Bij binnenkomst in Zaal 100 is er het onthaal door de drie muzikanten van The Earwurms. Er is verbazing over het geprinte toegangsbewijs. “Papier! Wat mooi.” Het is nog rustig dus alle tijd voor een praatje. Ze vertellen enthousiast over een trip naar Parijs voor de film okdoeibedankt. “Op 1 januari te zien bij Zapp!” Het trio geeft de bezoekers als kerstgeschenk een single van de groep Labasheeda.
In de kleine eetzaal is er voor de bezoekers een kerstmaaltijd. Het programma van Christmas Stomp in Zaal 100 in Amsterdam omvat een vegetarische driegangenmaaltijd, drie dichters en vier bandjes. En dat voor nog geen tien euro. Kerst is nergens zo goedkoop als in Zaal 100.
In de grote zaal wordt op verzoek van enkele snelle eters Spotify opgestart. De technicus meldt dat hij “gewoon kerstlijst” heeft ingevoerd en jawel, na enkele momenten klinkt Mariah Carey met ‘All I Want For Christmas’. De grootste kersthit aller tijden misschien wel voor het eerst op dit podium.
Christmas Stomp
Christmas Stomp was een eclectisch festival in de aanloop naar kerst met bands, singer-songwriters en poëzie. Het feestje werd voor het eerst georganiseerd in 1998. Een groep bevriende Amsterdamse muzikanten kwam op het idee om hun eigen alternatieve kerst te vieren. Het festival werd daarna jaarlijks georganiseerd. Na de tiende editie in 2007 viel het doek. Vijf jaren later werd de Christmas Stomp nieuw leven ingeblazen en vonden er verschillende edities plaats in De Nieuwe Anita, Paradiso en Zaal 100. Corona bedierf de afgelopen twee jaren vele feesten. In 2022 is er de extra feestelijke editie. Een maaltijd, dichters en veel goede muziek.
Spreekstalmeester en dichter Aja [foto hierboven] opent de avond. De kleine zaal loopt leeg en de tribune in de grote zaal wordt gevuld. Direct na Aja bezet dichter Brenno het podium. Grotendeels uit het hoofd declameert hij gedichten. “Bewaar uw applaus voor na het laatste gedicht”, meldt de dichter. Tot verbazing van de aanwezige bezoekers is er midden in een van de gedichten een wat pijnlijk ogende spagaat. Kijken naar poëzie is meestal een paar minuten boeiend. Brenno lijkt dat te weten. Precies zo lang duurt zijn podiumpresentatie.
Als aankondiging van de muzikant Monokino zingt Aja een gedicht. Monokino [foto hieronder] is vanavond zanger en gitarist George van Wetering. Hij ondersteunt zijn elektropop met veel, heel veel beelden. Muzikaal is Monokino te vinden bij de new wave uit de jaren tachtig en namen als Placebo, John Foxx, Human League en Pet Shop Boys schieten te binnen. Kijken naar Monokino is teruggaan in de tijd en gefascineerd naar de eindeloze stroom beelden kijken. Na twintig minuten luisteren naar de in veel gevallen in een studio opgenomen muziek is er de wens naar een haperende ritmesectie. Van Wetering speelt vanavond solo een klein half uur. Dat is net leuk genoeg om zijn laatste langspeler Fake Virtue, geproduceerd door Jacco Gardner, de komende kerstdagen nog eens uit de kast te trekken.
Raccoon Rally [foto hieronder] speelt daarna in de eetzaal. De restjes van het kerstmenu worden in de aanpalende open keuken nog bij elkaar geveegd als de drie muzikanten achter de microfoons plaatsnemen. Raccoon Rally maakt charmante punkpop. Young Marble Giants, The Raincoats en The Slits zijn referenties. Korte, puntige liedjes die niet al te ingewikkeld in elkaar steken en in enkele gevallen een sausje Spinvis hebben gekregen. In alle gevallen charmeert de muziek het aanwezige publiek. Een haperende microfoon staat het contact met het publiek wat in de weg. Raccoon Rally verdient een betere technicus!
