Er is meer dan twintig jaar verstreken sinds de Britse postpunkband The Chameleons met een nieuwe plaat kwam. Na een drietal albums, waarin ze droomtoestanden tussen strijdlust en weemoed vastleggen, gaat de band op in de grote achtergrond van wavegroepen als U2 en Echo & The Bunnymen. Toch geeft de formatie met hun gelaagde benadering van donkere rock latere shoegaze- en postpunkgroepen altijd het nakijken. Terecht verschijnt dan ook recent een nieuw album: Arctic Moon. Met ditmaal een bezetting van oprichter Vox (voorheen Mark Burgess), gitarist van het eerste uur Reg Smithies, en drie nieuwe bandleden. En met de bandnaam zonder ‘The’.
De klassieke oudere nummers zoals ‘Don’t Fall’ gaven je het gewichtloze en verlaten gevoel van een maanwandeling. In deze muzikale ruimte voelt het koud aan. Het contrast met de felle zonnestralen kan bijna niet groter. In de jaren tachtig vertaalde de band deze verschillen tussen donkere en lichte gevoelens in intense nummers.
Anno 2025 doet ‘Where Are You?’ meer denken aan een rustige zweefvlucht, waar je de ijzige maan comfortabel vanuit het vliegtuig kunt bekijken. Het nieuwe bandgeluid is veiliger, en minder bijtend dan voorheen. Na een paar nummers landt de zweefvlucht in een zacht bloemenveld, met ‘Free Me’ en ‘Magnolia’. Het is een bewonderenswaardig nieuw pad dat de band inslaat. Maar als luisteraar moet je zeker geen nieuw hoogtepunt in de discografie verwachten. En samen met de herkenbare melodieën en moderne productie maakt dit Arctic Moon het meest commerciële werk van Chameleons.
Voor zover er nog twijfels over bestaan: de jaren tachtig zijn voorbij en kunnen niet herhaald worden. Gelukkig is dat op Arctic Moon ook niet de bedoeling. Veel kenmerkende elementen van de band zijn in gedempte vorm op het album verwerkt, zoals bij ‘Saviours Are a Dangerous Thing’. Met luchtige gitaarvlagen wordt een donkere sfeer opgebouwd. Het zwevende samenspel doet denken aan bijvoorbeeld Interpol of IST IST. De politieke titel en tekst van het nummer zijn directer dan ooit: “Thinks he’s Jesus / (…) / And his ego smile / Saviours are a dangerous thing” (2025). In vergelijking met ‘Up the Down Escalator’ van weleer is het onderwerp vrijwel hetzelfde gebleven: “They sit at their tables / And throw us the scraps” (1983).
Hier is de link met eerder werk nog wel te leggen. Maar biedt Arctic Moon genoeg muzikale aanknopingspunten aan de nieuwe generatie luisteraars om de nalatenschap daadwerkelijk voort te zetten? Die vraag blijft helaas door de lucht spoken.