De Zaanse fanfarepunkformatie De Kift vierde vorig jaar het dertigjarig jubileum. Ter gelegenheid daarvan konden de fans via Facebook hun favoriete nummers opgeven, waarop de band een top dertig samenstelde. Deze lijst vormt de leidraad voor de huidige tour die De Kift vanavond naar een aardig gevuld Vera brengt, de zaal waar het gezelschap al talloze malen optrad. Het wordt niet alleen een trip down memory lane uit het rijke oeuvre van de immer opvallend vormgegeven albums, maar er is tevens aandacht voor nummers van het prima Bal uit 2017, waarvan er drie de lijst haalden.
In al die jaren heeft De Kift een eigenzinnig geluid weten neer te zetten, met hoogstaande teksten die vaak gebaseerd zijn op de wereldliteratuur. Teksten over dolende zielen en zoekende eenlingen. Frontman Ferry Heijne brengt ze vol passie en gedragen voor het voetlicht, daarbij ondersteund door een bont gezelschap van muzikanten in droogkleurige pakken die regelmatig van instrument wisselen. Zo is het ook visueel een prachtig optreden, met als meest opmerkelijk bandlid de minimalistisch en zeer losjes spelende drummer Wim ter Weele, die ter plekke op het podium twee aan het songmateriaal gerelateerde kunstwerken schildert. Aan het eind van het concert stort hij een doos met lege blikken over zijn basale drumstel uit.
Het rouleren tussen de bandleden in het rijke instrumentarium van De Kift, met onder andere koperblazers, toetsen, een steeldrum en gitaren staat garant voor een zeer boeiend optreden waarbij snel schakelen tussen ritmes en tempo’s centraal staat. Op die manier krijgt het veelkoppige gezelschap het publiek aan het dansen met krassende postpunkgitaarlijnen in een uptemponummer, maar weet het het tevens te raken in een verstilde song waarin Heijne de ontroerende tekst nog eens extra ondersteunt met theatrale gebaren. Dat De Kift al zo lang meedraait op de vaderlandse podia, blijkt wanneer Heijne aangeeft dat ze een nummer uit de top dertig al eens in het in 1990 ontruimde Groningse krakersbolwerk Wolters-Noordhoff speelden.
Het geluid is prima afgesteld, zodat vrijwel alle partijen ruim baan kunnen krijgen om een bij momenten melancholieke maar vooral literaire sfeer neer te zetten, waarbij je even makkelijk kunt wegdromen als los kunt gaan. En er is zelfs ruimte voor een heuse kwis waarbij gelouterde en soms woordelijk meezingende fans kunnen raden van welke plaat een kort gespeeld fragment van een compositie komt. Het lijkt op gecontroleerde chaos, maar de formatie weet precies waar ze mee bezig is, want in die fragmenten toont De Kift de niet-geringe muzikale klasse die het gezelschap al dertig jaar uniek maakt.
Foto’s door Vera’s huisfotograaf Peer.