Terwijl de violiste en de bespeler van de Portugese gitaar al zijn begonnen, is LINA_ op de achtergrond te horen als zangeres. Dan schuift ze het podiumgordijn open, komt op en vervolgt haar verstilde lied. LINA_ en haar twee secondanten maken fado, waarbij ze inspiratie put uit de poëzie van de historische Portugese dichter Camões. Ze zingt loepzuiver en vol gepassioneerde uithalen, waarmee ze bij momenten diepe indruk maakt. Het muisstille publiek ondergaat de door soepele beats en piano ondersteunde muziek ademloos, en daar is alle reden toe. Er gebeurt weinig op het podium. Maar aan de prachtstem én de gedreven voordracht van Lina heb je meer dan genoeg.
Uit Duitsland komt de ontwapenende THALA met makkelijk in het gehoor liggende gitaarrock. Niet onderscheidend, maar haar prima zangstem maakt wel degelijk verschil. Maar dan ontstaan er technische problemen met haar eigen backing vocals, die uit een doosje komen. Ze biedt excuses aan en begint het nummer opnieuw, waarna het nogmaals misgaat. Ze herpakt zich enigszins met een dreampopnummer waarin ze vocaal richting Hope Sandoval van Mazzy Star gaat. En passant laat ze nog even weten dat ze geen management heeft en dat dit zich kan melden. Niet alleen de muziek klinkt gelikt dus. Toch vraag je je af waarom ze haar eigen stem in de backing vocals zet; haar vocalen zijn goed genoeg om het zonder af te kunnen.
Waclaw Zimpel rondde het conservatorium van de Poolse stad Poznań af op klassieke klarinet. Sindsdien ontwikkelde hij zich tot multi-instrumentalist met een voorkeur voor elektronische muziek. In een vol Der AA-Theater legt hij met borrelende beats een basis, waaroverheen hij een fijn hoge synthwaas drapeert. De morsecode-achtige, korte pieptonen passen wonderwel in de composities, die aan The Orb en Biosphere doen denken. En wanneer hij ook nog eens zijn eigen klarinetspel samplet en loopt, ontstaat een prettig maar ook luid geheel. Waar sommigen met gesloten ogen heerlijk in opgaan. Het is geen dansen geblazen met de experimentele klanken van Waclaw Zimpel, maar fijn wegzweven des te meer.
Waar de muziek op het in 2021 verschenen Dazed soms wat binnen de grenzen van de degelijkheid blijft, krijgt de darkwave van Dlina Volny uit Belarus op het podium wel de grimmigheid die het boven het vleermuizenmaaiveld laat uitsteken. De baslijnen van de stoïcijns plukkende Vad Mikutski leggen een effectief duistere basis neer voor de analoge en heldere synthtonen van Ales Shislo. Masha Zinevitch bespeelt het publiek met brede armgebaren, wapperende haren, maar vooral met haar fraaie contralto-vocalen. Het podiumlicht blijft onverminderd op rood staan, zodat het weer even 1982 is aan de Vismarkt. En dat is in het geval van Dlina Volny een hele prettige constatering.
In een bomvol Vera zet UNIVERSITY uit Engeland het op een potje fragmentarische noiserock en doet daarbij denken aan Deerhoof en The Mars Volta. De uitstekende ADHD-drummer steelt de show met duizelingwekkende ritmes. De zanger en gitarist schreeuwt alle frustratie van zich af, en de bassist mishandelt zijn instrument. In het midden van het podium zit een jongeman met een bivakmuts op en een laptop op schoot te gamen. Wat hij precies toevoegt aan het optreden blijft een raadsel, maar hij toont af en toe wel een papier aan het publiek met een songtitel. Door het fragmentarische karakter van de muziek wil het optreden niet volledig van de grond komen. En toch: ouders, laat uw kind in een band spelen, ze knappen er enorm van op.
Eigenlijk zou Lufthansa uit Macedonië nog een vierde gitarist hebben, maar die is er vandaag niet bij. Maar drie zijn ook ruim voldoende om fijne, speelse postpunksongs met af en toe een ruige twist op de volle zaal van het Der AA-Theater los te laten. Gekleed in kekke legerjasjes uit vervlogen tijden laat de band ook traditionele gitaarinvloeden voorbijkomen. Daarnaast doet het repetitieve karakter van de songs bij momenten ook aan The Fall denken. De zang in het Macedonisch voegt nog een extra mysterieuze dimensie toe aan het gevarieerde geluid van Lufthansa. Sterke punt van de formatie is het uitbuiten van hard-zachtdynamiek in prettig rammelende songs.
Het Ierse Yard wil het gat tussen noiserock en techno overbruggen. Een ambitieus streven, maar na het zinderende optreden in Simplon is maar één conclusie op zijn plaats: het is het viertal met gemak gelukt. De onontkoombaar diepe beats zetten vrijwel iedereen in de overvolle zaal in beweging. En dan krijg je ook nog elektrische gitaar en zang voor je kiezen: ze klinken beide overstuurd, maar Yard verweeft ze uitstekend in het stuwende housegeluid. Het spaarzame lichtgebruik en de psychedelische beeldprojecties op de achtergrond geven het optreden nog iets extra geheimzinnigs mee. Yard geeft een ijzersterk optreden en is een hoogtepunt van de Eurosonicvrijdag.
Een duo met kale koppen en in trainingsjasjes betreedt het podium van Simplon. Weliswaar geen Aussie-jasjes, maar toch lijken ze zo uit de hoogtijdagen van de gabberhouse naar de eenentwintigste eeuw gekatapulteerd te zijn. Maar met een eenzijdige gabberbenadering doe je het Poolse duo LASY zwaar tekort. Want met livedrums en elektronica gaat het alle kanten op. Breakbeat en stevige techno komen eveneens voorbij. Maar ja, eerlijk is eerlijk: het gaat uiteindelijk toch om die gabberbeat die het publiek in beweging zet. Waar drummer Jacek Prościński vakkundig omheen improviseert, met een stage invasion als gevolg. Het energieke LASY is een meer dan waardige afsluiter van Eurosonic.
Beeld: Joséphine Kurvers