Als er van een album van een band een remix verschijnt met bijdragen van de zangers van onder andere The Black Angels, The Brian Jonestown Massacre, The Horrors en The Dandy Warhols, dan zou je verwachten dat die band te groot is voor de kleine zaal van Paradiso. Toch is dat de locatie waar Elephant Stone vanavond optreedt.
Elephant Stone is een Canadees drietal – live een kwartet – rondom spil Rishi Dhir. De groep maakt muziek die tussen psychedelica en sixtiespop laveert, met een Indiaas tintje. Waar de sixtiespop op de eerste platen een hoofdrol speelde, komt op het net uitgekomen Ship of Fools de moderne, psychedelische kant van Elephant Stone naar voren.
Diezelfde volgorde wordt vanavond ook grofweg aangehouden. In de eerste helft van het optreden zijn het zoete popliedjes als ‘Setting Sun’ en ‘Looking thru Baby Blue’ die de boventoon voeren. Echt los komt het niet. Het probleem met de perfecte popsong is dat de uitvoering perfect moet zijn, maar het ontbreekt aan zuiverheid. Bij ‘Heavy Moon’ – toepasselijk opgedragen aan George Harrison, die vandaag precies vijftien jaar geleden overleed – klinken de drums wat log en over het algemeen is het geluid niet helemaal in balans.
Halverwege legt Dhir, die altijd blootsvoets optreedt, voor ‘Silence Can Say So Much’ zijn basgitaar weg en neemt hij plaats op een kleed op een kist. Met over elkaar gevouwen benen stemt hij zijn sitar en zet hij het nummer in. Het luid pratende publiek achter in de zaal weet de sfeer volledig te verpesten. Na deze mislukte poging om wat sfeer te creëren kan het alleen maar beter worden.
En dat wordt het, en niet zo’n beetje ook. In de tweede helft van de show komen de psychedelische songs met veel keyboard en zangvervormingen van met name het nieuwste album voorbij. Het is duidelijk dat Elephant Stone een transformatie doormaakt. De zuivere stem van Dhir komt live bij luidere songs als het pompende ‘Where I’m Going’ opvallend genoeg beter tot zijn recht. Er zijn nog wel wat smetjes op de uitvoering: ‘The Devil’s Shelter’ mist live de stem van Alex Maas (The Black Angels), die het nummer meezong op het album, en de vrouwelijke stem die op ‘Cast the First Stone’ te horen is, komt van een afgespeelde opname.
Zowel publiek als band lijken echter meer energie te krijgen van het modernere en hardere tweede deel van het optreden, met als hoogtepunt afsluiter ‘Don’t You Know’ van debuutalbum The Seven Seas, waar Dhir opnieuw met zijn sitar op het kleed plaatsneemt. Dit keer is het raak. De toetsenist neemt Dhirs basgitaar over en de jamsessie die ontstaat is aanstekelijk. De bandleden lachen met elkaar om de onwennigheid waarmee de toetsenist de bas bespeelt, het publiek komt in beweging en band en publiek wisselen volop energie uit.
Na toegift ‘Au Gallis’ – met Franstalige, tot robotstem vervormde zang van gitarist Gabriel Lambert – is de conclusie ondanks de niet al te boeiende start dat Elephant Stone live wel degelijk weet te overtuigen. De band maakt nieuwsgierig naar een nieuwe cd en tour en het is knap hoe de Canadezen zichzelf na vier albums nog steeds – zowel op plaat als live – opnieuw weten uit te vinden.
Beeld: Peter