Marathon [bovenste foto] opent overtuigend. De muziek van de Amsterdammers verovert niet alleen de harten van de popjournalisten in Nederland, ook de schare fans groeit. De groep mengt shoegaze, postpunk en goed gekozen fragmenten uit het verleden. Mark E. Smith zou uit het graf kunnen opstaan om een liedje mee te schreeuwen. Dertig minuten Marathon is wat kort. Gelukkig liggen er op een tafel buiten de zaal nog wat felblauw gekleurde vinylproducten. Om thuis ‘Age’, ‘The Company’ en ‘Tired’ nog een keer te beluisteren.
“DEADLETTER [foto’s hieronder] is a musical collective formed bij Cameron Miller. They are currently writing and recording their first album.” Het is prachtig om de bio op de webpagina van DEADLETTER te lezen. Relativerend en de spijker hard en duidelijk op de kop. Verder zijn er wat vage foto’s te zien, is het akoestisch gespeelde ‘Memory’ te beluisteren en vind je een uitnodiging om een mail te sturen. Een website voor een band is zo gemaakt. De clip bij de single ‘Madge’s Declaration’ is een juweel! In een schemerige Tolhuistuin opent de groep overdonderend met ‘The Snitching Hour’.
De zaal is zo goed als uitverkocht. De ritmesectie van DEADLETTER komt het podium op. Er wordt even gestemd, afgetikt en de gitaristen en de saxofoniste komen de planken op gelopen. Op blote voeten volgt Zac Lawrence. Er is geen begroeting, eerst is er muziek. DEADLETTER heeft de ideale combinatie van een eigen wijs, Gang of Four en The Fall gevonden. De groep heeft shoegaze en punkrock in een snel draaiende blender geworpen. ‘The Snitching Hour’ is een prachtig voorbeeld van een liedje dat bijna vier minuten duurt en elke bezoeker bij de strot grijpt.
Intussen heeft Zac Lawrence de setlist een schop gegeven. Het zestal speelt de set al maanden, hij kent de volgorde. ‘Murdered’ volgt. Duidelijk is dat elke track van de groep uit Yorkshire singlerijp is, elke song wordt met gejuich onthaald en meegebruld. “This is a new one”, roept Lawrence en ‘Mother’ volgt. De melodie is rustig, bijna langzaam. Lawrence zingt ingetogen. En de track eindigt niet met een explosieve finale. Sereen wordt er naar het slot gemusiceerd. Volgt ‘Fit for Work’. De Tuin gaat opnieuw op de kop, zelfs de biertappers achter de bar brullen mee.
Lawrence is intussen zijn T-shirt kwijt, is al tweemaal de donkere zaal ingestapt en gaat tot en met het laatste nummer door met het opzwepen van de fans. Af en toe stapt hij voorbij de boxen, grijpt wat handen, spreidt zijn handen, hoofd in de nek en lijkt hij extase te ervaren. Hij oogt als een voorganger, zijn aanhang luistert. Bij een van de tracks stapt hij de zaal in en gaat hij zitten. Honderden mensen in de zaal volgen zijn voorbeeld. De fans van DEADLETTER hebben plezier, zijn lawaaierig en vooral volgzaam. De blender draait een overuur! Na veertien nummers is de koek op. Het publiek klapt en stampt, maar de groep komt niet terug. Het volledige repertoire is langsgekomen. De groep weigert een van de nummers een tweede keer te spelen. DEADLETTER bepaalt de eigen weg. Hulde!
