De afsluitende dag van Eurosonic: protestvlaggen, Joy Divisionbeats en afkicknummers.
Twee zussen uit Bulgarije noemen zich Iva [foto hierboven] en maken ontspannen indiepop met r&b- en jazzrandjes. De teksten zijn minder relaxed, over onderwerpen als de moeite die het kost om de fles te laten staan, of verblijven in een afkickkliniek. Sterke punt is de bij momenten doorleefd klinkende zang met een snik van beiden, zeker wanneer ze het op samenzang zetten. Twanggitaren op zijn tijd geven een extra melancholieke meerwaarde aan de nummers, die uitstekend in elkaar zitten. Iva zou op een zonovergoten zomerfestival zeker geen modderfiguur slaan.
Uit Roemenië komt Zimbru [foto hierboven] het publiek verblijden met een aangenaam lichte versie van postpunk. Onder een deken van vindingrijke synthgeluiden ontspinnen zich prettige, dansbare songs die het geluid van de vroege Simple Minds oproepen. Zangeres Teodora Retegan klinkt als een sensuele versie van The Cure’s Robert Smith en waar haar vocalen op plaat enigszins wrakkig overkomen, is het live genieten geblazen. Er gebeurt van alles in de fraai opgebouwde songs en de percussie verhoogt de dansbaarheidsfactor. Zimbru geeft een heel fijn maar iets te kort optreden.
Nog meer ontspannen is de muziek van ∑tella [foto hierboven], die haar laatste plaat Up And Away bij het vermaarde label Sub Pop zag uitkomen. De Griekse schotelt het aardig opgekomen publiek in de sfeerloze aula van het Werkman College geraffineerde laidbackpop voor. En dat geraffineerde zit hem in het verweven van elementen uit de Griekse folkmuziek in de prettig in het gehoor liggende liedjes, waarin de hoofdrol wordt opgeëist door de toetseniste. Uitschieter is een instrumentaal nummer waarin de gitarist zijn gram haalt met zeer fijne, tegen het psychedelische aanhangende solo’s. De zalvende vocalen van ∑tella zelf maken het helemaal af.
Deki Alem [foto hierboven] uit Zweden maakt electropop met livedrums. De rest van de geluiden wordt niet live gespeeld, wat de sjeu een beetje uit het optreden haalt. Al gauw speelt het trio de kaart Joy Division door de beat uit het nummer ‘Disorder’ te spelen in ‘Leave Me Alone’, wat uitstekend werkt. Na dit hoogtepunt kakt de boel met obligate hiphop-pop een tijdje behoorlijk in. Na dit muzikaal tegenvallende middenstuk komt er toch nog een opleving met drum&bass en dan met name in het zeer opzwepende ‘Shadowman’. Ondanks die opleving maakt Deki Alem de hoge verwachtingen, die op basis van het plaatwerk wel degelijk reëel zijn, niet waar met een wisselvallig optreden.
Daria Kolomiec [foto hierboven] is een jonge dj, producer en presentatrice uit Kiev, Oekraïne die drie dagen onderweg is geweest om in Groningen te komen. Met een protestvlag tegen de oorlog in Oekraïne over haar dj-booth gedrapeerd, maar nog meer door haar muziek heeft ze zichzelf ten doel gesteld om overal waar ze optreedt, de Oekraïense cultuur te blijven uitdragen. Ze doet dit door traditionele muziek uit haar vaderland te integreren in haar intrigerende technoset. En dat lukt haar zeer goed, waarbij ze bovendien Afrikaanse klanken verweeft in het boeiende optreden, dat uitmondt in een stuwend einde vol jarennegentigtechno.
Diep in de nacht mag de hardstyle- en happyhardcore-dj Roland Cristal [foto hierboven] het licht uitdoen in een drukbevolkt Simplon. De jonge Franse antister in een verwassen T-shirt van Feijenoord tovert bij vrijwel iedereen in het dolenthousiaste publiek een lach op het gezicht. Dit doet hij met even simpele als briljante synthdeuntjes en bij vlagen topzware bassen. Cristal drukt voor ieder nummer de playknop van zijn laptop in, waardoor er niet veel verandert aan de nummers van het zwaar verslavende album On Veut Plus d’Oceans – L’Album de Tous les Dangers. Hij zingt de teksten live erbij en houdt zo genoeg tijd over om over het podium te dartelen of een radslag te maken. De ontwapenende Roland Cristal maakt onwaarschijnlijk pakkende muziek en is een geweldige afsluiter van Eurosonic.