Rage Against The Machine pompt met ‘Killing in the Name’ energie door de zaal. Drive Like Maria laat daarna niet op zich wachten en stapt precies op tijd het podium op. De Belg Bjorn Awouters (gitaar en zang) en het Nederlandse duo Nitzan Hoffmann (gitaar en zang) en Bram van den Berg (drums) hebben versterking gekregen. Maarten van Dam op bas en Tamara van Esch op de toetsen worden bij het begin van het optreden geïntroduceerd. Drive Like Maria is een rockend kwintet!
De Belgisch-Nederlandse formatie debuteerde in 2009 met Elmwood. In 2012 verscheen opvolger Drive Like Maria. Creator Preserver Destroyer (2017) is het derde album. De langspeler bestaat uit de ep’s Creator en Preserver uit 2016. De groep voegde voor deze release nieuwe tracks toe.
Opener ‘Saints’ knalt de zaal in. Het nummer is meer dan vier minuten aan energieke rockmuziek en wordt hard, bijna oorverdovend hard gespeeld. Ontsnappen in de zaal is niet mogelijk; voor de bezoekers zonder oordopjes wordt het een lastige avond. Hoffmann musiceert de brug naar ‘The Dog Died Rough’. De toon wordt gezet. Zonder haperingen en wars van compromissen wil de groep het publiek meenemen op een rocktrip die geen gelijke kent.
In ‘Die a Little More’ neemt Tamara van Esch de vocalen voor haar rekening en wordt duidelijk dat ze niet alleen op toetsen een versterking is. ‘Talk to Me’ wordt daarna door Hoffmann scheurend geopend. Zo is elk nummer een sterke powerrockcompositie die gedragen door gitaren naar een climax wordt gemusiceerd. Drummer Bram van den Berg mept zich van de zijkant van het podium telkens naar het centrum van de muziek, naar het hart van de nummers.
“Hebt ge ut een beetje naar de zin?”, vraagt Awouters, en het publiek roept bevestigend. ‘Sinners’ is een nummer waarbij iedereen even kan ademhalen. In ‘Boomerang’ wordt het juiste pedaal weer gevonden en volledig ingedrukt. In ‘Ghostrider’ duelleren de gitaristen. Er komt geen winnaar uit de strijd, of het zou het publiek moeten zijn. Awouters en Hoffmann vechten om voorrang op het podium en stuwen elkaar naar grote hoogte.
Dan valt er een vreemde stilte. Het publiek wil door, maar Drive Like Maria besluit anders. Er moet worden bedankt. De medewerker van het licht én de medewerker van het geluid én de medewerker van het podium. Het regent bedankjes met steeds een kort applaus. Het is bijna stil in de zaal, het publiek wil muziek en de groep blijft bedanken. Na ruim twee minuten is er genoeg geklapt. ‘Black Horses’ sluit de vreemde stilte af en is een mooie en overtuigende afsluiter. Scheurende gitaren, roffelende drums en woorden die staccato in de microfoons worden gespuugd. Het einde van het nummer wordt één keer, twee keer en een derde keer uitgesteld. Na veertien nummers en ruim een uur spelen neemt Drive Like Maria met een grote zwaai afscheid.
Het vijftal komt na een welverdiend applaus terug. Awouters meldt dat “we efkes iets anders gaan proberen”. De Belg speelt met Van Dam en Van Esch een half-akoestische versie van ‘When The Lights Go Down’. Het is een versie die schouderophalend door het publiek wordt beluisterd. Na ruim twee minuten mag Van Dam het nummer voltooien. Hij tovert rauw geweld uit zijn gitaar. De muziek klinkt als een afgekeurde track van My Bloody Valentine. ‘Tiny Terrror’ en ‘So’ zijn daarna de juiste afsluiters. De groep pompt nog één keer het rockgeluid door de zaal en plaatst het publiek in een adembenemende powerachtbaan. Zo willen de bezoekers vermaakt worden. Geen bedankjes, geen half-akoestische versies van nummers, maar gewoon harde, strakke, rechttoe rechtaan rockmuziek. Niet lullen maar poetsen is het juiste credo voor Drive Like Maria.
Beeld: Jaks Schuit