opmerkelijk stil bij de bar. Er worden vanavond meer T-shirts dan biertjes verkocht; een voorzichtige maar niet voorbarige conclusie.

In de zaal staat een grote groep bezoekers voor het podium. Er wordt gedurende een of twee coupletten enthousiast meegezongen op een nummer van Justin Timberlake. Als blijkt dat vrienden en vriendinnen de tekst ook kennen, stopt het zingen. ‘Mr. Brightside’ van The Killers levert hetzelfde op. Aanvankelijk hard zingen en als iedereen de tekst meeschreeuwt, is het mooi geweest. ‘Don’t Stop Me Now’ van Queen is ook bekend. Er worden wat bewegingen van Freddie Mercury geïmiteerd en ook nu is na een couplet en een refrein de spanningsboog genoeg belast. Honderden telefoons worden voor de zoveelste keer uit de zak gevist en gecheckt.

Sean Tighe, drummer van The Faim [foto hierboven en onder], stapt als eerste het podium op. Hij begeleidt de entree van zijn drie bandgenoten. Als laatste stapt vocalist Josh Raven de planken op. ‘My Heart Needs To Breathe’ is de openingstrack. The Faim heeft even tijd nodig om te settelen. Het eerste couplet schuurt wat, misschien is de groep geschrokken van de volle zaal, van de vuisten die meteen de lucht in gaan. In het refrein pakt Raven het op. Hij klapt in zijn hand, vraagt om steun en krijgt die. De Oude Zaal van De Melkweg is een deinend schoolplein. The Faim speelt snelle punkrock, gooit er een flinke scheut emo bij, is niet vies van glamrock en citeert met gemak helden.

Hello, how are you doing tonight?” Eerdere single ‘Midland Lines’ volgt daarna eenzelfde route als het eerste nummer. Wat aarzeling in het eerste couplet en dan gaat de groep, geholpen door het publiek, los in het refrein. The Faim schrijft snelle, stampende commerciële coupletten, beitelt riffjes in de hersenpan van de luisteraar en krijgt daarmee de zaal in beweging. ‘Make Believe’ opent met een verhaaltje van Raven. Iets over ellende en dat mogen vergeten op een avond als deze. Het publiek joelt instemmend en na het intro op piano gaat iedereen weer los. ‘I Can Feel You’ is met voorsprong het beste nummer van de band. In de track is een combinatie van Pharell Williams en Green Day (helden!) te horen. Als de groep even de spanning opvoert en na “jump, jump, jump” zich vergeet in een springend, kloppend en uiterst dansbaar refrein, gaat De Melkweg op de kop. The Faim is dan niet slechts een beginnende groep, maar een viertal vakkundige muzikanten die een zaal inpakken. Gek genoeg is afsluiter ‘Summer Is A Curse’ een minder opwindende song. Pas bij het refrein is er weer een connectie met de zaal.

The Faim is een jonge, talentvolle band en heeft inmiddels een debuutalbum opgenomen, maar vertaalt de klasse nog niet naar het podium. De set is vooral onevenwichtig van opbouw. De  geluksmomenten voor de fans op het schoolplein liggen niet achter in de set, maar verspreid over het halve uur van het optreden. The Faim kan nog veel winnen en verbeteren.

Against The Current [foto hierboven en foto’s onder], fenomeen op YouTube, New York, vrolijke shows gevuld met catchy, punkrocksongs. Zomaar wat woorden uit een persbericht voor Against The Current. De frontvrouw is een kleine dame met een grootse uitstraling, Chrissy Costanza. Zij zit ook aan de knoppen van de sociale media van de groep. Constanza heeft een duidelijk pad uitgestippeld voor een carrière. Na drie ep’s en heel veel berichten op facebook, instagramposts enzovoorts was er in 2016 debuutalbum In Our Bones. Dit jaar verscheen opvolger Past Lives.

Constanza startte met Dan Gow en Will Ferri, maar is inmiddels het boegbeeld, de frontvrouw en de baas in Against The Current. Op het podium staan inmiddels vier muzikanten. Twee gitaristen die ook toetsen spelen, een drummer en een gitarist. Het viertal staat diep in de schaduw van de enthousiaste, bewegelijke zangeres. Het is alsof er vier wat oudere jongeren met de uitstraling van chagrijnige conciërges van die eerdere middelbare school het podium op zijn getrokken. Medewerkers die uitkijken naar een welverdiende, lange vakantie dit najaar.

Voor op het podium is een kleine verhoging geplaatst, zodat de kleine zangeres iets meer lengte lijkt te hebben. Naast de verbazing over de lengte is er het vocale bereik van de Amerikaanse. Veel van de nummers hebben eenzelfde beat, worden gekleurd door de synthesizers en blinken niet uit in originaliteit. De zangeres moet over de conciërges haar teksten bij het publiek krijgen. En dat lukt maar matig. Geregeld komt Constanza niet boven de muziek uit, zijn de teksten onverstaanbaar. Op een manier die herinneringen oproept aan André Hazes wordt ze geholpen door het publiek. Elk woord wordt meegezongen door de leerlingen voor het podium.

Bij de tafel met merchandise hangen vier meisjes aan de lippen van een bekende van The Faim. Op het plein voor De Melkweg roken twee vaders een sigaretje en aarzelt de medewerker van Make A Fuzz. Naar de fiets of nog een of twee keer hetzelfde nummer beluisteren van Against The Current? De stokoude recensent neemt een beslissing en wandelt naar zijn fiets. Hij groet de vaders bij het tweede sigaretje. Vanavond wordt er niet gewacht op de toegiften.




Beeld: Peter

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *