Durand Jones & The Indications – Melkweg, Amsterdam (18-09-2022) Twee zangers op een warm smooth soul-bedje

Durand Jones

Een band die je toezingt als je verliefd bent, dat is waar de bezoekers vanavond voor komen. Het laatste album Private Space van Durand Jones & the Indications staat vol met soulslijpers en softe funky disco voor geliefden. De mopperaars die hun vorige optreden te soft vonden zijn dan ook weggebleven. Maar de Oude Zaal van de Melkweg is uitverkocht en gevuld met een jong en divers publiek, er wordt voor aanvang vrolijk gekeuveld in het Frans, Spaans, Engels en zelfs in het Nederlands.

De blazers heeft de band vandaag thuisgelaten, maar met gitaar, bas, drums, toetsen en percussie worden de met een dikke smooth soul-saus overgoten nummers vanavond warm opgediend. En natuurlijk zijn daar de twee zangers van de band. Zanger nummer één, Durand Jones, huppelt onder luid applaus het podium op. De man die leerde zingen in de kerk weet heel goed hoe je een publiek enthousiasmeert. Zanger nummer twee, Aaron Frazer, neemt met een bescheiden glimlach plaats achter zijn drumstel. Jones vraagt het meteen maar rechtuit: “Are there any sexy people out there tonight?” – gejoel is het antwoord. In ‘More Than Ever’ haalt Jones lekker lang uit, zijn warme stem gedijt goed op het muzikale bedje dat de band voor hem uitspreidt. Bij ‘Ride Or Die’ is het weer Frazer die de lead zingt. Terwijl zijn falset klinkt beweegt Jones dansend en klappend over het podium, wat zeker bij de eerste rijen tot enthousiast meeklappen leidt. Wat verder naar achter en op het balkon gaan de handen wel op elkaar maar wordt er vooral rustig geluisterd.

Durand Jones & the Indications

Het is allemaal erg blij en netjes wat er op het podium gebeurt. Ook geen woord van toelichting bij het maatschappijkritische ‘Morning in America’. Gelukkig stapt gitarist Blake Rhein even uit de comfort zone met een korte maar stevige solo in ‘What I Know About You’. Het nummer gaat haast ongemerkt over in ‘Young Americans’, met lead zang van Jones, en een mooie vijfstemmige harmonyzang van de band. Ook deze David Bowiecover is met de smooth soul-saus overgoten en past zo perfect in de setlist. Bij ‘Is It Any Wonder’, gezongen door Frazer, verlaat Jones even het podium om zich om te kleden.

Bij de toegift neemt gitarist Rhein plaats achter het drumstel. Wat schuchter stapt Frazer naar de microfoon vooraan op het podium voor ‘Too Many Tears’. Hij oogt dan wel schuchter , maar hij is zeer geconcentreerd en zijn stem klinkt krachtig. Voorganger Jones neemt de positie vooraan weer over voor afsluiter ‘Sea of Love’, waarbij echt iedereen van de crew uitgebreid wordt bedankt en het publiek wel minutenlang moet klappen, wat het netjes doet. De verliefde bezoekers werden toegezongen en kregen de avond waar ze op hoopten. Het is jammer dat de hele show van A  tot Z bedacht is, wat een wel erg “netjes binnen de lijnen”-gevoel geeft. Het was een goed optreden, maar met wat meer spontaniteit had de band echt kunnen vlammen. Nu bleef het toch wat mat.

Aaron Frazer

Blake Rhein

Aaron Frazer

Durand Jones

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *