De naam Ciao Lucifer doet metal op het menu vermoeden, maar niets is minder waar. Het gaat vanavond volgens de aankondiging om “feelgood indiepop om op te dansen.” Toch doet die vermelding de avond tekort. Al snel zal blijken dat het afwisselend en origineel is wat er staat te gebeuren. Zowel op tekstueel als muzikaal vlak wordt het een avontuurlijke avond in de kleine zaal van Gebroeders Nobel in Leiden.
Het is nog rustig in de zaal als het voorprogramma zo’n beetje moet gaan beginnen. De opwarmers van dienst zijn drie rappers en een dj die al een paar jaar muziek maken onder de naam SKINC. Na wat ep’s en singles hebben ze vorig jaar hun debuutalbum Wezens van Gewoonte uitgebracht. Deze jongens barsten van de energie en gaan er beweeglijk rappend tegenaan. Over een eclectische mix van elektronische stijlen wordt vooral heel origineel met tekst omgegaan; ze schrijven persoonlijke en toegankelijke teksten over wat hen bezighoudt. De melodieën zouden hier en daar misschien wat innovatiever en afwisselender kunnen, maar het optreden overtuigt. Ze sluiten af met een nummer waarvan vooral de quote “Nee man! Ik wil nog niet gaan” blijft hangen. Een passende samenvatting voor deze energieke opener.
Dan is het de beurt aan Ciao Lucifer. Achter deze naam gaan de aimabele en zeer muzikale vrienden Marnix Dorresteijn en Willem Wits schuil. Met een flinke lading nieuwe muziek gaan zij hier in Leiden beginnen aan hun clubtour door Nederland. Terwijl iedereen voor het podium staat te wachten, beginnen de mannen als verrassing hun eerste nummers op een vierkante meter achter in de zaal te spelen. Kleinschalig en met nummers als ‘Worry’ en de nieuwe single ‘Clean Sheets’ pakken ze, met slechts een drumstelletje en gitaar, gelijk de aandacht. Met de aanstekelijke hooks en gelaagde, persoonlijke teksten zetten ze een uitnodigende sfeer neer. Die sfeer trekken ze door als ze na zes nummers naar het hoofdpodium verhuizen.
Daar blijkt dat Ciao Lucifer met de hulp van wat extra elektronica de sound nog veel verder kan uitbouwen om een hele zaal in beweging te krijgen. Met een aanstekelijke mix van stijlen, vlotte teksten en dansbare ritmes. De teksten zijn inventief, met diepgang en humor. Titels als ‘Too Late to Die Young’ en ‘Talk Appalachian’ maken op z’n minst nieuwsgierig. Muzikaal gezien zetten ze bij elk nummer eerst een aanstekelijke groove neer. Ze bespelen de diverse instrumenten kundig en inventief, waarbij geen stijl wordt overgeslagen. We worden van een Zuid-Amerikaans ritme meegenomen naar de Roaring Twenties en dan via new wave uit de jaren tachtig en ska naar rock-‘n-roll en reggae. De combinatie van stijlen doet even denken aan Gruppo Sportivo aan het eind van de jaren zeventig. Heel eigen, ook qua podiumpresentatie, niet in een hokje te plaatsen en desondanks tijdloos. Dat ze ook hun klassiekers kennen, bewijzen ze met een muzikale quote uit ‘Mustang Sally’.
De dansbare toegift van de avond is onvervalste funk. Een nummer dat begint als Kool & The Gang en eindigt als Extreme. Ciao Lucifer zou met deze muziek ook best een enorme festivalhit kunnen zijn. Met hun enthousiasme en muzikaliteit kunnen deze jongens voor een goed feestje zorgen en tegelijkertijd zorgen de intelligente teksten ervoor dat ook een album zeer de moeite waard is om te luisteren. Gaat dat zien en horen!