De zondag neemt je via de intelligent geprogrammeerde bands mee van de jungle van Chili en de oerbossen van Canada naar Australië, de VS, de Schotse hooglanden, Tsjechië, België, Frankrijk en Italië. Ook qua stijlen is het heel divers en dat is precies wat het festival zo leuk maakt. Er is voor ieder wat wils. Van puur energiek en snel tot theatraal en bombastisch, maar allemaal even zwaar en intens. De gevarieerde programmering werkt toe naar de grote acts van vandaag: Kerry King, I Prevail en de Franse afsluiter van het festival: Gojira.
De dag begint met Hellripper, een exponent van oldschool harde rock-‘n-roll in de traditie van Motörhead. James McBain schrijft snelle, korte en aanstekelijke songs, speelt op zijn platen alle instrumenten en is “proud to be Scottish.” Drummer Max Southall heeft overduidelijk geen moeite met opstarten deze zondagmorgen. Met ontbloot bovenlijf slaat hij de vellen uit z’n drums om de band aan te drijven. Bij ‘Goat Vomit Nightmare’ van het laatste album Warlocks Grim & Withered Hags krijgen ze de crowdsurfers voor het eerst in beweging vandaag. Bij het positieve antwoord op de vraag “Do you want something fast?” wordt de opener van datzelfde album, ‘The Nuckelavee’ ingezet. De sfeer zit er goed in. Met een circlepit bij ‘Bastard of Hades’ en het razendsnelle ‘Headless Angels’ sluiten ze af. Lekker energiek begin van de dag.
De Canadese band Terrifier foto hierboven is voor de eerste keer in Nederland. Na een intro die ons wijst op onze sterfelijkheid en hoe daar met Terrifier aan te ontsnappen, gaat de band los met lekker ouderwetse thrashmetal. Chase Thibodeau is een energieke frontman die qua stem sterke gelijkenis heeft met Rob Halford. Terrifier is niet subtiel, maar gaat er vol energie tegenaan. Bij het nummer ‘Drunk as Fuck’ van Weapons of Thrash Destruction staat het publiek al massaal te proosten om een uur ’s middags. Een sterk debuut in Nederland voor deze Canadezen.
De overgang naar Fleshgod Apocalypse op de Main Stage is behoorlijk groot. De opening van deze Italiaanse band is indrukwekkend. De imposante operazangeres van het gezelschap staat met masker en schmink in een operajurk op een verhoging met de Italiaanse driekleur in de hand. ‘Ode to Art (de’Sepolcri)’ is een passende opener die met piano en operastem opgebouwd wordt richting ‘I Can Never Die’, waarin deathmetal en opera-elementen mooi gecombineerd worden. Dat het DMF-publiek het bombastische van opera wel waardeert, blijkt bij de eerste wall of death in de pit. En dat op een in overdrive gespeeld klassiek thema. De Italianen eindigen met humor door een harde cover te spelen van ‘Blue (Da Ba Dee)’ van Eiffel95.
Mawiza neemt het publiek mee naar Zuid-Amerika en de opening van hun optreden is indrukwekkend. In de voetsporen van Sepultura spelen ze metal met ingrediënten uit een oude inheemse cultuur. Het podium en de instrumenten worden onder een bezwerende drumbeat met smeulend kruid gezegend door zanger/gitarist Awka. Ze zingen in Mapuzungun, de taal van de inheemse Mapuche Nation uit Chili. Hun muziek wordt omschreven als groovemetal en dat blijkt een rake typering. De trage, zware ritmes spelen een grote rol in de muziek van Mawiza en zorgen ervoor dat je als publiek in een soort trance raakt. Met hun beschilderde gezichten brengen ze teksten over verzet, het bovennatuurlijke en de relatie tussen mens en natuur. Een indrukwekkend debuut op DMF voor deze unieke band.
Op het middenterrein is het Heavy Hoempa blaasorkest ook weer van de partij om de sfeer tussen de optredens erin te houden. Altijd een succes. Nieuw is de Heavy Barpiano in de looproute naar de Merch Market. Een leuke noviteit om even bij te blijven hangen en de verrassende arrangementen van metalnummers te beluisteren.
Vervolgens neemt het Australische Ne Obliviscaris de Main Stage in bezit met een verrassende setup. Op het podium verschijnt een viool die geenszins als decoratie bedoeld is. Het instrument speelt een grote rol in de muziek en staat bijna symbool voor de contrasten daarin. Violist Tim Charles heeft namelijk de gevoelige stem, terwijl de grunts het terrein van James Dorton zijn. De band heeft een sound als ‘Kansas-on-steroids’. Kansas was de eerste hardrockband die de viool effectief inzette in de jaren zeventig. Net als die band blijft ook Ne Obliviscaris, ondanks de subtiliteit en de melodieuze en bombastische passages, te allen tijde rocken.
Coffin Feeder is weer een band van de eenvoudige, energieke soort. Met een klap op zijn voorhoofd geeft zanger Sven de Caluwé het startsein voor een klein uurtje keiharde deathmetal op de Kink Stage. De muziek onderscheidt zich door een spervuur van drums en een mitrailleurvuur van riffs. Een en al energie. De circlepits zijn niet van de lucht en het publiek begint nu echt in een feeststemming te raken.
De Canadese deathmetalband Kataklysm zet dit lijntje voort met het verzoek zoveel mogelijk te crowdsurfen ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van Dynamo Metal Fest. Tijdens het scanderen van de regels “You fucking liar, you’re full of shit” uit ‘At the Edge of the World’ lijkt dat wel te gaan lukken. Met hun serieuze teksten krijgen en houden ze het publiek goed in beweging. Security wordt aan een stresstest onderworpen met alle crowdsurfers die opgevangen moeten worden. “Live for something or die for nothing” klinkt het in ‘The Black Sheep’ en ze sluiten hun optreden af met ‘Crippled and Broken’. Over het veld rolt de zwaarste ‘rumble’ van de dag tot nu toe.
De overstap naar het Tsjechische Dymytry Paradox is behoorlijk groot qua aankleding, maar aan feestgehalte doen ze niet onder voor Kataklysm. Vooraf klinkt ‘Hey Stoopid’ van Alice Cooper en dat verklaart wat van het theatrale qua inspiratie. Gehuld in wat op parachutistenpakken lijkt en met insectenmaskers en schmink zijn de muzikanten onherkenbaar. De zanger is door het masker wonderwel goed te verstaan en deze keer zijn er naast Tsjechische ook Engelse vocalen. Muzikaal is het weinig vernieuwend, maar ze bouwen een ouderwets goed feestje zo net voor het avondeten. Met gevoel voor drama klinkt na het optreden de jarenzestighit ‘The End of the World’ van Skeeter Davis.
Naar eigen zeggen wil de organisatie af van de verzoeken om Slayer te programmeren door gitarist Kerry King naar het festival te halen. Met een all-starband moet hij ervoor zorgen dat de Slayerfans tevreden worden gesteld. De gelegenheidsband van metalgrootheden zet een professionele trashmetalshow neer met zowat alle nummers van het album From Hell I Rise uit 2024, afgewisseld met oude en nieuwere Slayerfavorieten. Het publiek kan tevreden zijn zoals blijkt uit de enthousiaste reacties op het grote veld.
Op de Kink Stage neemt Rivers of Nihil uit Pennsylvania het over. Weer zo’n optreden dat niet echt standaard is maar wél heel goed aanslaat. Een hele muzikale band met een zessnarige bas, twee gitaren, een drummer en een saxofoon. Een interessant instrumentarium voor een deathmetalband, maar het werkt. Je zou dit technisch complexe deathmetal kunnen noemen, met een saxofoon die af en toe ruim baan krijgt. Desondanks zijn er ook vette grooves, loodzware riffs en breakdows waar je u tegen zegt. Metal met hoofd, hart en ballen zogezegd. Heel gevarieerd, maar consequent hard en heavy en zo komt het ook bij het kleine podium tot circlepits en zelfs crowdsurfen. Een echte ontdekking, deze band.
I Prevail trekt ondanks al het moois aan de overkant het publiek al vroegtijdig richting de Main Stage. Vanaf het eerste nummer is ook daar een circlepit gaande met aan weerszijden verschillende crowdsurfers. I Prevail speelt post-hardcore, met als duidelijk kenmerk de combinatie van harde metalpassages met melodieuze, meezingbare refreinen. ‘Self Destruction’ met z’n rappassages en de ‘ballad’ ‘There’s Fear in Letting Go’ illustreren dat. Het is allemaal misschien minder uitdagend en vernieuwend dan de voorgaande acts, maar wel aanstekelijk en met name na de Taylor Swiftcover ‘Blank Space’, is het party time op het grote veld.
Dan is het tijd voor de laatste act op de Kink Stage: de Amerikaanse band Kublai Khan TX. De hele maand augustus zijn ze op tour geweest in Europa en dit is het laatste concert voordat ze terugvliegen naar Texas. Ook bij deze band lijkt de populariteit de band ver vooruitgesneld te zijn, want het veld staat al direct meer dan vol. Het publiek zingt de meeste nummers woordelijk mee. De band staat bekend om de maatschappelijk relevante teksten die in een staccato rapstijl over de zware grooves heen worden gedeclameerd. ‘Low Tech’ is pakkend, bij ‘Resentment’ ontwikkelt zich een enorme circlepit. Ook is Kublai Khan TX zwaar en soms traag, zoals in ‘Swan Song’. Dat nummer heeft een dreun en groove waar niet aan te ontkomen valt met een tekst die je naar de strot grijpt.
Headliner en afsluiter Gojira speelde al eerder op DMF ten tijde van het album Magma uit 2016. Al bij de opbouw van het podium wordt duidelijk dat dit een spektakelstuk gaat worden. Er staat een gigantische ovale loopbrug achter langs het podium, voorzien van een indrukwekkende batterij aan lampen. Op de achtergrond enorme visuals en compleet gebruik van de aanwezige vuurkanonnen. Gojira is fantastisch als headliner en ze léveren ook! Met een carrière-overzicht van voornamelijk nummers van de laatste drie albums sluit de activistische Franse band het festival af. Met de broers Joe en Mario Duplantier op gitaar en drums en Christian Andreu op gitaar en Jean-Michel Labadie op bas is deze band als sinds de oprichting in dezelfde samenstelling bij elkaar. Dat merk je en daarom is deze strak spelende professionele unit een waardige afsluiter van de internationale slotdag van Dynamo Metal Fest 2025.