Wie het Rotterdamse Elephant bestempelt als een schoolvoorbeeld van het label Excelsior, komt een heel eind in de richting. Het viertal maakt gitaarliedjes met een kop en een staart die meestal binnen de grenzen van bijvoorbeeld jangle- en indiepop blijven. Zoals illustere voorgangers op dat fraaie label dat ook zo goed konden: Johan bijvoorbeeld, of Daryll-Ann. Elephants alom bejubelde debuutplaat Big Thing bevat tien even sprankelende als zalvende nummers met een zomers melancholieke ondertoon. En het gaat hard met Elephant. Zo hard dat de band zalen van het niveau Vera te Groningen vrijwel uitverkoopt.
Voor een gemêleerd publiek blijkt maar weer eens dat het bij ontspannen gitaarbands vaker om de muziek draait dan om de podiumuitstraling. De drie gitaristen staan in doordeweekse kleding op het podium en maken weinig contact met het publiek. Zanger en gitarist Frank Schalkwijk zingt vaker met gesloten dan met geopende ogen zijn voorzichtige teksten. Toch stralen de vier muzikanten onderling veel spelvreugde uit en het is boeiend om te zien dat ze elkaar regelmatig lijken te betrappen op ter plekke ontstane muzikale spitsvondigheden. Het draagt bij aan de relaxte sfeer van het optreden.
En hoewel de kwaliteit van de songs ook live komt bovendrijven, duurt het wel even voordat het wat voortkabbelende concert echt van de grond komt. Schalkwijks zang blijft ook na het vervangen van een microfoon geruime tijd dof en afstandelijk klinken, in plaats van warm en gloedvol zoals op Big Thing. Maar in de nummers die afwijken van het traditionele liedjesstramien valt na verloop van tijd alles wel op zijn plaats. Zoals in het licht-psychedelische ‘Happiness’: het zanggeluid is helder afgesteld en de gitaren twinkelen gelijk de Nieuw-Zeelandse gitaarbands in de jaren negentig.
In de tweede helft van het ongeveer een uur durende optreden piekt Elephant met fraaie zangharmonieën die doen denken aan Teenage Fanclub ten tijde van Songs from Northern Britain, fluisterzang, twangy gitaarsolo’s en – wie had dat gedacht? – dubritmes. Alles komt fraai samen in een voortreffelijke uitvoering van het op plaat al stuwend klinkende Know You Rider: kletterende drums, ronkende gitaargeluiden en bovenal uitgebalanceerde samenzang geven het een meerwaarde.
‘Hometown’ is eveneens een hoogtepunt met melodieuze vocalen en een volledig in pakkende gitaarsolo’s loosgaande Michael Broekhuizen. Elephant bewijst dat je als Nederlandse gitaarband met een prima plaat in de achterzak zomaar binnen korte tijd succes kunt hebben. Het moet een inspirerende gedachte zijn voor die talrijke bands die onder de radar eveneens goede muziek maken.
