Op het tijdstip dat The Covids het podium zouden moeten betreden staan er twintig mensen in de zaal van Paradiso. De vroeg aanwezige fans hebben alle tijd om een plekje te vinden. De dj draait punk uit de zeventiger jaren, maar na opener ‘Teenage Kicks’ van The Undertones is er geen nummer meer te herkennen. Het geluid in Paradiso is een moddervette brei.
The Covids stappen na een half uur het podium op en geven onmiddellijk gas. Langspeler en debuut Bust to Bits ligt in de hal bij de merchandise. Na dertien korte songs is het optreden afgelopen. Het geluid is slecht, zelfs de aankondigingen zijn niet of nauwelijks te verstaan. The Covids hebben nummers die zonder uitzondering in de punktraditie passen. De set neemt iets meer dan een half uur in beslag. Zanger Mehdi Tallal geniet van de aandacht en de vol lopende zaal. Drumster Sid Bierens is het stoïcijnse middelpunt van de groep en slaat zich met allure door de dertig minuten.
Het publiek van Claw Boys Claw heeft een leuk gevarieerd T-shirtaanbod. Natuurlijk is er de kunst van zanger Peter te Bos, maar net zo gemakkelijk wandelen er fans in T-shirts van Toto en Genesis. Waarschijnlijk is er thuis lang gezocht naar passende kleding. Te Bos is stemmig gekleed. Paradiso was ooit een kerk, dus is de frontman gehuld in ernstig zwart. Het geluid bij het optreden van Claw Boys Claw is iets beter, maar nog steeds verre van perfect. ‘Monkey One’ is het openingsnummer. Het is een track van album Hammer (2013). Dan volgt ‘Bones’ van de langspeler Nipple (1994), Zo musiceert de groep zich wat plichtmatig door een oeuvre dat in de jaren tachtig begon.
Claw Boys Claw is een viertal ervaren muzikanten. Gitarist John Cameron en zanger Peter te Bos zijn al vele jaren het kloppende hart van de rock‘n-rollmachine. Debuut Shocking Shades of Claw Boys Claw is er in 1984. Geen van de daarna uitgekomen albums bevat grote verrassingen. Uitzondering is de compilatie Hitkillers (1988). Deze langspeler is grotendeels gevuld met heerlijke covers van Nederlandse hits.
De set in Paradiso lummelt wat door. Nergens is er vuurwerk, de groep ontspoort geen moment. Natuurlijk gaat Peter te Bos voor een half liedje de zaal in. Hij is na het belegen trucje iets te laat terug op het podium, dus wordt er op de planken even gestemd.
De groep speelt vierentwintig nummers. Geen van de liedjes leidt in de zaal of op het podium tot extase. Het publiek klapt op de juiste momenten en komt naar de bar voor nog een biertje. Echt kolkend wil het niet worden.
Het laatste nummer van de reguliere set verrast. ‘Locomotiv Breath’ is een hit van Jethro Tull en krijgt een bevlogen uitvoering. Cameron ramt de akkoorden de zaal in, bassist Marcus Bruystens en drummer Jeroen Kleijn laten horen dat de hit zonder dwarsfluit kan. Het eerste hoogtepunt! Het publiek wil daarna meer en de groep komt voor ‘Giant Moon’, ‘Rosie’, ‘So Mean’ en ‘Superkid’ terug. Hier en daar wordt er meegezongen, maar het is alsof de bar belangrijker blijft dan het podium. De hardcore fans willen de avond nog even rekken. Claw Boys Claw komt na veel gejoel terug voor ‘I Wanna Be Your Dog’, een van de weinige hits van The Stooges. Nog één keer is er vuur in de zaal, ontploft Paradiso een beetje. Het is geen kolkende moshpit, maar er is sprake van enige opwinding. Met een groet aan Iggy.