André Rozendaal (schrijver + redacteur): Rolling Blackouts Coastal Fever – Hope Downs
Oké, het is wellicht niet hip om aan de haal te gaan met de janglepoperfenis van onder andere het label Flying Nun, maar het levert wel mooie dingen op. Het Australische Rolling Blackouts Coastal Fever bezit de gave om deze erfenis body te geven in plaats van te navelstaren. Het levert met Hope Downs een even sublieme als vitale, maar ook ontspannen plaat op. De band trapt niet in de val van de schetsmatigheid die janglepopbands soms parten speelt. En dat levert, met behulp van wisselende vocalisten, bij momenten stevige metronoomdrums, vloeiend basspel, maar toch vooral meanderende gitaarlijnen, heel veel moois op.
Karin Eggink (schrijver + eindredacteur): Father John Misty – God’s Favorite Customer
In 2017 dacht ik even dat het over was tussen mij en Father John Misty. Zijn in dat jaar verschenen album Pure Comedy kon bij mij niet beklijven: te pompeus, te theatraal en met zijn 1 uur en 14 minuten veel te lang. Gelukkig verscheen er in 2018 al snel een opvolger, God’s Favorite Customer, die me wél weer kon bekoren. Orkestraal, ingetogen, dansbaar, romantisch, en alles precies goed gedoseerd. Ik ben dus weer een beetje fan. Zijn goede optreden op Best Kept Secret afgelopen zomer heeft daar ook zeker aan bijgedragen.
Peter (fotograaf + redacteur): The Essex Green – Hardly Electronic
Kort samengevat: vrolijk en goed. Bij elke draaibeurt van Hardly Electronic is het weer genieten van de muzikale creativiteit van de New Yorkse band The Essex Green. In deze donkere dagen van het jaar laat de band een zomers zonnetje uit de speakers komen. Wat mij betreft horen ze volgend jaar gewoon op festivals te staan.
Helen Wittebol (schrijver + social media): Thomas Azier – Stray en Christine and the Queens – Chris
Er zijn ontzettend veel goede nieuwe platen uitgekomen in 2018. Om hier één album uit te kiezen is voor mij bijna onmogelijk. Momenteel word ik enorm blij van Chris van Christine and the Queens en ook Stray van Thomas Azier vind ik erg sterk. Beide platen hebben mij een nieuwe kant van ‘pop’ laten zien. Thomas Azier kiest voor zwaar, terwijl Christine and the Queens de funk van de jaren tachtig erbij pakt.
Jaks Schuit (schrijver): Low – Double Negative
Het twaalfde studioalbum van Low belandt in eerste instantie op een stapel cd’s ietwat uit de buurt van de cd-speler. Het duurt weken en veel weifelende draaibeurten voor de liedjes de geheimen prijsgeven. Het optreden van 12 oktober in Paradiso geeft de aarzelende luisteraar de zet in de goede richting. Elf ijzersterke nummers op deze langspeler. Tot ver in het nieuwe jaar zal Low met Double Negative blijven boeien en betoveren. Klasse plaat!
Nienke Franzen (schrijver + redacteur): BEAK> – >>>
Sommige platen slaan direct in als een bom. Zo niet >>> van BEAK>; althans niet bij mij. Voor de derde plaat week de Britse band af van de eerder toegepaste Dogma-regels en was er een uitgebreider mix- en productieproces. Met als resultaat een meer gepolijst en subtieler geluid, dat pas na een tijdje onder mijn huid is gekropen. Hoe vaak gebeurt het niet dat een plaat die direct aanslaat een paar maanden later begint te vervelen? De derde van BEAK> is er een die ik nog vele jaren zal draaien.
Sannette de Groes (schrijver + social media): Black Honey – Black Honey
Ik kende Black Honey nog niet toen ik ze per ongeluk zag optreden tijdens het Fries StraatFestival. Ik had er al een druk weekend op zitten en wilde het liefst naar huis. Ik ben gebleven omdat de eigenzinnigheid van de band en de catchy nummers mij erg opvielen. Ik heb de groep daarna meerdere keren live gezien, maar een debuutalbum liet maar op zich wachten. Daarom was ik blij dat het album er eindelijk was in 2018. De nummers zijn veelzijdig en divers en ik luister er vooral naar wanneer ik aan het reizen ben.