Vrijwilligers
Achter in de zaal staan twee buurmannen van Zaal 100 te praten. Ze memoreren het heugelijke feit dat er negenenvijftig kaartjes in de voorverkoop waren verkocht. En niet alleen deze twee heren dragen Zaal 100 een warm hart toe. De keuken, de zeer goed bezochte bar in de hal en de kassa worden gedraaid door vrijwilligers. De sfeer tijdens deze kerstavond is vriendelijk en professioneel.
Dichter Aja leest een gedicht voor en stelt daarna een simpele vraag aan de drie muzikanten van Labasheeda: “Willen jullie al beginnen, dan?” Labasheeeda [foto hierboven] is een art-punk-rock-noisegroep uit Amsterdam. Gitariste, violiste en vocaliste Saskia van der Giesen en gitarist en bassist Arne Wolfswinkel domineren het geluid. De teksten van Van der Giesen zijn wat moeilijk te verstaan. De set is een mengeling van gruizige rock, punk met ambitie en Hollands amateurisme. Na een nummer of vijf dreigt er de verveling van herhaling, maar precies op tijd pakt Van der Giesen de viool voor een instrumentaal nummer. Na nog eens wat punknoiseliedjes trekt de bar de bezoekers naar de hal.
Voor het duo Mankes is er een plaatselijke dichter, die een actueel gedicht van en voor Christmas Stomp heeft gemaakt. Zo’n kort programmadeel wordt moeiteloos in de agenda geschoven. Daarna is er Mankes, een Nederlands duo [foto hieronder]. De muziek die Selma Peelen en Johan Visschers maken heeft een donkere sfeer, het is art-noise met elementen uit de gotische rock en folk. Daarbij kennen de liedjes die Mankes maakt geen traditionele couplet-en-refreinstructuur. Elk nummer heeft een eigen verhaal, draagt bij aan het grotere geheel. Mankes heeft vier albums uitgebracht en besteedt veel aandacht aan de releases. DIY is te vinden in de houding van het duo. Ze spelen een overtuigende set. Opener ‘The Bitter Girl’ zet de toon. Verhalend, uitgesponnen, postpunk zijn woorden die passen bij de muziek. Het duo verlaat geen moment de ingeslagen weg. Na negen liedjes is het mooi geweest. Op de een of andere manier past de muziek van Mankes bij de kerstgedachte. De sfeer in de kleine zaal wordt door Peelen omschreven als “prettig”. De spijker op zijn kop.
Aja heeft in zijn grote bundel een gedicht gevonden over een orenkruiper. “Ik ben een oorkruiper”, zo begint hij. Na het gedicht betreden de drie muikanten van The Earwurms [openingsfoto en foto hieronder] het podium. “Dit is stamuziek!” klinkt er vanaf het podium. Aan de uitnodiging om te dansen wordt onmiddellijk gehoor gegeven. Er is direct beweging in de zaal, bezoekers dansen op de puntige, korte punkrocknummers van de groep. Het trio zoekt veel contact met het publiek. “Wie is er ongesteld?” is een historische vraag die de groep de zaal in slingert. En jawel, er gaan wat handen omhoog. Negen nummers spelen The Earwurms waaronder ‘Sex In Het Maisveld’, het liedje waarvan een hilarische video te vinden is op het net. Voor het laatste nummer wordt het publiek nogmaals uitgenodigd om te dansen. Er ontstaat zowaar een kleine moshpit voor het podium. Klein, maar het is een moshpit! Het is een waardig besluit van een memorabele kerstavond in Zaal 100.
Beeld: Peter
Foto Earwurms bij binnenkomst: Jaks Schuit.
Waarom verdwijnen hier reacties? Ik mis de reactie van ene Luciënne? Die lijkt verwijderd? Was daar een reden voor?
De redactie van Make A Fuzz heeft de reactie op verzoek van Saskia en Luciënne verwijderd.